Το τσίμπημα της βελόνας

Ο ταξιτζής στην παραλιακή πόλη της Πελοποννήσου ήταν καμιά πενηνταριά χρονώ, από αυτούς που, όπως λέμε, «στίβουν την πέτρα». Και ευγενέστατος. Το ταξί του καινούργιο και πεντακάθαρο, μυρωδικά λιλιά κρεμασμένα στο παρμπρίζ και, ο ίδιος, ευπρεπούς εμφάνισης. Την ερώτηση την έκανα μηχανικά, περισσότερο για να σπάσω τη μονοτονία της μεγάλης διαδρομής. «Εσείς έχετε κάνει το εμβόλιο;». «Οχι» ήρθε η απάντηση. «Δεν είναι ότι δεν θέλω ή ότι δεν πιστεύω πως υπάρχει κορωνοϊός. Απλά, φοβάμαι το τσίμπημα της βελόνας. Η γυναίκα μου και η πεθερά μου πάντως το έκαναν». Προσπάθησα να του εξηγήσω τον κίνδυνο να μένει ανεμβολίαστος ενώ κάνει αυτήν τη δουλειά, να του πω ότι, αν αρρωστήσει, θα τον τσιμπήσουν πολλές βελόνες, ότι μπορεί να κολλήσει τους δικούς του ανθρώπους. «Ναι, ναι, καταλαβαίνω. Αλλά…».

Είναι αυτό το «αλλά» που παραμένει μετέωρο, σαν φλάμπουρο ανορθολογισμού. Δεν υπάρχει ιδεολογία, όπως έχω διαπιστώσει, πίσω από τους αρνητές του εμβολίου, ούτε καν δόγμα. Ενα ιδεολόγημα ίσως στο οποίο συνωθούνται τσιτάτα περί αυτοδιάθεσης του σώματός μας, συνωμοσιών των φαρμακευτικών εταιρειών (καιρό είχαμε να ακούσουμε για πολυεθνικές), αμφισβήτησης των ειδικών, αντισυνταγματικής επιβολής ιατρικών πράξεων και λοιπά, σκόρπια ευφυολογήματα. Ενας αχταρμάς απόψεων χωρίς την παραμικρή διάθεση τεκμηρίωσης, φτάνει ένα «το διάβασα στο Ιντερνέτ» ή «το είπε ο τάδε». Και τρέχα γύρευε ποιος είναι ο τάδε. Ακόμη και ο Πολάκης που θα μπορούσε χαλαρά να συνδέσει τον εμβολιασμό με τον Εμφύλιο και με το τρέμουλο της γης όταν θα έρθει η δεύτερη φορά Αριστερά, περιορίστηκε σε κάτι τύπου «…από Σεπτέμβρη και βλέπουμε».

Αυτή η έλλειψη ιδεολογίας όμως – όσο και αν ακούγεται οξύμωρο – γίνεται, τελικά, μια πολύ ισχυρή ιδεολογία. Μια συγκολλητική ουσία που μπορεί να ενώσει τις πλέον ετερόκλητες κατηγορίες πολιτών. Σας θυμίζει κάτι;

Στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε

Σε εμένα – και σε πολλούς άλλους – θυμίζει τις πλατείες των Αγαναχτισμένων. Αλλωστε, οι ίδιες εμμονές φαίνεται ότι κατατρέχουν τους οπαδούς του λεγόμενου αντιεμβολιαστικού κινήματος και του αντιμνημονιακού αγώνα. Ανορθολογισμός, φανατισμός, αμφισβήτηση της επιστήμης (τότε της Οικονομίας και της Στατιστικής, τώρα της Ιατρικής), ότι κάποιοι θέλουν να μας περιορίσουν, να μας εξοντώσουν, να ξεμπερδεύουν, τέλος πάντων, μαζί μας. Αλλά εμείς είμαστε αδούλωτοι Ελληνες και αντιστεκόμαστε.

Και κάπως έτσι ενώνονται οι πάνω και οι κάτω πλατείες, η Ακροδεξιά, οι antifa και η σκληροπυρηνική, σταλινική Αριστερά. Ενας αντιδραστικός αχταρμάς που κάνει τη χώρα μας τη μόνη στον κόσμο όπου η πλειοψηφία, έστω και οριακή, αυτών που δηλώνουν αρνητές των μέτρων και του εμβολιασμού προέρχονται από την Αριστερά ενώ στον υπόλοιπο κόσμο σε αυτό το μετερίζι έχει ταμπουρωθεί η Ακροδεξιά.

Elementary Watson

Λένε ότι σε ένα έγκλημα ο εντοπισμός του συμφέροντος οδηγεί στον δράστη. Elementary Watson. Ποιος είχε συμφέρον να αποτύχει η κυβέρνηση ως προς τη διαχείριση της πανδημίας; Και, ακόμη περισσότερο, στο πρόγραμμα εμβολιασμού; Πού είν’ το, πού είν’ το δαχτυλίδι; Μπροστά στα μάτια μας. Αυτοί που έταζαν ότι «μετά, θα λογαριαστούμε». Που συγκρίνουν τους νεκρούς της πανδημίας με τους νεκρούς στο Μάτι. Που καλούσαν, εν μέσω πανδημίας, σε μεγάλα συλλαλητήρια τους «γεννημένους την 17η Νοέμβρη». Που «αναλάμβαναν το ρίσκο» της μετάδοσης. Που βάφτισαν «αστυνομοκρατία» και «επίθεση στη νεολαία» τις επεμβάσεις προκειμένου να τηρηθούν τα μέτρα. Που περιτυλίγουν το αντιεμβολιαστικό κίνημα με κάτι σελοφάν περί αλληλεγγύης. Και που τώρα μιλάνε περί διχασμού τον οποίον επιβάλει η κυβέρνηση. Τι να κάνουν κι αυτοί. Στον διχασμό στήριξαν την εξουσία τους, αυτόν ξέρουν, γι’ αυτόν λένε.