Η χρυσή γενιά της εθνικής Ισπανίας ήταν γεμάτη από ταλέντο και προσωπικότητα. Πρώτος, μεταξύ ίσων διακρίθηκε, και εξακολουθεί να το κάνει ο Πάου Γκασόλ. Ο σπουδαίος Ισπανός έχει σήμερα γενέθλια και κλείνει τα 41 του χρόνια και to10.gr θυμάται την τεράστια πορεία και καριέρα ενός εκ των κορυφαίων Ευρωπαίων ψηλών που αγωνίστηκαν στο ΝΒΑ.

Πρώτα η ιατρική μετά το μπάσκετ

Όταν ήταν μικρός ασχολούνταν με το μπάσκετ αλλά δεν ήταν η μεγαλύτερή του αγάπη. Αμφότεροι οι γονείς του δραστηριοποιούνταν στον τομέα της υγείας, εργαζόμενοι στο νοσοκομείο Σαν Πάου της Βαρκελώνης. Όταν ο Μάτζικ Τζόνσον ανακοίνωσε ότι αποσύρεται από το άθλημα, αποφάσισε πως ήθελε να ασχοληθεί με την Ιατρική, το μέλλον όμως επιφύλασσε άλλα για εκείνον.

Οι εμφανίσεις του με τα παιδικά τμήματα της Μπαρτσελόνα του έδωσαν εισιτήριο για να ενταχθεί στην Κ-18 της χώρας για το Μουντιάλ του 1998. Η απόδοσή του εξασφάλισε μια θέση στο ρόστερ της πρώτης ομάδας των Καταλανών. Έμεινε εκεί μέχρι και το 2001 πανηγυρίζοντας 2 πρωταθλήματα κι 1 κύπελλο Ισπανίας. Την τελευταία του χρονιά μάλιστα αναδείχθηκε και mvp των τελικών, ενώ τελείωσε την κανονική περίοδο με 12.4 πόντους, 5.8 ριμπάουντ. Ήταν δεδομένο πως οι σειρήνες του ΝΒΑ δε θα αργούσαν να ηχήσουν.

Το υπερατλαντικό κάλεσμα

Αυτό που περίμεναν όλοι τελικά συνέβη το 2001. Οι Μέμφις Γκρίζλις είχαν δώσει τον Σαρίφ Αμπντούλ-Ραχίμ στους Ατλάντα Χοκς και πήραν ως αντάλλαγμα τα δικαιώματα του Ισπανού. Έτσι άκουσε το όνομά του στην τρίτη θέση του ντραφτ. Δικαιολόγησε τον θόρυβο που υπήρχε από την πρώτη του κιόλας σεζόν. Βρέθηκε στην πρώτη πεντάδα πρωτοεμφανιζόμενων κι έγινε ο πρώτος μη Αμερικανός που κατακτά το βραβείο του καλύτερου ρούκι. Το κατάφερε αριθμώντας 17.2 πόντους και 8.9 ριμπάουντ, χωρίς να χάσει ματς. Έμεινε στην πολιτεία του Τενεσί μέχρι τον Φεβρουάριο του 2008, όταν δημιουργήθηκε ξανά έντονη κινητικότητα με αυτόν στο επίκεντρο.

Αλλάζοντας την ισορροπία του πρωταθλήματος

Οι Λος Άντζελες Λέικερς μετά τη δυναστεία στις αρχές των 2000s΄ πέρασαν «πέτρινα» χρόνια το επόμενο διάστημα. Επειδή όμως ο πρωταθλητισμός είναι μέρος του ονόματος και της κουλτούρας τους, έπρεπε να κάνουν κάτι για να επιστρέψουν στις όχι και τόσο παλιές δόξες τους. Χρειάζονταν έναν παίκτη με ταλέντο κι εμπειρία για να σταθεί δίπλα στον Κόμπε που πάλευε σχεδόν μόνος.

Ο Πάου ήταν γι’ αυτούς ο ιδανικούς στόχος. Είχαν ξεκινήσει διερευνητικές επαφές με την ομάδα του. Ο τότε GM των «λιμνανθρώπων» Μιτς Κάπτσακ τηλεφώνησε στον Φιλ Τζάκσον για να τον προετοιμάσει για την «βόμβα»: «Μπορώ να σου φέρω τον Πάου Γκασόλ αντί του Κουάμε Μπράουν». Ο «zen master» έκπληκτος έδωσε το πράσινο φως.

Τελικά, ο Γκασόλ ήρθε με αντάλλαγμα τον Μπράουν, τον Τζαβάρις Κρίτεντον(που μερικά χρόνια αργότερα θα αντιμετώπιζε κατηγορίες βίας και όπλων), τον Άρον Μακί που δέχθηκε να υπογράψει μονοήμερο συμβόλαιο πριν ανταλλαχθεί, και 2 επιλογές πρώτου γύρου στο ντραφτ. Μια από αυτές μακροπρόθεσμα θα ήταν ο νέος franchise player για τις «αρκούδες», ο αδερφός του Πάου, ο Μαρκ που έμελλε να εξελιχθεί σε ηγέτη της «grit n’ grind era» δίπλα στους Μάικ Κόνλεϊ, Ζακ Ράντολφ και Τόνι Άλεν, έχοντας τον Ντέιβ Γέργκερ να καθοδηγεί από τον πάγκο.

Βέβαια τότε υπήρξαν πολλές αντιδράσεις. Ο Γκρεγκ Πόποβιτς είχε δηλώσει μεταξύ άλλων: «θα έπρεπε να υπάρχει μια επιτροπή που να αξιολογεί τις ανταλλαγές και να μπορεί να αποτρέπει να προχωρούν όσες είναι εντελώς παράλογες. Θα ήθελα να ήμουν μέλος της επιτροπής αυτής, θα ψήφιζα ενάντια στη μεταγραφή για την οποία μιλάμε.

