Η καλοκαιρινή καραμέλα του

Η καραμέλα που προτιμά αυτό τον καιρό ο Αλέξης Τσίπρας είναι ο διχασμός. Κατηγορεί τον Κυριάκο Μητσοτάκη μονότονα ότι σπέρνει τον διχασμό. Είναι το νέο μάντρα στη ρητορική της αντιπολίτευσης – θα περάσουμε με αυτό όλο το καλοκαίρι…

Ας κάνουμε όμως τη χάρη στον πρόεδρο να ξεχάσουμε ποιος το λέει, για να δούμε τι λέει. Τι εννοεί, δηλαδή, με τον όρο «διχασμός» και πώς στοιχειοθετείται η κατηγορία. Σε όλες τις ομιλίες, τις συνεντεύξεις, τις ανακοινώσεις, πουθενά ο Τσίπρας δεν εξηγεί τι το διχαστικό κάνει η κυβέρνηση. Πετάει την κατηγορία στον Μητσοτάκη, χωρίς να την εξειδικεύει. Ποτέ δεν είναι σαφής ως προς τους τρόπους με τους οποίους η κυβέρνηση Μητσοτάκη προκαλεί τον διχασμό που αυτός καταγγέλλει.

Σκοπίμως προτιμά την ασάφεια, επειδή δεν τολμά να πει ανοικτά και ευθέως ότι η κατηγορία του διχασμού αφορά τα μέτρα του υποχρεωτικού εμβολιασμού και της επιβολής διακρίσεων εις βάρος των ανεμβολίαστων. Τα μέτρα, δηλαδή, με τα οποία ο πόλεμος της πανδημίας περνά σε νέα φάση. Οι περισσότεροι καταλαβαίνουμε ότι, εφόσον έχει βρεθεί πια το όπλο, που είναι το εμβόλιο, η λύση βρίσκεται στον εμβολιασμό. Λοκντάουν της οικονομίας και αυστηρές καραντίνες είναι πλέον εκτός συζήτησης. Η ζωή θα συνεχιστεί με τον κορωνοϊό παρόντα και υπό έλεγχο – υπό την προϋπόθεση πάντα του εμβολιασμού.

Αφού η πειθώ δεν έφερε αποτελέσματα για περισσότερο από έναν χρόνο, περνάμε στο στάδιο της στοχευμένης επιβολής. (Στο ερώτημα αν ήταν αναγκαία η υποχρεωτικότητα του εμβολίου, απαντά το γεγονός ότι, τις δύο ημέρες μετά το διάγγελμα του Πρωθυπουργού, μεγάλο ποσοστό όσων κανόνισαν ραντεβού εμβολιασμού ανήκαν στο ιατρικό προσωπικό). Επί της ουσίας του ζητήματος, δεν νομίζω ότι θα βρεθεί ποτέ νομικός να υποστηρίξει ότι το δικαίωμα της ελευθερίας του ατόμου υπερτερεί του δικαιώματος στη ζωή. Να αδιαφορήσω εγώ ή οποιοσδήποτε άλλος από εμάς, για τη ζωή των ίδιων των αρνητών του εμβολίου, μπορώ να το κάνω  – δική τους είναι, ας την πετάξουν στα σκουπίδια. Οταν όμως η ελευθερία τους απειλεί τις ζωές των τρίτων, δεν χωρεί συζήτηση.

Εξαιρείται ο ΣΥΡΙΖΑ, που κινείται εκτός κοινής λογικής και κανόνων. Θέλετε επειδή στα λοκντάουν της οικονομίας βλέπουν την καταστροφή που θα ευνοήσει τον σοσιαλισμό; Θέλετε επειδή θα προτιμούσαν η κυβέρνηση να μένει αδρανής, ώστε να έχουν κι αυτοί έναν πραγματικό λόγο να φωνάζουν; Οποιο και αν είναι το απώτερο κίνητρό τους, ο Αλέξης Τσίπρας θεωρεί διχασμό να γίνουν οι εμβολιασμένοι η μηχανή που θα βάλει μπροστά την οικονομία και την κοινωνική ζωή. Θέλει να μείνουμε όλοι στο επίπεδο των ανεμβολίαστων. Να υποστούμε, δηλαδή, οι πολλοί τους όρους που μας επιβάλλει η βλακεία των λίγων, του πιο υπανάπτυκτου τμήματος του πληθυσμού. Επειδή έτσι αντιλαμβάνεται αυτός τη δημοκρατία. Σημειωτέον, επίσης, ότι αυτό το θεωρεί «πρόοδο», τον δε εαυτό του «προοδευτικό»!

Προς τι όμως η αιδώς από έναν αποδεδειγμένα αναίσχυντο; Τόσα και τόσα εκστομίζει, πάντα με την ίδια ευκολία και αναισθησία, τι τον κάνει τώρα να μην τολμά να καταγγείλει τα ίδια τα μέτρα ως διχαστικά, αλλά κατηγορεί την κυβέρνηση που τα εισάγει ως διχαστική; Το κάνει, επειδή, ανεξαρτήτως του τι λέει, στο βάθος καταλαβαίνει ότι βρίσκεται από τη λάθος μεριά της Ιστορίας.

Η πενταετία των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ή της «πρώτης φοράς Αριστερά», η πενταετία της διακυβέρνησης της χώρας από τον αριστεροδεξιό λαϊκισμό, μας άφησε δύο πολύτιμα μαθήματα, τα οποία πολλοί – ο καθένας με τον τρόπο του – τα καταλαβαίνουν, έστω και αν δεν μπορούν να τα εκφράσουν. Κατ’ αρχάς, διαψεύσθηκε ο μύθος ότι η εξίσωση προς τα κάτω μπορεί τελικά να λειτουργεί προς όφελος του συνόλου. Το ίδιο και η πεποίθηση ότι η δημοκρατία συνεπάγεται την αναποτελεσματικότητα, ότι το δημοκρατικό είναι να «σκοτώνουμε» τα προβλήματα με τον διάλογο. Αυτές οι δύο αντιλήψεις έχουν απαξιωθεί μετά την πενταετία της πρωθυπουργίας Τσίπρα. Ο ίδιος το καταλαβαίνει, αλλά δεν μπορεί να κάνει τίποτε. Πώς να τολμήσει λοιπόν να βγει εναντίον των ψεκασμένων; Και μάλιστα, όταν τα συμφέροντά τους ταυτίζονται…