Έφτασε στην Ελλάδα ως ασυνόδευτος ανήλικος και πλέον κάνει σχέδια για την Παραολυμπιάδα του Παρισιού

Ο φωτεινός πίνακας του Καυταντζογλείου άναψε και δίπλα στο όνομα του Ναντίμ Άχμαντ εμφανίστηκε η επίδοση 55.55.

Είχε μόλις ολοκληρωθεί η κούρσα των 400μ στο πρόσφατο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Στίβου ΑμεΑ και ο 25χρονος αθλητής δεν μπορούσε να κρύψει τη χαρά του, που μπόρεσε να κατεβάσει κατά περίπου ένα δευτερόλεπτο τον χρόνο του, πετυχαίνοντας ατομικό ρεκόρ. Ένα ρεκόρ, που του επιτρέπει όχι απλώς να χαμογελά πλατιά, αλλά και να κάνει όνειρα που φτάνουν μέχρι τους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού, το 2024.

Ο 25χρονος ήρθε στην Ελλάδα από το Πακιστάν το 2008 ως ασυνόδευτος ανήλικος, αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον. Από το Πακιστάν ταξίδεψε στο Ιράν και από εκεί στην Τουρκία, απ’ όπου πέρασε με βάρκα στην Ελλάδα, με αρχικό σκοπό να συνεχίσει το ταξίδι του ως τη Σουηδία.

Έχοντας κάνει ήδη δύο αποτυχημένες απόπειρες, του δόθηκε κάποια στιγμή η δυνατότητα να ασχοληθεί με τον στίβο, ο οποίος, όπως λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, είναι και ο λόγος που τον κράτησε μέχρι σήμερα εδώ.

Από το 2010 έως το 2014, στεγάστηκε στον ξενώνα φιλοξενίας ασυνόδευτων ανηλίκων της ΑΡΣΙΣ- Κοινωνική Οργάνωση Υποστήριξης Νέων, στη Μακρινίτσα του Βόλου και αμέσως μετά διέμεινε επί ένα χρόνο στα κοινωνικά διαμερίσματα αιτούντων και δικαιούχων διεθνούς προστασίας 18-25 ετών της ίδιας οργάνωσης, στο Βόλο.

Από τότε μέχρι σήμερα, ο 25χρονος δουλεύει ως διερμηνέας στη δομή φιλοξενίας ασυνόδευτων ανηλίκων της ΑΡΣΙΣ στη Μακρινίτσα, μια δομή που γνωρίζει πολύ καλά, αφού και ο ίδιος έζησε εκεί για τέσσερα χρόνια.

Μπορεί, μάλιστα, να εργάζεται κανονικά στη δομή, ωστόσο δεν χάνει λεπτό από τις προπονήσεις του με τους Αργοναύτες Βόλου, όπου υπό την καθοδήγηση της προπονήτριάς του προσπαθεί να πετύχει ακόμη καλύτερο χρόνο στο αγώνισμά του, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για τους Παραολυμπιακούς του Παρισιού, αλλά και όλες τις μεγάλες διοργανώσεις που θα προηγηθούν.

«Ο χρόνος που πέτυχα μου δίνει την ελπίδα να δουλέψω πιο σκληρά και να πετύχω αυτό που θέλω. Χρειάζεται να κατέβω ακόμη 1,5-2 δευτερόλεπτα, για να μπορέσω να πετύχω τα όρια για μια μεγάλη διοργάνωση», εξηγεί σε άψογα ελληνικά ο 25χρονος, ο οποίος από μικρός αγαπούσε τον αθλητισμό, αλλά δεν είχε την ευκαιρία να δοκιμάσει τις δυνάμεις του στην πατρίδα του.

Ωστόσο, όταν η ΑΡΣΙΣ εντόπισε την κλίση του και του παρείχε την κατάλληλη υποστήριξη, δεν άφησε την ευκαιρία να πάει χαμένη. Έχοντας την πολύτιμη συμπαράσταση των ανθρώπων της οργάνωσης, εγγράφηκε στον Γυμναστικό Σύλλογο Βόλου και στη συνέχεια στην ομάδα Α.Σ. Αργοναύτες του Βόλου, όπου αθλείται έως σήμερα.