Το 2008 δεν κατάφερε να γευτεί τη χαρά της επιτυχίας χάνοντας με 4-2 από τους αιώνιους αντιπάλους Μπόστον Σέλτικς, χάνοντας μάλιστα με 39 πόντους διαφορά στο τελευταίο παιχνίδι (131-92), σίγουρα όμως θα είχαν και άλλες ευκαιρίες σε επόμενο χρονικό σημείο.

Η πρώτη ήρθε την επόμενη σεζόν. Με την απουσία του KG λόγω τραυματισμού, άνοιξε ο δρόμος για άλλες δυνάμεις στην Ανατολή. Οι Ορλάντο Μάτζικ ήταν αυτοί που τελικά αντιμετώπισε η ομάδα του LA. Με έναν σεληνιασμένο Κόμπι Μπράιαντ και με τον Πάου να αποτελεί άξιο στήριγμα, η ομάδα του Χόλιγουντ κατέκτησε το 15ο τίτλο της επικρατώντας με 4-1. Το σκορ μπορεί να δείχνει σχετικά εύκολη πρόκριση, τα περισσότερα ματς όμως κρίθηκαν στο τέλος, με μικρές διαφορές.

Το 2010 η παραμονή στο θρόνο είχε τεθεί από νωρίς ως στόχος. Η μοίρα τους έφερε αντιμέτωπους εκ νέου με τη Βοστώνη, όμως ο Γκαρνέτ δεν ήταν ποτέ ο ίδιος με τον τραυματισμό του, αυτό όμως δε σήμαινε ότι θα είχαν εύκολο έργο. Το αντίπαλο δέος του «Big Ticket» ήταν έτοιμο για όλα σε κάθε περίπτωση. Με 18.6 πόντους, 11.6 ριμπάουντ, 3.7 ασίστ 0.7 κλεψίματα και 2.6 τάπες μπορεί να μην πήρε τον τίτλο του πολυτιμότερου παίκτη της σειράς, ο οποίος πήγε στον Μπράιαντ όπως και το 2009, συνέβαλε όμως τα μέγιστα ώστε να κρατηθεί η ομάδα στην κορυφή του ΝΒΑ.

Ατυχία, τριβές και φυγή σε άλλες πολιτείες

Ο Φιλ Τζάκσον αποχώρησε το καλοκαίρι του 2011 για να τον διαδεχθεί ο Μάικ Μπράουν. Η διοίκηση δεν έκανε πολλές κινήσεις θέλοντας να περιμένει για κάτι μεγάλο. Με τη φυγή του Λαμάρ Όντομ είχε δημιουργηθεί περισσότερος χώρος στο salary cap. Το πλεόνασμα και οι ευελιξία του οργανισμού βοήθησαν ώστε να αποκτηθούν οι Στιβ Νας και Ντουάιτ Χάουαρντ. Έτσι υπήρχε πλέον μια πεντάδα που τρόμαζε και άπαντες έλεγαν πως ο τίτλος θα ερχόταν ξανά στην Καλιφόρνια.

Μόνο οι τραυματισμοί θα μπορούσαν να τα χαλάσουν όλα και δυστυχώς αυτό ακριβώς συνέβη. Στο ξεκίνημα της περιόδου ο Νας τραυματίστηκε και ουσιαστικά τελείωσε η καριέρα του. Ο Χάουαρντ ερχόταν από χειρουργείο στην πλάτη. Βιάστηκε να γυρίσει έγκαιρα και δεν άφησε το σώμα του να αναρρώσει όπως έπρεπε, με αποτέλεσμα να υποφέρει η μέση του καθ όλη τη διάρκεια. Και πάλι δεν ήταν κακός απλά όχι κυρίαρχος όπως στο Ορλάντο.

Μετά το αρχικό 1-4 ο Μπράουν αποπέμφθηκε και ανέλαβε την τεχνική ηγεσία ο Μάικ Ντ’ Αντόνι. Ο Πάου δεν ξέφυγε από την κακοδαιμονία των τραυματισμών και μάλιστα σε 2 διαφορετικά χρονικά διαστήματα, αρχικά με θέμα στο πόδι κι αργότερα εξαιτίας της μέσης του. Όταν επέστρεψε δεν ένιωθε καλά με τον κόουτς που του ζητούσε να παίζει σχεδόν αποκλειστικά ως spot up σουτέρ. Μέσα σ’ όλα ήρθε κι ο τραυματισμός του Κόμπε να ολοκληρώσει μια καταραμένη χρονιά.

Το τελευταίο έτος του συμβολαίου του δεν υπήρξε βελτίωση στις σχέσεις του με την ομάδα κι έτσι ετοίμασε βαλίτσες για το Σικάγο. Η πόλη των ανέμων αποτέλεσε το σπίτι του μέχρι το 2016. Από τότε και μέχρι το 2019μ ήταν κάτοικος Τέξας ως μέλος των Σπερς.

Η καριέρα του στο καλύτερο πρωτάθλημα μπάσκετ ουσιαστικά ολοκληρώθηκε τότε καθώς τα περάσματα από Μιλγουόκι και Πόρτλαντ ήταν μόνο τυπικά. Προσπάθησε να κάνει πέρυσι ένα comeback για να αγωνιστεί στους Λέικερς για να παίξει με τον αδερφό του. Τελικά συμφώνησε πέρυσι με την Μπαρτσελόνα για να γυρίσει εκεί όπου ξεκίνησαν όλα, όμως κυκλοφορεί και πάλι τυπικά ελεύθερος…

Headlines