Διαδικασία Βερολίνου: σπατάλη συναντήσεων…

Η διαδικασία του Βερολίνου για τα Δ. Βαλκάνια (Σερβία, Βοσνία και Ερζεγοβίνη, Μαυροβούνιο, Β. Μακεδονία, Αλβανία, Κόσοβο) – που εγκαινιάστηκε το 2014 και «συγκλήθηκε» χθες σε Διάσκεψη Κορυφής διαδικτυακά – εκφράζει το έντονο ενδιαφέρον της Γερμανίας και ιδιαίτερα της καγκελαρίου Ανγκελα Μέρκελ για τη σταθερότητα της περιοχής και την ενσωμάτωσή της στην Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ). Σε σαφή δηλαδή αντίθεση με τη στάση της Γαλλίας, η οποία δεν θέλει καμιά διεύρυνση, πολύ περισσότερο με τα Δ. Βαλκάνια.

Η Γαλλία, αν και συμμετέχει στη διαδικασία (όπως και ομάδα άλλων κρατών-μελών της ΕΕ, μεταξύ άλλων και η Ελλάδα – από το 2018), έχει εντελώς άλλη προσέγγιση και πρωταρχικό ενδιαφέρον για άλλη περιοχή – τη Μεσόγειο, Δυτική και Ανατολική. Θέλει πολιτική πρόσδεση των χωρών στην ΕΕ (μέσω Γαλλίας βέβαια) αλλά όχι σε θεσμική, πλήρη ένταξη. Κατανομή ρόλων; Είναι προφανές ότι η γερμανική προσέγγιση για ενσωμάτωση εκφράζει τα συμφέροντα των βαλκανικών χωρών και της ευρύτερης περιοχής. Κι ας αμφισβητούνται τόσο έντονα τα κίνητρα της Γερμανίας.

Ωστόσο, επτά χρόνια μετά την έναρξή της η διαδικασία του Βερολίνου θα πρέπει να κλείσει. Και οι συναντήσεις κορυφής (ή σε χαμηλότερο επίπεδο) να πραγματοποιούνται θεσμικά στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Αλλωστε έχει προγραμματιστεί Διάσκεψη Κορυφής ΕΕ – Δ. Βαλκανίων για τις 6 Οκτωβρίου. Και κυρίως οι ηγέτες των Δ. Βαλκανίων θα πρέπει τουλάχιστον μία φορά τον χρόνο να καλούνται σε Ευρωπαϊκό Συμβούλιο ως πραγματικά ή δυνητικά υποψήφια κράτη-μέλη. Ενώ για τη διαπεριφερειακή συνεργασία θα πρέπει να ενισχυθεί η Διαδικασία Συνεργασίας Νοτιοανατολικής Ευρώπης (SEEP) στην ευρύτερη σύνθεσή της.

Η διαδικασία του Βερολίνου δεν μπορεί να υποκαταστήσει τίποτα. Σπατάλη συναντήσεων. Προέχει η επιτάχυνση της ενταξιακής διαδικασίας…