Οι πρώτες διακρίσεις ήρθαν το 2016, ενώ ακολούθησαν δύο χρόνια αργότερα νέες επιτυχίες στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Στίβου και, το 2020, βγήκε δύο φορές πρώτος στην κατηγορία του.

«Ο αθλητισμός μού έδωσε αυτοπεποίθηση»

Μέσω του αθλητισμού απέκτησε αυτοπεποίθηση και σε σχέση με την αναπηρία που αντιμετωπίζει. «Ο αθλητισμός είναι μια πολύ σημαντική βοήθεια, ειδικά για τα άτομα που έχουν κάποια αναπηρία. Όντως βοηθάει πάρα πολύ. Εμένα τουλάχιστον μ’ έχει βοηθήσει πολύ. Όταν βγαίνεις έξω, στην αρχή αισθάνεσαι κάποια αμηχανία για τον εαυτό σου, ντρέπεσαι, αλλά σιγά-σιγά αυτό αλλάζει. Χρειάζεται να δουλέψεις με τον εαυτό σου. Αυτό είναι ένα πολύ μεγάλο κομμάτι. Εγώ προσπάθησα, με βοήθησαν κιόλας και δούλεψα με τον εαυτό μου, ώστε να μπορώ σήμερα να έχω φτάσει σε σημείο να τον βοηθήσω», λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Ναντίμ Άχμαντ.

Αν και η ειδικότητά του στο ΕΠΑΛ ήταν βοηθός φυσικοθεραπευτή και δουλεύει από το 2014 ως διερμηνέας στην ΑΡΣΙΣ, δεν παύει στιγμή να ονειρεύεται τη συμμετοχή του στους Παραολυμπιακούς του Παρισιού. «Θέλει πολλή δουλειά κάτι τέτοιο, γιατί για να κατεβάσεις τον χρόνο σου ακόμη κι ένα δευτερόλεπτο, μπορεί να χρειαστεί ένας χρόνος σκληρής προπόνησης», εξηγεί και δηλώνει αποφασισμένος να τα καταφέρει, έχοντας πάρει σημαντική ώθηση από τα αποτελέσματα των πρόσφατων αγώνων στο Καυταντζόγλειο.

Όπως λέει, ο αθλητισμός τού έδειξε το δρόμο για να τα καταφέρει με πείσμα και ταλέντο, αλλά και έχοντας το κατάλληλο υποστηρικτικό πλαίσιο, στο οποίο εντάχθηκε ως ασυνόδευτος ανήλικος προκειμένου να νιώσει ασφαλής, να μάθει τη γλώσσα, να εργαστεί, να αναπτύξει στο έπακρο τις δεξιότητές του και να κάνει πραγματικότητα τα όνειρά του.

«Το βασικό που θέλουν αυτά τα παιδιά όταν έρχονται στη δομή είναι να νιώσουν ασφάλεια. Όταν νιώσουν ασφάλεια και ηρεμήσουν, μετά μπορούμε να δουλέψουμε και πιο βαθιά», εξηγεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Κωνσταντίνος Παπαδημητρίου, ψυχολόγος στη δομή φιλοξενίας ασυνόδευτων ανηλίκων της ΑΡΣΙΣ στη Μακρινίτσα.

Γνωρίζοντας τον 25χρονο από παιδί ακόμη, ο κ. Παπαδημητρίου διαβεβαιώνει ότι ο αθλητισμός ήταν κάτι που το ήθελε πολύ. «Πήγαινε σχολείο και μετά στην προπόνηση και γυρνούσε αργά. Του λέγαμε να μην κουράζεται τόσο πολύ, αλλά ο ίδιος είχε θέσει ήδη τους στόχους του», εξηγεί ο ψυχολόγος της ΑΡΣΙΣ, επισημαίνοντας πως «με τον αθλητισμό είναι σαν να έχει κερδίσει την αυτοπεποίθησή του».