Φτάνει πια. Ενα κορίτσι βιάστηκε κι εμείς θα συνεχίσουμε να είμαστε «πεφτοσυννεφάκηδες;»

Φρίκη στην Ηλιούπολη. Σοκ στο Πανελλήνιο. Αδιανόητη υπόθεση βιασμού. Πατέρας… τέρας, αστυνομικός προαγωγός.

Είναι ορισμένοι από τους τίτλους που θα δούμε το επόμενο χρονικό διάστημα καθώς η αποκάλυψη αυτής της φρικώδους υπόθεσης με το κοριτσάκι που βιαζόταν από τον πατέρα της και την εξέδιδε αστυνομικός, δεν είναι από τις συνηθισμένες.

Πραγματικά δεν μπορούν να ειπωθούν πολλά για ένα τέτοιο γεγονός. Δεν μπορεί κανείς να διαβάσει ή να παρακολουθήσει αυτή την υπόθεση και να μην αισθανθεί αηδία, μίσος για τα κτήνη, συμπόνοια για το θύμα.

Πράγματι, αδιανόητες καταστάσεις. Ενας πατέρας βίαζε την κόρη του από την ηλικία των 11 ετών. Και ξαφνικά αποκαλύπτεται ότι το κορίτσι αυτό κρατούταν σε ένα σπίτι από αστυνομικό σε διαθεσιμότητα για άλλες υποθέσεις.

Την κρατούσε και την εξέδιδε. Ο άνθρωπος του νόμου, αυτός που θα έπρεπε να την προστατέψει, έδωσε τη χαριστική βολή σε ένα κορίτσι που είχε βιαστεί πριν την εφηβεία της από τον ίδιο της τον γενήτορα.

Το κορίτσι αυτό φέρεται να είχε παρασυρθεί από τον 41χρονο αστυνομικό, να είχαν συνάψει σχέσεις αλλά το κτήνος άλλαξε συμπεριφορά κι άρχισε να την απειλεί, να την βρίζει, να την χτυπά, να την εκδίδει.

Τα τέρατα θα πάρουν το δρόμο της Δικαιοσύνης. Και της παραδειγματικής τιμωρίας. Δύο «άντρες» βίασαν το σώμα και την ψυχή ενός παιδιού.

Κι όχι δύο τυχαίοι «άνδρες». Ο ένας ο πατέρας της κι ο άλλος κάποιος που θα έπρεπε να την προστατέψει, να την βοηθήσει να ξαναχτίσει τη ζωή της, να τιμωρήσει ο ίδιος τον βιαστή – πατέρα της.

Αν όλα όσα έχουν καταγραφεί στη δικογραφία ισχύουν τότε έχουμε να κάνουμε με ένα έγκλημα διαρκείας που επαναφέρει τη συζήτηση για την κακοποίηση και τα σεξουαλικά εγκλήματα που γίνονται σε βάρος γυναικών από άνδρες.

Από ανθρώπους της «διπλανής πόρτας», από συγγενείς, φίλους ή γείτονες για τους οποίους πάντα… πέφτουμε από τα σύννεφα.

Μα καλά; Κανείς δεν ήξερε; Κανείς δεν είχε καταλάβει ότι ένα 11χρονο παιδί, μέχρι τα 17 της βιαζόταν από τον πατέρα της;

Το συγγενικό περιβάλλον δεν είχε αντιληφθεί κάτι; Η γειτονιά, η κοινωνία, το ίδιο το σχολείο δεν είχε προβληματιστεί; Γιατί δεν μπορεί αυτό το κορίτσι επί 6 χρόνια να βιάζεται και να έχει φυσιολογική ζωή.

Και θα είναι ό,τι πιο άθλιο να πέσει η ευθύνη στο ίδιο το παιδί. «Γιατί δεν μίλησε», «γιατί δεν έκανε καταγγελία», «γιατί ανεχόταν να το βιάζει ο πατέρας της».

