Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πείθει. Δεν έρχεται πια από το ροζ συννεφάκι της εύκολης «προοδευτικής» κριτικής και των τζάμπα οραμάτων που στο τέλος κοστίζουν πολλαπλά, αλλά από τον τραχύ δρόμο μιας παρατεταμένης εξουσίας που απογοήτευσε βαθιά
«Ακουσα πολλούς από τους συνέδρους να αναρωτιούνται αν ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να πάει δεξιά ή αριστερά (…) Ο ΣΥΡΙΖΑ για να κερδίσει δεν αρκεί να κερδίσει μόνο όσους πολίτες αυτοπροσδιορίζονται ως αριστεροί και ριζοσπάστες, αλλά πρέπει να κερδίσει αυτό που ονομάζουμε μεσαίο χώρο. Αυτούς που ενδεχομένως (αδόκιμα) να αυτοχαρακτηρίζονται πολίτες του Κέντρου. Θα είμαι πολύ σαφής. Δεν κερδίζεται έτσι το Κέντρο. Αν θέλουμε να κερδίσουμε το Κέντρο πρέπει να στρίψουμε αριστερά»: Αυτά είπε, μεταξύ άλλων, ο Αλέξης Τσίπρας στην πρόσφατη συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ, για να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι «η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ είναι προϋπόθεση για μια προοδευτική κυβέρνηση συνεργασίας που θα προκύψει από την κάλπη της απλής αναλογικής, καθώς στόχος πρέπει να είναι η ήττα της Δεξιάς για να επιστρέψει η Δικαιοσύνη στον τόπο». Ε εδώ, κάτι δεν πάει καλά. Ο συλλογισμός παραληρεί. Σαν να έχει πυρετό.
Η υποτιθέμενη αυτή «σαφήνεια» του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ είναι τόσο στέρεη όσο η ρήση «ράβδος σε γωνία, άρα βρέχει». Η ιδέα ότι πρέπει να στρίψεις αριστερά για να κερδίσεις το Κέντρο, θα είχε κάποιο λογικό νόημα αν ήσουν δεξιός. Τότε ναι: από δεξιά στρίβεις αριστερά και πας προς το κέντρο. Αν όμως είσαι αριστερός, όπως αυτοπροσδιορίζεται ο Αλέξης Τσίπρας, πού πας όταν στρίβεις αριστερά; Πάντως σίγουρα όχι προς το κέντρο. Αυτό απλά δεν υπακούει στους νόμους της λογικής, της φύσης, ούτε της πολιτικής. Εκτός αν πρόκειται για ένα είδος γλώττας λανθάνουσας του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, με την οποία ομολογεί εμμέσως ότι τελικά είναι στην πραγματικότητα «δεξιός». Κάτι που, κρίνοντας από πολλές πολιτικές του, είναι ευκολότερο να το πιστέψει κανείς από την καινοφανή αίολη θεωρία του περί Αριστεράς και Κέντρου.
Για να συμβούν πάντως όλα αυτά τα θεάρεστα πρέπει, σύμφωνα με τον Αλέξη Τσίπρα, «Ο ΣΥΡΙΖΑ να κερδίσει τον μεσαίο χώρο και τους κεντρώους πολίτες, με το πρόγραμμά του και όχι με πολιτικές μέσου όρου». Θα κάνει έτσι το άδολο καθήκον προς την κοινωνία και τους πολίτες: «Δεν θέλουμε να νικήσουμε τη Δεξιά για να ξαναβρεθούμε σε καρέκλες εξουσίας, αλλά για να έχει ανθρώπινες σχέσεις εργασίας, με αξιοπρεπή μισθό και δικαιώματα, για να πάει ο κατώτατος στα 800 ευρώ και να συμπαρασύρει αυτό όλες τις μισθολογικές βαθμίδες (…) Ξέρει ο μικρομεσαίος επιχειρηματίας, ο αυτοαπασχολούμενος, ο αγρότης, ότι θέλουμε να νικήσουμε την κυβέρνηση της Δεξιάς του κ. Μητσοτάκη για να στηρίξουμε τη δυνατότητα να υπάρχουν. Να μείνουν οι επιχειρήσεις τους ζωντανές και να στηριχτούν. Ξέρουν οι νέοι και οι νέες, ότι θέλουμε να νικήσουμε για να στηρίξουμε τα όνειρα και τις ανάγκες τους». Πρόεδρε, ό,τι πεις.
Το ερώτημα όμως επιμένει: αφού όλοι αυτοί τα ξέρουν όλα αυτά, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ ηττήθηκε στις εκλογές; Και, κυρίως, γιατί δεν μπορεί να σηκώσει κεφάλι από τότε μέχρι τώρα; Καλά, δεν γεννάται θέμα ότι φταίνε τα συμφέροντα, ντόπια και ξένα. Αυτό εξυπακούεται. Ομως και πάλι. Ο λαός που ως γνωστόν «δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά», γιατί δεν θυμάται τον ΣΥΡΙΖΑ; Και γιατί πρέπει αυτός να κάνει τέτοιες στροφές για να πείσει, εφόσον τα πράγματα είναι τόσο ξεκάθαρα; Γιατί δεν του έρχονται μόνοι τους οι ψηφοφόροι στο πιάτο, όπως έγινε με την πρώτη φορά Αριστερά;
Ολοι ξέρουν το γιατί. Και ο ίδιος ο Τσίπρας πρώτος απ’ τον καθένα, αφού μόνον αφελής δεν είναι. Κάθε άλλο μάλιστα. Επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πείθει. Δεν έρχεται πια από το ροζ συννεφάκι της εύκολης «προοδευτικής» κριτικής και των τζάμπα οραμάτων που στο τέλος κοστίζουν πολλαπλά, αλλά από τον τραχύ δρόμο μιας παρατεταμένης εξουσίας που απογοήτευσε βαθιά. Εχει παρελθόν. Πρόσφατο, βαρύ και ασήκωτο. Οχι και τόσο «αριστερό». Παρελθόν γεμάτο ψέματα, αστοχίες, πονηριές και διαψεύσεις. Που τον έχει οδηγήσει να μην μπορεί να πείσει ούτε τους αριστερούς, ούτε τους δεξιούς, ούτε τους κεντρώους…
Για προκλήσεις που μπορεί να οδηγήσουν σε πραγματική ένοπλη σύγκρουση στην κορεατική χερσόνησο και τη γύρω περιοχή, κάνει λόγο το υπουργείο Αμυνας της Βόρειας Κορέας.
Ο Τραμπ ανακοίνωσε τις νέες επιλογές του για θέσεις συμβούλων του Λευκού Οίκου, υπουργών αλλά και αξιωματούχων για την προώθηση του κυβερνητικού έργου στις ΗΠΑ.
«Οποιο μωρό παίρνει στα χέρια της να παθαίνει κάτι;» λέει για την Ειρήνη η γιαγιά του μωρού το οποίο επανέφεραν στη ζωή οι γιατροί στο Καραμανδάνειο Νοσοκομείο το 2016.
Η Ειρήνη ισχυρίστηκε στο «Τούνελ» ότι τα ρούχα που φορούσε η κόρη της δεν πρόκειται να τα πάρει το Ανθρωποκτονιών γιατί τα έχει θάψει μαζί με το παιδί, αλλά η νονά του ρωτάει «γιατί τόσο πολύ ψέμα»...
