Το εμβόλιο στον μύλο της πολιτικής

Όταν την άνοιξη του 2020 έγινε πια φανερή πόσο επικίνδυνη ήταν η πανδημία του κορονοϊού για την ανθρωπότητα, ομάδες επιστημόνων σε όλον τον κόσμο κλείστηκαν στα εργαστήριά τους προσπαθώντας για το ακατόρθωτο: να αναλύσουν τον ιό και να δημιουργήσουν το εμβόλιο που θα μπορούσε να τον σταματήσει, όσο το δυνατόν συντομότερα.

Οι χιλιάδες νεκροί και η ραγδαία εξάπλωση της νόσου σε κάθε σημείο του πλανήτη ασκούσαν ασύλληπτη πίεση, όμως η επιστήμη για ακόμα μία φορά τα κατάφερε.

Νωρίτερα από κάθε προσδοκία δημιουργήθηκαν τέσσερα διαφορετικά, αποτελεσματικά και ασφαλή εμβόλια.

Η μετέπειτα εξέλιξη θα έπρεπε, κανονικά, να είναι πολύ απλή: Ο κόσμος εμβολιάστηκε και η πανδημία υποχώρησε.

Υπήρξαν όμως αρκετά εμπόδια. Ελλείψεις στις ποσότητες των εμβολίων, άνιση κατανομή τους, νέες μεταδοτικότερες μεταλλάξεις και φυσικά δυσπιστία για την αποτελεσματικότητα και την ασφάλεια των εμβολίων.

Υπήρξε όμως, και συνεχίζει να υπάρχει, ένα ακόμα εμπόδιο που κάνει όλα τα προαναφερθέντα συνεχώς να μεγαλώνουν: η πολιτική.

Το ιερό δισκοπότηρο της πολιτικής είναι η έννοια -έργο-.

Παράγεις ή πείθεις ότι παράγεις έργο, μένεις στην εξουσία. Δεν παράγεις ή δεν πείθεις ότι παράγεις έργο, φεύγεις.

Έτσι, βασικός κανόνας στην πολιτική είναι η κυβέρνηση να διαφημίζει όσα κάνει ώστε να  επανεκλεγεί και η αντιπολίτευση να μειώνει όσα κάνει η κυβέρνηση για να της πάρει τη θέση.

Μέσα σε αυτόν τον μύλο συνθλίβεται καθημερινά και το εμβόλιο.

Όταν στη ζωή και την επικαιρότητα κεντρικό θέμα είναι η πορεία της πανδημίας και η πορεία των εμβολιασμών, μοιραία απλώνεται πεδίο δόξης λαμπρό για πολιτικές κόντρες και αψιμαχίες,

Όταν υπάρχουν θετικές εξελίξεις, οι έχοντες την εξουσία τις προβάλουν ως αποτέλεσμα των κυβερνητικών αποφάσεων, όταν υπάρχει αρνητική εξέλιξη, η προσπάθεια αυτή γίνεται από την αντιπολίτευση.

Η Ελλάδα δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση.

Στις 13 Ιανουαρίου2021, όταν η Ελλάδα και η υπόλοιπη Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είχε λάβει ακόμα τις συμφωνημένες ποσότητες εμβολίων, και ο αριθμός των ημερήσιων εμβολιασμών ήταν χαμηλός, ο πρόεδρος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, Αλέξης Τσίπρας, έχοντας δίπλα του μια σειρά από στελέχη του Σύριζα, μεταξύ άλλων δήλωσε:

«Για να μπορέσουμε να φθάσουμε τους στόχους που ο κ. Μητσοτάκης έθεσε, πρέπει αντί για 5.000 εμβόλια την ημέρα να γίνονται 25.000 εμβόλια την ημέρα. Η αίσθησή μας είναι ότι με αυτήν την ανοργανωσιά, αυτό είναι κάτι άπιαστο»

Ευτυχώς για όλους μας, ο Αλέξης Τσίπρας έπεσε έξω, τα πράγματα κύλησαν πολύ καλύτερα και οι εμβολιασμοί τελικά υπερπολλαπλασιάστηκαν.

Από την άλλη πλευρά, σε κάθε ευτυχή συγκυρία στην καταπολέμηση της πανδημίας, στελέχη της κυβέρνησης προσπαθούν να εξασφαλίσουν ένα μερίδιο συμμετοχής στην επιτυχία.

Π.χ.ο υπουργός Υγείας, Βασίλης Κικίλιας αναρτά, σχεδόν καθημερινά, στον προσωπικό λογαριασμό του στο Twitter, ενημερώσεις και δράσεις για την επίσπευση των εμβολιασμών.

Ασφαλώς και πρέπει ο αρμόδιος υπουργός να ενημερώνει και φυσικά έχει και αυτός μερίδιο στις εξελίξεις, το ότι δυσκολεύεσαι όμως να βρεις δημοσίευση που να μη συνοδεύεται από φωτογραφία που τον απεικονίζει, σημαίνει κάτι.

«Έτσι κάνουν πάντα όλοι», θα σκεφτεί κανείς.

Πράγματι, οι υπουργοί και οι πρωθυπουργοί διαφημίζουν το έργο τους και την προσωπική τους συμμετοχή στις επιτυχίες και οι αντιπολιτευόμενοι κατηγορώντας την κυβέρνηση με την πρώτη ευκαιρία, όταν οι εξελίξεις τούς διαψεύδουν απλώς περιμένουν την επόμενη στραβή για να ξανακουνήσουν το δάχτυλο.

Επειδή όμως ακριβώς έτσι κάνουν όλοι, ο εμβολιασμός δεν αντιμετωπίζεται ως ένα επιστημονικό και κυρίως ως ένα ζήτημα ζωής και θανάτου.

Σε μια τόσο κρίσιμη περίοδο, που ο αριθμός των εμβολιασμών φαίνεται να μην έχει την προσδοκώμενη συνέχεια, το αν πρέπει να εμβολιαστούμε, και πόσο επείγον είναι να το κάνουμε, έχει γίνει ζήτημα πολιτικό, και ακόμα χειρότερα, κομματικό.

Αν συμπαθώ τον Μητσοτάκη, τότε τάσσομαι υπέρ της υποχρεωτικότητας των εμβολιασμών.

Αν συμπαθώ τον Τσίπρα, δεν με χαλάει ένα βατερλό της εμβολιαστικής προσπάθειας, αφού αυτή γίνεται από την κυβέρνηση, αγνοώντας όμως ότι αποτυχία στα εμβόλια σημαίνει αποτυχία στην αντιμετώπιση της φονικής πανδημίας.

Πού να τα φαντάζονταν όλα αυτά, οι εκατοντάδες χιλιάδες γιατροί σε ολόκληρο τον κόσμο, όταν λυγίζοντας από το βάρος των εκατομμυρίων νοσούντων και των νεκρών, ήλπιζαν στην ημέρα που θα ερχόταν το εμβόλιο.