Πέμη Ζούνη: «Είμαι ακόμα πολύ έξαλλη με τον εαυτό μου…»

Η Πέμη Ζούνη μίλησε στο περιοδικό ΟΚ και δήλωσε χαρούμενη γιατί επιστρέφει εκεί που νιώθει σαν δεύτερο σπίτι της, στη σκηνή.

Η ίδια αναφέρθηκε για το πόσο της είχε λείψει να μοιραστεί ξανά κάτι ζωντανά, για μια δύσκολη περίοδο της ζωής της, αλλά και για το λάθος της να εμπιστευτεί εύκολα κάποιους ανθρώπους.

Yπάρχει ο ενθουσιασμός για τη νέα σας θεατρική δουλειά.

Ναι! Ξεκινήσαμε την καλοκαιρινή μας περιοδεία με πολλούς προορισμούς και η αλήθεια είναι πως έχω λαχτάρα μεγάλη γιατί δεν έχω χορτάσει το θέατρο σαράντα χρόνια τώρα. Επίσης, μου έλειψε να μοιραστώ ξανά κάτι ζωντανά.

Αν δεν το έχετε χορτάσει σαράντα χρόνια, μάλλον αποκλείεται να συμβεί στο μέλλον.

Μην το λες! Τα τελευταία χρόνια έχω αναθεωρήσει πολλά πράγματα.. Μέσα σε αυτά και το θέατρο. Το αγαπώ, το λατρεύω, αλλά δεν είναι η ζωή μου μόνο το θέατρο. Και αν για οποιονδήποτε λόγο σταματήσει, θα συνεχίσω να ζω μια χαρά.

Τι σας οδήγησε σε αυτή την αναθεώρηση πραγμάτων;

Ανακάλυψα ότι είχα εγωιστική ματιά στη ζωή, με τον τρόπο που διεκδικούσα να ζω ό,τι ποθούσα, ό,τι ήθελα, ό,τι με έκανε καλά. Ναι, έχω υπάρξει πολύ εγωίστρια. Αυτά τα χρόνια θα τα άλλαζα αν μπορούσα, αλλά έχω μάθει πλέον τι σημαίνει πραγματικά να δίνεις. Έχω μάθει αυτή τη χαρά που παίρνεις από το να χαίρεται ο άλλος που αγαπάς και όχι μόνο τη χαρά που αντλείς από αυτά που εσύ γουστάρεις και έχεις ανάγκη.

Αυτή την εγωιστική ματιά στη ζωή βοήθησαν και οι άλλοι να την αντιληφθείτε ή απλώς ήρθε το πλήρωμα του χρόνου;

Βοηθάνε οι συγκυρίες, πάντα. Δηλαδή οι πίστες που περνάς. Εγώ πέρασα τα τελευταία χρόνια μερικές δύσκολες πίστες, όπως όλοι ξέρουμε, και -«κάλλιο αργά παρά ποτέ»-κατάλαβα σημαντικά πράγματα για μένα. Μου αρέσει να βελτιώνομαι και, δόξα τω θεώ, έχω, κάμποσα να φτιάξω ακόμη ‘: ‘ .

Τώρα σε τι φάση είστε, τι θέλετε να βελτιώσετε;

Τώρα κοιτάω να ξεσκονίσω από πάνω μου το στρες και το τρέξιμο. Και να κάνω μόνο πράγματα που με γαληνεύουν. Πέρασε για μένα η εποχή της φασαρίας. Δεν μου αρέσει πια η φασαρία ούτε στις σχέσεις ούτε στις δουλειές. Μου αρέσει η πιο ήσυχη ικανοποίηση. Κι αυτό διεκδικώ. Δεν μπορώ τις στρεσογόνες καταστάσεις.

Στο παρελθόν επιζητούσατε αυτή τη φασαρία;

Ναι, ήμουν σπιντάτη. Το ψευδώνυμο μου ήταν «ντούρασελ». Ήταν η εποχή της αρπαγής.

Τι σημαίνει αυτό;

Του αρπάγματος. Των στιγμών. Της έντασης. Με τον καιρό νιώθω πως γειώνομαι. Συναντώ πολλούς νέους ανθρώπους που έμαθαν πολύ νωρίτερα από μένα πως κερδίζεις πολλά με αυτή τη γείωση.

Αναφερθήκατε προηγουμένως στις δύσκολες πίστες που περάσατε τα τελευταία χρόνια. Και όλοι καταλαβαίνουμε σε ποια περίοδο της ζωής σας αναφέρεστε. Τότε λοιπόν και λίγο αργότερα, αφότου καταλάγιασε ο θόρυβος, για ποια πράγματα βάλατε τον εαυτό σας στον τοίχο και για ποια χρειάστηκε να του ζητήσετε μια «συγγνώμη»;

Για τα δικά μου λάθη έβαλα τον εαυτό μου στον τοίχο, που δεν θα το αναλύσουμε τώρα, και προσπαθώ να τον συγχωρήσω. Είμαι ακόμα πολύ έξαλλη με τον εαυτό μου. Αλλά θα βρω τον τρόπο. Έτσι και αλλιώς, η κάθε δύσκολη πίστα έχει κάτι να μας δώσει. Δεν έχει περιγράψει κανείς ωραιότερα αυτό που συζητάμε από τον Γεράσιμο Ευαγγελάτο σε έναν στίχο του: «Η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει». Αυτό θα πω μόνο!

Το ότι εμπιστευτήκατε εύκολα κάποιους ανθρώπους ήταν ένα από τα βασικά σας λάθη;

Βεβαίως ήταν κι αυτό ένα από τα λάθη μου. Δεν το είχα δει τότε. Δεν μπορώ όμως να γίνω καχύποπτη με τους ανθρώπους. Συνειδητά δεν το επιλέγω. Απλώς, ύστερα από αυτά που πέρασα, νομίζω πως είμαι πλέον πιο προσεκτική.