Η δύναμη μιας μπάλας

Το κοντράστ ιδιαίτερο σε Μαρακανά και Γουέμπλεϊ: ίσως στους δυο σημαντικότερους ποδοσφαιρικούς «ναούς» του κόσμου. Ο τελικός του Κόπα Αμέρικα σε παράσταση prive για 4.400 θεατές στη – δεύτερη σε θανάτους από Covid – Βραζιλία. Και εκείνος του Euro για 60.000 θεατές στο θορυβώδες Λονδίνο.

Το αποτέλεσμα όμως ίδιο, στη μεγάλη του εικόνα, πάνω από σκορ, νικητές και νικημένους. Χιλιάδες άνθρωποι στους δρόμους για το παιχνίδι που ο Εδουάρδο Γκαλεάνο έγραψε: «Δεν είμαι παρά ένας ζητιάνος που περιφέρεται ανά τον κόσμο, παρακαλώντας για λίγο καλό ποδόσφαιρο στα γήπεδα. Ενα καλό παιχνίδι, για το Θεό».

Η απίστευτη δυναμική ενός σπορ που έκανε τον – πρόεδρο της Ρεάλ Μαδρίτης – Φλορεντίνο Πέρεθ τον Απρίλη στις μέρες της «αποστασίας» του Απρίλη να υπολογίσει πως απασχολεί «4 δισεκατομμύρια φιλάθλους σε ολόκληρο τον κόσμο».

Μοιάζει εύκολο στην ανάγνωση. Δεν είναι όμως εύκολο και στην κατανόηση. Η διείσδυσή του στην κοινωνία. Δεν υπάρχουν πολλά πράγματα που να μπορούν να ενώσουν παραπάνω από τον μισό πληθυσμό του πλανήτη. Πολλώ δε μάλλον σε μια εποχή τόσων μεγάλων αντιθέσεων.

«Ξέρεις πού υπάρχουν οι φανατικότεροι οπαδοί της Αργεντινής… έξω από την Αργεντινή; Στα Μπανγκλαντές» έλεγε χθες στο ραδιόφωνο ο Χουάν Ραμόν Ρότσα. «Σε κάθε μεγάλη νίκη, βγαίνουν στους δρόμους με τα ποδήλατα. Γίνονται θέμα στα δελτία ειδήσεων των τηλεοπτικών σταθμών της πατρίδας μου». Μια νίκης της Αργεντινής που βγάζει στον δρόμο ανθρώπους στο Μπανγκλαντές! Σαν τη θεωρία του χάους που το φτερούγισμα μιας πεταλούδας στον Αμαζόνιο μπορεί να φέρει βροχή στη Κίνα!

Διοργάνωσε ένα καταπληκτικό συνέδριο ο Ολυμπιακός πριν από κάποια χρόνια στο Καραϊσκάκης με τη συνδρομή του Χάρβαρντ. «Ενδυναμώνοντας, περνώντας και υπερβαίνοντας τα σύνορα: Το ποδόσφαιρο στον κόσμο της παγκοσμιοποίησης» ήταν ο τίτλος του. Εκεί κάποια από τα πιο φωτεινά μυαλά των καιρών μας υποστήριξαν πως «ο βασιλιάς των σπορ» μπορεί να γίνει όχημα για έναν καλύτερο κόσμο μιας και στο δικό του γήπεδο χωρούν μονάχα απλοϊκές αντιθέσεις. Και αν κάποιοι πιστεύουν πως όλο αυτό δύσκολα λειτουργεί σε επίπεδο εθνικών ομάδων; Ο Ζορζίνιο της Εθνικής Ιταλίας, γεννήθηκε στη Σάντα Καταρίνα της Βραζιλίας. O Κάλβιν Φίλιπς της Εθνικής Αγγλίας, κρατά από την Τζαμάικα και ο Μπουκαγιό Σακά από τη Νιγηρία. Για να μη θυμηθεί κανείς την παγκόσμια πρωταθλήτρια του 1998 ομάδα της Γαλλίας που είχε 18 – σε καταγωγή – ξένους στο ρόστερ της. Ακόμη και τα σύνορα με έναν τρόπο διαφέρουν ότι καταλήγουν στο χορτάρι.