Εμβόλιο και διχασμός: Το αγαπημένο θέμα των ημερών

Εδώ και δεκαετίες, πριν ακόμα η ανθρωπότητα έρθει αντιμέτωπη με την Covid-19, μια σειρά από πολύ βασικές δραστηριότητες της ζωής μας  τελούν υπό συγκεκριμένες υγειονομικές προϋποθέσεις, ανάμεσα στις οποίες είναι και η υποχρέωση στον εμβολιασμό.

Για παράδειγμα, πλην απολύτως ελαχίστων εξαιρέσεων πιστοποιούμενων με ιατρική γνωμάτευση, κανένα παιδί στην Ελλάδα δεν μπορεί να εγγραφεί σε δημόσιο ή ιδιωτικό σχολείο χωρίς την «επίδειξη του Βιβλιαρίου Υγείας του Παιδιού (Β.Υ.Π.) ή προσκόμιση άλλου στοιχείου, στο οποίο αποδεικνύεται ότι έγιναν τα προβλεπόμενα εμβόλια».

Μάλιστα σε περιπτώσεις που γονείς – αρνητές των εμβολιασμών επιδίωξαν να αντιταχθούν στην υποχρεωτικότητα αυτή, η ελληνική δικαιοσύνη, διά του ΣτΕ, δεν τους δικαίωσε.

Η απόφαση 2387/2020 του τμήματος Δ’ του ΣτΕ π.χ. κατέστησε σαφές πως «η μέριμνα για την δημόσια υγεία αποτελεί συνταγματική υποχρέωση του Κράτους, στο πλαίσιο της οποίας η Πολιτεία οφείλει, μεταξύ άλλων, να λαμβάνει τα απαραίτητα μέτρα για την πρόληψη της διάδοσης και την καταπολέμηση μεταδοτικών ασθενειών, οι οποίες συνιστούν σοβαρό κίνδυνο για τη δημόσια υγεία» και πως «το μέτρο του εμβολιασμού, καθ’ εαυτό, συνιστά σοβαρή μεν παρέμβαση στην ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας και στην ιδιωτική ζωή του ατόμου και δη στη σωματική και ψυχική ακεραιότητα αυτού, πλην όμως συνταγματικώς ανεκτή, υπό τις ακόλουθες προϋποθέσεις: α) ότι προβλέπεται από ειδική νομοθεσία, υιοθετούσα πλήρως τα έγκυρα και τεκμηριωμένα επιστημονικά, ιατρικά και επιδημιολογικά πορίσματα στον αντίστοιχο τομέα και β) ότι παρέχεται δυνατότητα εξαίρεσης από τον εμβολιασμό σε ειδικές ατομικές περιπτώσεις, για τις οποίες αυτός αντενδείκνυται».

Αν, πάλι, ένας ενήλικας θελήσει να εργαστεί σε κατάστημα υγειονομικού ενδιαφέροντος, υποχρεούται να προσκομίσει πιστοποιητικό υγείας από γιατρό στο οποίο, σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία «θα βεβαιώνεται ότι ο κάτοχός του υποβλήθηκε σε ιατρικές εξετάσεις και δεν βρέθηκε να πάσχει από μεταδοτικό ή άλλο νόσημα μη συμβατό με την απασχόλησή του».

Αν θέλεις να γραφτείς σε κολυμβητήριο, σού απαγορεύεται η είσοδος, αν πρώτα δεν προσκομίσεις πιστοποιητικό υγείας από καρδιολόγο, δερματολόγο και,  αν είσαι γυναίκα, από γυναικολόγο.

Όποιες και αν είναι οι απόψεις σου για τα καρδιογραφήματα, τα πιστοποιητικά υγείας και τη δυνατότητα να μεταδόσεις ένα νόσημα μαγειρεύοντας, σερβίροντας ή κολυμπώντας, αν δεν προσκομίσεις τα έγγραφα αυτά,  ούτε να εργαστείς σε συγκεκριμένες υπηρεσίες μπορείς ούτε και να γυμναστείς σε συγκεκριμένους χώρους.

Επίσης εδώ και δεκαετίες, υπήρχαν και υπάρχουν μπαρ και εστιατόρια στα οποία δεν μπαίνεις αν δεν φοράς σακάκι και γραβάτα αλλά και κουτούκια, όπως π.χ. η φημισμένη «Κοτταρού», που όσοι ανυποψίαστοι εμφανίστηκαν εκεί με την γραβάτα τους, είδαν τους υπεύθυνους του μαγαζιού να την κατάσχουν και να την κρεμούν από το ταβάνι ως λάφυρο. Οι «κανόνες» του κάθε μαγαζιού ήταν γνωστοί. Αν ήθελες να τους ακολουθήσεις έμπαινες, αν δεν ήθελες πήγαινες κάπου αλλού.

Όλα τα ανωτέρω ίσχυαν και ισχύουν εδώ και χρόνια, πότε όμως δεν χαρακτηρίστηκαν από κανέναν ως διχαστικά.

Αντίθετα, τις τελευταίες ημέρες, στη δημόσια συζήτηση για τον εμβολιασμό και τα μέτρα ενάντια στην πανδημία του κορονοϊού, ο όρος «διχασμός» χρησιμοποιείται όλο και περισσότερο, κυρίως από την αξιωματική αντιπολίτευση και από όσους επιθυμούν να ασκήσουν κριτική στην κυβέρνηση.

«Πρόκειται για μια κυβέρνηση που περιφρονεί βαθύτατα την κοινωνία. Που καταφεύγει τιμωρητικά σε μέτρα διαχωρισμού εμβολιασμένων – ανεμβολίαστων, αντί να ενισχύσει αποφασιστικά, με την πειθώ, το εμβολιαστικό της πρόγραμμα», έγραφε χθες στο κύριό της άρθρο εφημερίδα που εκφράζει τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ.

Διχασμός όμως σήμερα δεν υπάρχει. Διχασμό βίωσε η Ελλάδα για πολλές δεκαετίες και με τον πλέον βάναυσο τρόπο, από τις συγκρούσεις βενιζελικών – αντιβενιζελικών/βασιλικών το 1915 -1917, ως τον αιματηρό Εμφύλιο του 1946-1949, τις μετεμφυλιακές εξορίες και την πτώση της Χούντας το 1974.

Έντονα πολωμένη ήταν και η ατμόσφαιρα της δεκαετίας του 1980 ή η περίοδος του δημοψηφίσματος του 2015.

Αυτό όμως που εξελίσσεται σήμερα με τα εμβόλια κατά της Covid-19 θα ήταν καταστροφικό αν του δίναμε τον χαρακτήρα διχασμού.

Σαφώς και οι χειρισμοί της κυβέρνησης και της επιτροπής εμβολιασμών σηκώνουν και συζήτηση και κριτική.

Το να αναφερόμαστε όμως σε μέτρα «διαχωρισμού εμβολιασμένων – ανεμβολίαστων», όποια πρόθεση και αν έχουμε, το μόνο που πετυχαίνουμε είναι να ενισχύουμε τα αντεμβολιαστικά επιχειρήματα, που αν και στερούνται κάθε λογικής, κατορθώνουν να κρατούν εκατομμύρια ανθρώπους ανεμβολίαστους και συνεπώς απροστάτευτους.