Ο Εξορκιστής επιστρέφει με νέο σίκουελ

Νέα ταινία από το σύμπαν του Εξορκιστή (The Exorcist) ετοιμάζεται από τη Blumhouse Studios.

Ο παραγωγός, Τζέισον Μπλαμ επιβεβαίωσε την είδηση στο Den of Geek, μετά από φημολογίες χρόνων περί πιθανού remake.

Η ταινία θα είναι συνέχεια του εμβληματικού φιλμ τρόμου του 1973 και η σκηνοθεσία θα φέρει την υπογραφή του Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν, σκηνοθέτη του «Halloween».

Μέχρι τώρα έχουν γυριστεί τέσσερα σίκουελ και μία τηλεοπτική σειρά, αλλά η επερχόμενη ταινία, σύμφωνα με τον Μπλαμ θα είναι πιο κοντά στην αρχική.

«Νομίζω ότι θα εκπλήξει ευχάριστα όλους τους σκεπτικιστές εκεί έξω. Είχαμε πολλούς σκεπτικιστές όσον αφορά το “Halloween” και ο Ντέιβιντ άλλαξε την άποψή τους και νομίζω ότι θα το κάνει και με την ταινία «The Exorcist»» είπε σύμφωνα με το ΑΠΕ, ο Μπλαμ.

«Θέλω να κάνω μια ταινία για τους ανθρώπους που γνωρίζουν και αγαπούν τον “Εξορκιστή” και είναι έξαλλοι που θα το κάνουμε αυτό αλλά με κάποιο τρόπο θα έρθουν στο σινεμά να το δουν. Θέλω να τους κάνω χαρούμενους. Και θέλω να κάνω μια ταινία για το κοινό που δεν έχει ακούσει ποτέ του για τον “Εξορκιστή” αλλά θα την απολαύσει πραγματικά. Νομίζω ότι ο Ντέιβιντ το πέτυχε αυτό με το “Halloween”. Και πιστεύω ότι θα το κάνουμε επίσης και με τον Εξορκιστή», τόνισε.

Η ταινία που έγινε μύθος

Μπορεί να έχουν περάσει 48 χρόνια από τότε που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά «Ο Εξορκιστής«, ωστόσο παραμένει μία από τις τρομακτικές ταινίες όλων των εποχών.

Ο «Εξορκιστής» των «καταραμένων» γυρισμάτων, των εκατομμυρίων θεατών που συνωστίζονταν έξω από τις αίθουσες, των λιποθυμιών κατά τη διάρκεια της προβολής, των δέκα υποψηφιοτήτων και των δύο Όσκαρ είναι η ταινία για την οποία όποιος έχει δει σίγουρα θα θυμάται για πάντα.

Σε σκηνοθεσία του Γουίλιαμ Φρίντκιν και πρωταγωνιστές τους Έλεν Μπέρστιν, Λίντα Μπλερ, Μαξ φον Σίντοφ και Τζέισον Μίλερ, «Ο Εξορκιστής» αφηγείται την ιστορία της Ρίγκαν, ενός μικρού κοριτσιού που καταλαμβάνεται από τον δαίμονα Παζούζου.

Από το 1973, που πρωτοκυκλοφόρησε μέχρι σήμερα, έχουν δει το φως της δημοσιότητας διάφορα «περίεργα», που τονώνουν ανά διαστήματα την φήμη της. Ορισμένοι από το καστ και τους τεχνικούς που εργάζονταν στην ταινία θεωρούσαν ότι ήταν τόσο αιρετική και διαβολική, που αποτελούσε κατάρα για όλους τους εμπλεκόμενους.

Υπήρξαν, επίσης, και διάφορα δημοσιεύματα για «καταστροφές» που συνέβησαν στο σετ συμπεριλαμβανομένης μιας φωτιάς που κατέστρεψε τα περισσότερα από τα σκηνικά εκτός από το δωμάτιο, όπου έγινε ο εξορκισμός.

Οι πρωταγωνιστές τραυματίστηκαν ενώ υπήρξαν και αναφορές για κάποιους θανάτους που αποδόθηκαν στην ταινία. Στο πέρασμα των χρόνων διαπιστώθηκε ότι δεν υπήρξε καμία κατάρα.

Ο πραγματικός εξορκισμός του 12χρονου Ρόλαντ

Τη δεκαετία του 1940, στο Μέριλαντ των ΗΠΑ κατοικούσε ένα ζευγάρι που είχε αποκτήσει έναν μοναχογιό, τον Ρόναλντ.

Ο νεαρός Ρόναλντ, βαθιά θρησκευόμενος και ιδιαίτερα μοναχικός διατηρούσε στενές σχέσεις μόνο με τη θεία του Χάριετ, που της είχε και ιδιαίτερη αδυναμία.

Η Χάριετ πίστευε και φοβόταν την παρουσία των πνευμάτων και δίδαξε τον ανιψιό της να χρησιμοποιεί τον πίνακα Ouija ή αλλιώς τον πίνακα των πνευμάτων. Στα 13 του, η θεία του πέθανε από μία σοβαρή ασθένεια και ο Ρόναλντ μην μπορώντας να αντέξει την απώλεια της νοσηλεύητκε στο νοσοκομείο.

Καά την επιστροφή του, παρουσίασε έντονα ψυχοσωματικά συμπτώματα ενώ άρχισε να χρησιμοποιεί με μανία τον πίνακα των πνευμάτων, για να επικοινωνήσει με τη νεκρή του θεία.

Τα παράξενα ψυχοσωματικά αλλά και διάφορα τριξίματα που ακούγονταν από το ταβάνι, απόκοσμοι ήχοι, περίεργες φωνές πίσω από την πόρτα του αγοριού, βάζα που έσπαγαν και πολυθρόνες που μετακινούνταν,άρχισαν να προβληματίζουν τους γονείς του.

