Euro 2020: Θα νικήσουμε το τέρας του ρατσισμού με πέναλτι του Ράσφορντ

‘Εχουν γραφτεί και ειπωθεί πολλά για τον επιδραστικό ρόλο του ποδοσφαίρου στα κοινωνικά δρώμενα. Στο πώς επηρεάζει την καθημερινότητα μας η μπάλα και γιατί οι άνθρωποι βρίσκουν πεδίο ελευθερίας στην διάρκεια ενός αγώνα.

Με τη νίκη ή την ήττα να περνούν σε δεύτερη μοίρα καθώς αυτό που ενώνει, αυτό που λειτουργεί ως στοιχείο ενδυνάμωσης της συλλογικότητας είναι το ίδιο το άθλημα.

Έχουν άραγε σημασία η νίκη και η ήττα; Προφανώς και έχουν, ειδικά αν αναλογιστεί κάποιος τις επενδύσεις που κυριαρχούν στο ποδοσφαιρικό γίγνεσθαι.

Το ποδόσφαιρο όμως παραμένει μαγικό γιατί μετά από μια ήττα υπάρχει η προσμονή του επόμενου αγώνα. Για να βρεθείς στην πλευρά του νικητή και το… γαϊτανάκι συνεχίζεται. Ξανά μανά απ’ την αρχή, με νίκες και με ήττες. Για να συνεχίζεται η μαγεία.

Στον τελικό του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος η Εθνική ομάδα της Αγγλίας έχασε από την Ιταλία και οι Άγγλοι παρακολούθησαν τους παίκτες του Μαντσίνι  να πανηγυρίζουν την κατάκτηση του τροπαίου.

Ήταν όμως αυτή η μεγαλύτερη ήττα των Άγγλων; Ήταν άραγε αυτό το μεγαλύτερο σοκ για την αγγλική κοινωνία, που ανυπομονούσε να δει τα «λιοντάρια» να κατακτούν τον πολυπόθητο τίτλο;

Τα όσα ακολούθησαν της διαδικασίας των πέναλτι και της απώλειας του τίτλου από την εθνική ομάδα της Αγγλίας, επανέφεραν στο προσκήνιο ένα θέμα που «κατατρώει» τις κοινωνίες μας.

Το τέρας του ρατσισμού δυστυχώς είναι εδώ και οι επιθέσεις στους παίκτες της Αγγλίας που έχασαν πέναλτι στον χθεσινό τελικό είναι δίχως αμφιβολία σοκαριστικές.

Την στιγμή που οι παίκτες γονάτιζαν πριν την έναρξη των παιχνιδιών του EURO για να στείλουν μήνυμα κατά του ρατσισμού και των φαινομένων βίας, πολλοί ήταν αυτοί που έβγαλαν «δηλητήριο» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Το ποδόσφαιρο δέχθηκε ένα μεγάλο χτύπημα, η ανθρώπινη υπόσταση βρέθηκε για μιαν ακόμα φορά αντιμέτωπη με φαντάσματα και τέρατα.

Εκείνα τα φαντάσματα που προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τον πλέον σύγχρονο τρόπο επικοινωνίας, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, για να «νεκρώσουν» την καθάρια σκέψη, τις ιδέες, την αλληλεγγύη και την συνεργασία.

Ήταν όντως σοκαριστικά τα όσα γράφτηκαν για τους Άγγλους παίκτες που έχασαν πέναλτι στον τελικό του EURO και οι άμεσες αντιδράσεις πολιτικών φορέων και αθλητικών οργανισμών φανερώνουν και το μεγάλο σοκ.

Το πρόβλημα παραμένει μεγάλο και η συζήτηση για τους τρόπους που η ελευθερία θα διαλύσει κάθε ίχνος ρατσιστικής συμπεριφοράς είναι πάντα επίκαιρη. Τόσο επίκαιρη και τόσο ανησυχητική γιατί ο ρατσισμός μας απειλεί ασταμάτητα.

Το ποδόσφαιρο είναι για να ενώνει. Η μπάλα κυλά στο χορτάρι για να βρίσκει πεδίο εφαρμογής ονείρων ακόμα και η πιο αδύναμη ομάδα του πλανήτη κι όχι για να καταστρέφονται προσωπογραφίες του Ράσφορντ ή να εκστομίζονται κατάρες για το μέλλον νεαρών παιδιών.

Ήταν μια μεγάλη και σοκαριστική ήττα. Ήταν μια συντριβή, αν θελήσουμε να μιλήσουμε με ποδοσφαιρικούς όρους. Μόνο που εδώ δεν μιλάμε για παιχνίδι. Εδώ μιλάμε για αγώνα και μάλιστα μάχη.

Μια μάχη που οι κοινωνίες πρέπει να δώσουν με ορμή και αποφασιστικότητα για να μπει τέλος σε ρατσισμό και βία.

Γιατί η ψυχολογική βία που ασκείται σε αυτούς τους νέους ανθρώπους αλλά και στις οικογένειές τους είναι ένα μεγάλο θέμα που πρέπει ν’ απασχολήσει σε μεγάλο βαθμό και την ποδοσφαιρική κοινότητα.

Η ευρωπαϊκή ποδοσφαιρική συνομοσπονδία κάνει μεγάλη προσπάθεια για την καταπολέμηση των φαινομένων ρατσισμού και το ποδόσφαιρο πρέπει να είναι μπροστάρης σ’ έναν αγώνα που η μπάλα πρέπει να νικήσει.

Και μπάλα παίζουμε όλοι. Κι όταν λέμε όλοι, εννοούμε κι αυτούς που έχουν χάσει πέναλτι. Σήμερα τους αγαπάμε περισσότερο. Μόνο και μόνο για να σταθούμε στο πλευρό τους, όταν απειλούνται από το τέρας. Θα νικήσουμε εμείς όχι το τέρας και μάλιστα με πέναλτι του Ράσφορντ.