Κάθε χρόνο στις 14 Ιουλίου θυμόμαστε τον Θάνο Αξαρλιάν: χαλαρά, λίγο αφηρημένα, όλο και πιο αμυδρά -χωρίς τα λάβαρα των μαύρων επετείων και τον θόρυβο των διαδηλώσεων. Ο Αξαρλιάν δεν ήταν θύμα της ακροδεξιάς, ήταν θύμα της ακροαριστεράς· το γεγονός καθιστά τον θάνατό του «λάθος», «κακοτυχία», «παράπλευρη απώλεια».

Στην περίπτωσή του, όσοι συνηθίζουν να κατεβαίνουν στο πεζοδρόμιο δεν κατεβαίνουν: κρίμα το παιδί και πάμε για άλλα. Εξάλλου, ο Δημήτρης Κουφοντίνας αναφέρει το δυσάρεστο συμβάν στην αυτοβιογραφία του -που εξέδωσε γνωστός εκδότης για να βγάλει λεφτά (και έβγαλε)- και παρότι ο αρχηγός δεν ξέρει να γράφει καταλάβαμε από το δακρύβρεχτο ύφος ότι έγινε μια στραβή.Άνθρωποι είμαστε!

Ο θάνατός του αφύπνισε μερικούς από τους θαυμαστές της τρομοκρατικής οργάνωσης, που δεν ήταν λίγοι εκείνη την εποχή και που δήλωναν ανοιχτά τη στήριξή τους: Καλά τους κάνουνε! Φάτε τους όλους! Δεν είναι λίγοι ούτε τώρα. Ο χώρος της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς έχει συγχωνευτεί με τον ΣΥΡΙΖΑ και οι ιδεολογικές συγγένειες αποτελούν ένα νεφέλωμα. Τόσο στην περιφέρεια του κόμματος όσο και στο εσωτερικό του, εκτός από τα συνήθη γεροφρικιά που στρέφονται σε τροχιά γύρω από το κάθε αριστερό κόμμα που μπορεί να κερδίσει την εξουσία, η αριστερή τρομοκρατία έλκει νέους, ασταθείς και αμόρφωτους -οι «επαναστάτες που έχασαν τον δρόμο τους» ασκούν περισσότερη σαγήνη από τη βαρετή νομιμότητα. Η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ δεν φαίνεται να διαφωνεί σε τίποτα από τους 17Νοεμβρίτες αλλά oι Συριζαίοι παραείναι δειλοί και καλοπερασάκηδες για να γίνουν αντάρτες πόλεων.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στα ΝΕΑ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ που κυκλοφορούν

Headlines