Εχουμε να κάνουμε με 11χρονο, 13χρονο, 15χρονο παιδί, αδιαμόρφωτο, συναισθηματικά ανώριμο, φοβισμένο και ποιος ξέρει πόσες φορές απειλούμενο από τον πατέρα της.

Εδώ επανέρχεται η συζήτηση για την προστασία της γυναίκας σε μια κοινωνία αυστηρά «ανδρική», αυστηρά «πατριαρχική» αλλά κι εντελώς τυφλή.

Που δεν ενδιαφέρεται για τη… διπλανή πόρτα. Που αδιαφορεί για τα σημάδια της κακοποίησης, του ξυλοδαρμού, του βιασμού μιας γυναίκας.

Εχουμε να κάνουμε με μια κοινωνία απαίδευτη, άμαθη στο πώς θα αντιμετωπίζει τέτοιες υποθέσεις. Ατολμη να καταγγείλει και αδύναμη να ξεπεράσει τον «ωχαδερφισμό» της.

«Που να μπλέκουμε τώρα;». «Κάτι είχαμε ακούσει, αλλά που να τα βάζουμε τώρα με ξένες οικογένειες». «Και τι μας νοιάζει εμάς;»

Κάπως έτσι αντιδρούμε σε πολλές περιπτώσεις. Από ένα από… χαστούκι στη γυναίκα της διπλανής πόρτας, μέχρι και μια υπόνοια για κάτι χειρότερο.

Αυτό πρέπει να σταματήσει. Και θα σταματήσει μόνο αν αρχίσουμε να μιλάμε. Ολοι μας.

Να καταγγέλλουμε, να πιέζουμε, να προστατεύουμε όποιον μας έχει ανάγκη, ακόμη κι αν… μπλέκουμε στα οικογενειακά άλλων.

Ο ξυλοδαρμός, ο βιασμός, οι απειλές σε βάρος μιας γυναίκας αφορά όλους μας. Αν δεν μιλήσουμε εμείς είμαστε συνένοχοι στο έγκλημα και θα είμαστε απλά κομπάρσοι μιας τραγωδίας που δεν θα σταματήσει ποτέ.

Και θα είμαστε οι γνωστοί «πεφτοσυννεφάκηδες» – παρατηρητές στην κουλτούρα του βιασμού, στην κουλτούρα της γυναίκας – υποχείριο, στην κουλτούρα της γυναίκας που «τα θέλει», που πρέπει να ανέχεται τη βία από τον άνδρα.

Οι βιαστές, οι κακοποιητές μπορούν να είναι τα πάντα. Δεν υπάρχουν διαχωρισμοί στα τέρατα. Και να σταματήσει η αθλιότητα βιαστής, άρα αλλοδαπός. Μπορεί να είναι ο διπλανός μας, ο φίλος μας, ο γείτονάς μας…

Η εποχή του «είμαι άνδρας και το κέφι μου θα κάνω», έχει περάσει. Οι κοινωνίες προχωρούν μπροστά. Οποιος δεν το καταλαβαίνει είναι το ίδιο ένοχος με τον πατέρα – τέρας και με τον άθλιο, τον εγκληματία αστυνομικό.

Ηρθε η στιγμή που δεν πρέπει να μένουμε στα λόγια. Είναι η ώρα των πράξεων, για να αποδείξουμε πως ό,τι λέμε, ό,τι γράφουμε, ό,τι υποστηρίζουμε εμείς οι άνδρες, το κάνουμε και πράξη.

Στους δρόμους, στα σπίτια μας, στους χώρους εργασίας μας, στις κοινωνικές συναναστροφές μας.

Ας βάλουμε τη γυναίκα εκεί που της αξίζει… Κι ας φτιάξουμε δομές που θα προστατεύουν θύματα όπως αυτό το δύσμοιρο κοριτσάκι.