Εξοργιστικές διαστάσεις αποκτά η «συζήτηση» περί «διχασμού» σε σχέση με το αν πρέπει ή δεν πρέπει να εμβολιαστούν άπαντες, αλλά και αν πρέπει να λαμβάνονται μέτρα ως προς εκείνους που δεν το κάνουν. «Συζήτηση» εντός εισαγωγικών καθώς μια συζήτηση απαιτείται να πληροί κάποια ελάχιστα κοινώς αποδεκτά όρια λογικής, εν προκειμένω, ανύπαρκτα. Το ίδιο ισχύει και για την έννοια «διχασμός»: είναι τόσο αδόκιμη η χρήση της επί του θέματος, που όσα εισαγωγικά και να βάλει κανείς δεν αρκούν.

Αλλά εκεί που καίγεται πια κάθε ίχνος σοβαρότητας είναι στη… διαμάχη «πρέπει – δεν πρέπει». Εκεί μένει κανείς άναυδος. Και ελπίζει ότι ο… 666 που μπήκε στα «μυαλά» όσων σκέφτονται έτσι, να βαρεθεί κάποια ώρα και να σηκωθεί και να φύγει μόνος του. Γιατί, όπως φαίνεται, άλλος τρόπος να γλιτώσουν και εκείνοι και, κυρίως, όλοι οι υπόλοιποι δεν υπάρχει. Με όλα αυτά, το χάραγμα του «εξαποδώ» έχει αρχίσει να φαντάζει αληθινό: όχι όπως το πιστεύουν διάφοροι πολέμιοι των εμβολίων, αλλά ακριβώς επειδή υπάρχουν τέτοιοι…

Αφήνοντας στην άκρη τη σατανολογία του εμβολίου με την ελπίδα ότι κάποιος παπάς θα βρεθεί να κάνει έναν μαζικό εξορκισμό, η υπόθεση του διχασμού είναι κάτι στο οποίο πρέπει να σταθεί κανείς. Γιατί δείχνει τον βαθμό άγνοιας και επιπολαιότητας με τον οποίο πολλοί καταπιάνονται με σοβαρά προβλήματα. Και το πόσο επικίνδυνο θα μπορούσε να είναι κάτι τέτοιο. Σε μια χώρα που έχει περάσει τον μισό προηγούμενο αιώνα σε εμφύλιες συρράξεις και σε καθεστώτα πολιτικής ανωμαλίας και που τα έχει πληρώσει όλα αυτά κυριολεκτικά με αίμα, το να μιλά κανείς τόσο ελαφρά για διχασμούς και να τους προπαγανδίζει εκεί που δεν υπάρχουν, συνιστά την επιτομή της ανευθυνότητας. Ευτυχώς, όμως, διχασμοί από το τίποτα, με το ζόρι και το έτσι θέλω κάποιων ανεύθυνων δεν γίνονται. Ομως αυτό δεν μειώνει τις ευθύνες τους.

Για να γίνει πιο ορατό το πόσο γελοίες είναι οι αναφορές σε δήθεν διχασμό λόγω του εμβολίου, πρέπει κανείς πρώτα να καταλάβει τι σημαίνει ο όρος: σημαίνει ένοπλη εμφύλια αλληλοεξόντωση, οικογένειες στις οποίες ο ένας πυροβολεί ή ρουφιανεύει τον άλλο, ανθρώπους στο απόσπασμα ή στη φυλακή για τις ιδέες τους, τον Στρατό στους δρόμους και την πολιτική στα χαρακώματα μέχρι τελικής πτώσεως. Σημαίνει κτίρια που ανατινάσσονται και γίνονται στάχτη στο κέντρο των μεγάλων πόλεων, σημαίνει διαδηλώσεις όπου ο ένας πετάει κοτρόνες και ανοίγει το κεφάλι του άλλου, σημαίνει έκτακτα στρατοδικεία, φυλακίσεις, εξορίες και βασανιστήρια αντιφρονούντων. Σημαίνει άρση του Συντάγματος και στέρηση της πολιτικής ελευθερίας. Και, βέβαια, στο ελληνικό υπόδειγμα, σημαίνει πάντοτε και οξύτατη παρέμβαση ξένων δυνάμεων. Με όπλα και νεκρούς πολίτες από αυτά.

Διχασμός σημαίνει όλα τα παραπάνω και όχι μόνον. Τώρα πού ακριβώς τα είδαν αυτά όσοι μιλούν για διχασμό, είναι ένα ερώτημα που, προδήλως, δεν χρήζει απάντησης. Πουθενά. Απλώς ενεργούν ανεύθυνα και λένε ό,τι τους κατέβει προκειμένου να κερδίσουν, όπως πιστεύουν, καμία ψήφο, λίγη επιρροή ή δημοσιότητα. Στάλα μυαλό αν είχαν, θα έβλεπαν ότι ο δρόμος αυτός δεν τους οδηγεί πουθενά. Τέτοιες ανοησίες μπορεί να λέγονται σε επίπεδο καφενείου, αλλά δεν μπορεί να έρχονται στα σοβαρά στον δημόσιο διάλογο. Ούτε από αυτούς που τις παράγουν, ούτε, εξίσου, από όσους που τις αναπαράγουν.

Υποτιμούν αμφότεροι δραματικά τη νοημοσύνη των πολιτών. Ομως δεν ζούμε στα μέσα του 19ου αιώνα, αλλά στην αρχή του 21ου. Ευτυχώς δεν είμαστε άοπλοι απέναντι σε αυτή την εισβολή βλακώδους ανευθυνότητας: όλοι βλέπουν τι γίνεται γύρω τους – στην πόλη τους, στη χώρα, στον κόσμο. Και δεν μασάνε.

Headlines