To αποκορύφωμα ήταν όταν οι γονείς του τον είδαν να τινάζεται (και να φτάνει σε σημείο να αιωρείται) πάνω από το κρεβάτι του.

Τότε άρχισαν να συμβουλεύονται ψυχιάτρους και πάστορες χωρίς επιτυχία μέχρι που ο πάστορας Μάιλς Σούλζε τους πρότεινε να δουν έναν «καθολικό ιερέα» για να προχωρήσει σε εξορκισμό του 14χρονου.

Το Φεβρουάριο του 1949, ο ιερέας Άλμπερτ Χιους, σταμάτησε τον εξορκισμό αμέσως αφού ο Ρόναλντ κατάφερε να λύσει το δεμένο του χέρι, έσπασε ένα κομμάτι από το κρεβάτι και τραυμάτισε τον ώμο του ιερέα, που χρειάστηκε να κάνει ράμματα.

Λίγες μέρες, μετά, εμφανίστηκαν κόκκινα εξανθήματα στο σώμα του αγοριού ενώ «σχηματίστηκε» και κάτι σαν τη λέξη «ΛΟΥΙΣ» στην περιοχή της κοιλιάς του. Η οικογένεια το θεώρησε ως σημάδι και ταξίδεψε στο Σεντ Λούις του Μιζούρι και την υπόθεση ανέλαβε ο ιερέας Ρέιμοντ Τζ. Μπίσοπ μαζί με τον Ουίλιαμ Μπόουντερν.

Οι δύο ιερείς για εβδομάδες προσπαθούσαν να τον «θεραπεύσουν» ενώ ο 14χρονος να και το πρωί ήταν ήρεμος, τη νύχτα γινόταν επιθετικός και βίαιος και έβγαζε ακατάληπτους λαρυγγικούς ήχους. Οι ιερείς παρατήρησαν ότι ο Ρόναλντ έδειχνε τεράστια αποστροφή στη θέα ενός «ιερού» αντικειμένου.

Κάτι που τους ώθησε να σιγουρευτούν ότι πρόκειται για διαμονισμό και ότι ο 14χρονος είχε καταληφθεί από δαίμονες.

Τελικά, σε μια τελευταία προσπάθεια εξορκισμού, ο Ρόναλντ αιωρήθηκε και φώναξε: «Σατανά! Είμαι ο Αρχάγγελος Μιχαήλ. Σε προστάζω να φύγεις από αυτό το σώμα αυτή την στιγμή!».

Στη συνέχεια είχε ένα έντονο επεισόδιο με σπασμούς και ψιθύρισε «έφυγε»…

Μετά τον εξορκισμό του, ο Ρόναλντ έζησε μία φυσιολογική ζωή ενώ απέκτησε και τη δική του οικογένεια.

Όταν ένα άρθρο της εφημερίδας Washington Post έπεσε τυχαία στα χέρια του Πίτερ Μπλάτι, εκείνος έγραψε ένα μυθιστόρημα βασισμένο στα γεγονότα του Ρόναλντ που είχαν καταγράψει οι δύο ιερείς.

Κυκλοφόρησε το 1971 και έγινε αμέσως τεράστια επιτυχία, όπως και η ομώνυμη ταινία που προβλήθηκε δύο χρόνια αργότερα….

Μετά τον εξορκισμό του, ο Ρόναλντ έζησε μία φυσιολογική ζωή ενώ απέκτησε και τη δική του οικογένεια.

Όταν ένα άρθρο της εφημερίδας » Washington Post» έπεσε τυχαία στα χέρια του Πίτερ Μπλάτι, εκείνος έγραψε ένα μυθιστόρημα βασισμένο στα γεγονότα του Ρόναλντ που είχαν καταγράψει οι δύο ιερείς. Κυκλοφόρησε το 1971 και έγινε αμέσως τεράστια επιτυχία, όπως και η ομώνυμη ταινία που προβλήθηκε δύο χρόνια αργότερα….

Στο βιβλίο του ο Τόμας Άλεν ισχυρίζεται ότι επρόκειτο απλά για ένα δυσαρεστημένο αγόρι και όχι για κάτι υπερφυσικό.

Στα ίδια χνάρια και ο Μαρκ Οπσάσνικ, ο οποίος στο Strange Magazine γράφει ότι ο Ρόλαντ δεν ήταν δαιμονισμένος αλλά ένα αγόρι που ήθελε απεγνωσμένα την προσοχή και θα έκανε τα πάντα για να την τραβήξει πάνω του.

Αποκάλυψε, επίσης, ότι πολλά «γεγονότα» δεν αποδείχτηκαν ποτέ, συμπεριλαμβανομένων της δήθεν δαιμονικής φωνής, των σπασμών και του τραυματισμού του ιερέα.

Διαπίστωσε, ακόμη, ότι κανένας δεν είχε ελέγξει αν ο Ρόλαντ είχε κάνει τις λέξεις που υποτίθεται ότι εμφανίστηκαν στο σώμα του πριν την έναρξη του τελετουργικού.

Για την ακρίβεια, ο Τζο Νίκελ, αρθρογράφος στο Skeptical Inquirer, ανακάλυψε ότι υπάρχουν μαρτυρίες, σύμφωνα με τις οποίες ο Ρόλαντ εθεάθη να χαράζει σκόπιμα τη λέξη «Χριστός» στο στήθος του με το νύχι του.

Γείτονες ανέφεραν, επίσης, στο Οπσάσνικ ότι οι άνθρωποι που γνώριζαν το παιδί, το θεωρούσαν πολύ έξυπνο, που θα μπορούσε να κάνει φάρσες για να τρομάξει τη μητέρα του.