Βουλευτές της ΝΔ συντάσσονται με τον Ν. Παππά

Ενόψει της ψηφοφορίας για το πόρισμα της υπόθεσης Παππά (του «δικαιωμένου»…), ακούω ότι αναπτύσσεται μια γκρίνια στις τάξεις της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της ΝΔ. Η παραπομπή του πρώην υπουργού των κυβερνήσεων ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ για το στήσιμο του διαγωνισμού των τηλεοπτικών αδειών αφήνει ανικανοποίητους τους σκληροπυρηνικούς, οι οποίοι θα ήθελαν διακαώς να δουν τον Ν. Παππά να παραπέμπεται και για δωροληψία. Εξού και η υφέρπουσα γκρίνια: οι παραπονούμενοι θεωρούν ότι η κατηγορία της παράβασης καθήκοντος είναι πολύ ελαφριά και δυσανασχετούν.

Κανονικά, αυτοί οι βουλευτές θα έπρεπε να ντρέπονται για τη στάση τους και όχι να δυσανασχετούν. Να ντρέπονται για την επικίνδυνη αφέλειά τους, με την οποία ουσιαστικά συντάσσονται (ελπίζω χωρίς να το καταλαβαίνουν) με τον κατηγορούμενο και τη δική του ηθική. Κατ’ αρχάς, επειδή όταν θεωρούν περίπου ασήμαντη την πλημμεληματική κατηγορία της παράβασης καθήκοντος συμφωνούν με τον κατηγορούμενο, ο οποίος πανηγύριζε την επομένη της παραπομπής του και δήλωνε «δικαιωμένος»! Και καλά ο Παππάς, τέτοιος είναι, δεν τον μάθαμε τώρα. Οι βουλευτές της ΝΔ όμως συμμερίζονται τον κυνισμό και τον αμοραλισμό του; Συμφωνούν μαζί του ότι η παραπομπή για παράβαση καθήκοντος – και πολύ περισσότερο το ενδεχόμενο της καταδίκης του – δεν συνιστούν ατίμωση για έναν πολιτικό;

Είναι ντροπή τους, αν αντιμετωπίζουν τόσο ανάλαφρα την κατηγορία της παράβασης καθήκοντος. Σημαίνει ότι το μέτρο της ηθικής έχει χαμηλώσει επικίνδυνα γι’ αυτούς. Ουσιαστικά τον απαλλάσσουν από τον ηθικό ψόγο για την απόπειρα στησίματος του διαγωνισμού. Ο Ν. Παππάς θα έπρεπε να τους ευχαριστήσει για την ακούσια  συμπαράσταση που του προσφέρουν. Δεν θα το κάνει όμως, διότι ξέρουμε τι είδους ον είναι…

Επειτα είναι και το άλλο: ότι η γκρίνια αυτού του τύπου υπονομεύει το κύρος της προανακριτικής και του πορίσματός της. Αντιλαμβάνομαι την έξαψη των παθών και μπορώ να φαντασθώ πόσο θα ήθελαν ορισμένοι να δουν τον Παππά άσχημα μπλεγμένο. Από την έρευνα της επιτροπής, όμως, στοιχειοθετείται μόνο η παράβαση καθήκοντος. Πώς να το κάνουμε δηλαδή; Και οι Αγγλοι θα ήθελαν να έχουν πάρει αυτοί το Κύπελλο αντί για τους Ιταλούς, αλλά αυτό κρίνεται από μία διαδικασία που εκτυλίσσεται βάσει συγκεκριμένων κανόνων. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και με την παραπομπή του αντιπαθέστατου.

Είναι βαθιά λυπηρό, αν κάποιοι βουλευτές της ΝΔ δεν καταλαβαίνουν ότι χρέος του κόμματός τους είναι να υποστηρίζει το υπόδειγμα του Κράτους Δικαίου και όχι μια παραλλαγή των Δικών της Μόσχας του 1936. Αυτό είναι το νόημα της λαϊκής εντολής που ανέθεσε την κυβέρνηση στη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη. Η ΝΔ κέρδισε τις εκλογές επειδή ψηφίστηκε όχι μόνον από συντηρητικούς και δεξιούς, αλλά και από κεντρώους και προοδευτικούς. Τι ένωσε τους ψηφοφόρους στην κοινή τους απόφαση να υπερψηφίσουν τη ΝΔ; Εκτός των άλλων, κατά τη γνώμη μου ήταν και η ελπίδα ότι η Κεντροδεξιά θα μπορούσε να αποκαταστήσει τη θεσμική κανονικότητα, την οποία οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είχαν ποδοπατήσει. Δεν θα είναι μόνο ντροπή, αλλά και κρίμα, αν κάποιοι σκληροπυρηνικοί βουλευτές είναι πρόθυμοι να προδώσουν αυτή την ελπίδα…

Οι αδιόρθωτοι

Ιδρύεται νέο κόμμα της άκρας Αριστεράς, στο οποίο συσπειρώνονται οι αποχωρήσαντες από τον ΣΥΡΙΖΑ μετά την ιστορική «kolotoumba»: Στρατούλης, Χουντής, Λεουτσάκος, Ησυχος, Λαπαβίτσας και το κακό συναπάντημα. Συμμετέχει και ο Βαγγέλης Διαμαντόπουλος, ο ανεπανάληπτος πρώην βουλευτής Καστοριάς, που δήλωνε μεν «αναρχικός», αλλά εργαζόταν ως δημοτικός υπάλληλος και χάλασε τον κόσμο όταν πήγαν να του πάρουν τη βουλευτική Μερσεντές. Το όνομα του σχήματος είναι «Αριστερή Πρωτοβουλία Διαλόγου και Δράσης» (η δράση εν προκειμένω είναι ευφημισμός – εννοούν αδράνεια) και, όπως διαβάζω, στην πανηγυρική (κατά κυριολεξία) εκδήλωση, θα παραστεί ως guest-star η Νάντια Βαλαβάνη.

Η είδηση όμως δεν είναι στις παρουσίες, αλλά στην απουσία. Διότι ο μεγάλος απών της σύναξης των αδιόρθωτων θα είναι ο Παναγιώτης Λαφαζάνης. Σωστή απόφαση, όταν στην Κούβα διαδηλώνουν ζητώντας τρόφιμα, φάρμακα και ελευθερία. Παρ’ όλα αυτά, θα μου λείψει. Η αφέλειά του είχε πάντα κάτι το παρήγορο, που παρέπεμπε στην αιώνια νεότητα, όπως κάθε φορά που βλέπεις ένα παιδί που γέρασε αλλά ποτέ δεν μεγάλωσε…