Ως πολιτικός και μάλιστα ως μέλος της κυβέρνησης, η Δόμνα Μιχαηλίδου χρειάζεται στενή γονική μέριμνα – μιλώ μεταφορικά. Εχει ένα ταλέντο, που της το έδωσε η τύχη ή ο δημιουργός, η γλώττα να προτρέχει της διανοίας, προκαλώντας κατά καιρούς ευτράπελα κωμειδύλλια στην περιφέρεια του κυβερνητικού έργου. Ωστόσο, βελτιώνεται. Τούτη τη φορά, λ.χ., έσπευσε αμέσως να αναλάβει την ευθύνη του λάθους της μόλις της επισημάνθηκε και να διευκρινίσει ότι τα περί απολύσεων και υποχρεωτικού εμβολιασμού ήταν δικά της, δεν ήταν θέση της κυβέρνησης. Το τελευταίο το επιβεβαίωσε και η κυβερνητική εκπρόσωπος, με τη διευκρίνιση ότι ο νόμος για τον υποχρεωτικό εμβολιασμό δεν θα θέτει ζήτημα απόλυσης των αρνουμένων να τον τηρήσουν. Πολύ λογικό, αφού πρώτα πρέπει να δοκιμαστεί η επίδραση του φόβητρου, που συνεπάγεται η υποχρεωτικότητα, στις σχετικές κατηγορίες υπαλλήλων.

Ωστόσο, παρά την πρόσκαιρη αναστάτωση που έφερε η επιπολαιότητα της τρισχαριτωμένης και πάντα χαρωπής υφυπουργού, η Δόμνα Μιχαηλίδου είχε δίκιο, με την έννοια ότι άνοιξε (άκαιρα ή αφελώς, δεν με ενδιαφέρει) το ουσιώδες ζήτημα των απώτερων συνεπειών του υποχρεωτικού εμβολιασμού. Είτε συμφωνούμε είτε όχι με την άποψη της χαριεστάτης, υπάρχει ένα ζήτημα γύρω από τη μεταχείριση των μακροπρόθεσμων αρνητών. Τον απομακρύνεις από την εργασία του, για να μην είναι επικίνδυνος στους τρίτους και του κόβεις αναλόγως τον μισθό. Εστω, αλλά τη δουλειά του αργούντος επιφορτίζονται οι άλλοι υπάλληλοι και, γενικότερα, το σύστημα που επιβαρύνεται. Αυτό το κόστος πάει απλήρωτο; Είναι κέρασμα στον πελάτη, που χρεώνεται στο μαγαζί, όπως στα μπουζούκια;

Επειτα, η ατιμωρησία τέτοιων περιπτώσεων προϋποθέτει ένα άλμα της λογικής, που είναι δύσκολο να το καταπιείς. Οσο νόημα έχει να πας στον πόλεμο με αντιρρησίες συνειδήσεως, άλλο τόσο έχει να προσπαθήσεις να ελέγξεις την πρώτη πανδημία του 21ου αιώνα με αρνητές του εμβολιασμού. Είναι τελείως τρελό το κράτος να πληρώνει κάποιον υπάλληλο στις υπηρεσίες Υγείας, για να υπονομεύει το αγαθό που προστατεύει η συγκεκριμένη υπηρεσία. Επομένως, δεν ήταν άδικη η θυσία της χαριεστάτης. Ναι, εκείνος ο κρότος που ακούσατε ήταν από τη νάρκη που πάτησε η Δόμνα – και εκείνο το πολύχρωμο συνονθύλευμα που τινάχτηκε στον αέρα, αν το προλάβατε, ήταν η ίδια. Ξέρουμε όμως πού βρίσκεται το ναρκοπέδιο…

ΟΙ ΨΕΚΑΣΜΕΝΟΙ

Κάνει λάθος η κυβερνητική εκπρόσωπος, Αριστοτελία Πελώνη, στο ζήτημα της προχθεσινής διαδήλωσης των αρνητών του εμβολιασμού. Δεν ήταν κρίμα, όπως είπε. Ηταν αντιθέτως μία πολύτιμη υπηρεσία στην υπόθεση της δημοκρατίας εκ μέρους των διαμαρτυρηθέντων. Διότι, τώρα, όλοι έχουν δει ποιοι είναι εκείνοι που θεωρούν δικαίωμά τους να κρατήσουν την κοινωνία στον Μεσαίωνα – τον κανονικό, όχι του Τσίπρα που συμπίπτει με τον 19ο αιώνα. Είδαν ποιοι είναι όσοι αντιδρούν και, ελπίζω, όσοι είδαν θα κατάλαβαν ότι πρόκειται για περιπτώσεις που εντάσσονται αυτομάτως στην κατηγορία των άκρως επικίνδυνων συμπολιτών, που είναι καλύτερα να τους αποφεύγουμε. Στις δύο συγκεντρώσεις, Αθήνας και Θεσσαλονίκης (όπου ήταν πολυπληθέστερη, λόγω του υφέρποντος ερωτισμού), είδαμε τον σκληρό πυρήνα των ψεκασμένων. Τους ευχαριστούμε, διότι η ανοικτή διαμαρτυρία τους συμβάλλει στη συσπείρωση περισσότερων γύρω από τον σκοπό του εμβολιασμού.

ΚΑΙ ΛΟΙΠΟΝ;

Ο Αλέξης Τσίπρας απηύθυνε προσωπικά στον Πρωθυπουργό το ερώτημα αν ο συλληφθείς αστυνομικός, για την υπόθεση της κακοποίησης του δεκαοκτάχρονου κοριτσιού στο Π. Φάληρο, είναι μέλος της ΝΔ. Είναι από τις ερωτήσεις που οι δημοσιογράφοι τις κατατάσσουν στην κατηγορία «με νόημα». Αν επρόκειτο για οποιονδήποτε άλλο πολιτικό αρχηγό, θα έλεγα ότι το ερώτημα είναι ο εύσχημος τρόπος για να γνωστοποιήσει κάτι που ο ίδιος το γνωρίζει με βεβαιότητα. Από τον Τσίπρα, όμως, όπως και για τον Βελόπουλο, αμφιβάλλω ακόμη και αν τους ακούω να λένε ότι έξω είναι μέρα – ενστικτωδώς θα κοιτάξω έξω από το παράθυρο. Αλλά ας δεχθούμε ότι το περί ου ο λόγος απόβρασμα είναι μέλος της ΝΔ. Και λοιπόν; Τι άλλαξε, μετά την αποκάλυψη; Αλλωστε, μου το θύμισε πολιτικός παράγων, τα τελευταία χρόνια στις φυλακές ο ΣΥΡΙΖΑ βγαίνει πρώτο κόμμα με άνεση…

Headlines