Τα παιδία παίζει…

Για τις σπουδαστικές γενιές της τελευταίας 30ετίας, ο τίτλος του σημερινού μου σημειώματος θα «διορθωνόταν» με πολλές αποδοκιμασίες, ως σόλοικος και ασύντακτος από τους παντογνώστες – «ξερόλες» (καθηγητές και διδασκομένους), που με μία περίεργη αλληλοϋποστήριξη θεμελίωσαν, κατά τρόπον ατράνταχτο το ολέθριο αντιεκπαιδευτικό δόγμα της «ήσσονος προσπάθειας». Δηλαδή: «Βάλτε στην πάντα τα βιβλία (Γραμματική-συντακτικό, αναγνώσματα της κλασσικής αρχαιότητας) και ας συσπειρωθούμε για ν’ ανατρέψουμε τις «ολιγαρχικές» αξιολογήσεις διδασκόντων και διδασκομένων γιατί όχι και με τους θαμώνες πάσης ηλικίας να συνωστίζονται σε τσιπουράδικα, snack bars, beach bars και βάλε.

Όλη η παραπάνω «προσπάθεια» θεμελίωσης της αεργίας και της ακαματοσύνης, χωρίς αμφιβολία ορθώνεται ως ακτιβιστικός φραγμός στο πρόγραμμα της πολιτείας, για αποκατάσταση της διαλυμένης αξιοκρατίας. Και αν σκεφτούμε ποιοι αντιδρούν είναι πανεύκολο να τους εντοπίσουμε:

• Είναι όλοι αυτοί, ακόμη και μέσα στα σχολεία (γυμνάσια-λύκεια), αλλά και σε πανεπιστημιακές σχολές, που κάνουν στραβά μάτια, στα κορονοπάρτι και κάθε λογής μεταδοτικό για τους πανδημικούς ιούς, ξεφάντωμα νεαρών ηλικίας 17 έως 28 χρονών.
• Είναι αυτοί οι ίδιοι που αδιαφορούν για την καλπάζουσα μετάδοση του μεταλλαγμένου ιού, σ’ αυτές τις ηλικίες, όπου τα κρούσματα με τις αναπόφευκτες διασωληνώσεις, έχουν ήδη φτάσει στο 60% των συνολικών κρουσμάτων της χώρας.

Ώριμοι παλίμπαιδες

Να λοιπόν γιατί η περίφημη και περισπούδαστη έκφραση «τα παιδία παίζει» ως κορυφαίο παράδειγμα της «αττικής σύνταξης» (δηλαδή το υποκείμενο της πρότασης στον πληθυντικό και το ρήμα στον ενικό…) αρχικά δίνει την εντύπωση ότι αναφέρεται στην παιδική και προεφηβική ηλικία (7 έως 14 χρόνων), με τα αναπόφευκτα αρνητικά, λόγω κοινωνικής συμπεριφοράς και απειρίας, ενώ ουσιαστικά αποτελεί και ένα τρανταχτό σκώμα, δηλαδή, μια σάτιρα της ίδιας της ανωριμότητας αμέτρητων εκπροσώπων σε μεγαλύτερες ηλικίες.

Με λιγότερα λόγια: «Τα παιδία παίζει», με πολύ άκομψο αλλά ρεαλιστικό τρόπο, αυτή η έκφραση χαρακτηρίζει την παλιμπαιδική ανωριμότητα των μεγαλύτερων ηλικιών, να σφετεριστούν τις ασυλίες, που δίνει κάθε σύστημα στις μικρές ηλικίες για τα συνήθως συγνωστά λόγω ηλικίας, αλλά ασυγχώρητα παραδείγματα ηθικής εκτροπής των μεγαλύτερων και «ωριμότερων» ηλικιών.

Ο Ευγένιος Ντελακρουά απαθανάτισε στον συγκλονιστικό αυτό πίνακα την οργιαστική ατμόσφαιρα σε κάποιες διασκεδαστικές συνάξεις των περασμένων αιώνων. Κεντρικό πρόσωπο των οργίων σε αυτά τα ζωγραφισμένα χρονικά της πολιτισμικής χυδαιότητας και παρακμής, ο τελευταίος Ασσύριος βασιλιάς Σαρδανάπαλος.

Στο σημείο αυτό, η ελληνική νομολογία μας δίνει αρκετά παραδείγματα παρόμοιων εκτροπών, από μαντραχαλάδες… «άτακτα παιδία», που επικαλούνται, δια των συνηγόρων τους, τα σημερινά ξεφαντώματα ως «πρόθεση αστεϊσμού». Δηλαδή, έτσι, στα καλά καθούμενα, ξεσηκώνουμε, χωρίς αποστάσεις, μάσκες και εμβόλια το σύμπαν, στους περιβάλλοντες χώρους πανεπιστημίων, με μπόμπες ποτά, μουσικές που τραντάζουν πόρτες και παράθυρα. Όλα αυτά βεβαίως με… διακριτική αντιμετώπισή τους από τη δημόσια τάξη… Αλλά στο τέλος τα ασθενοφόρα του ΕΚΑΒ να μεταφέρουν τον ανθό των ηλικιών 17-28 χρόνων στις ΜΕΘ για διασωλήνωση.

Συμπέρασμα: Το κάθε άλλο παρά «παιδικό» ρητό τα «παιδία παίζει» φωτογραφίζει τους εκμαυλιστές των νέων από κάποιες ωριμότερες ηλικίες…

Και συνεχίζεται αυτό το σημείωμα με τα φρικαλέα παραδείγματα μουσικής και χορευτικής καθοδήγησης των νεαρότερων ηλικιών στους τόπους (κατά κανόνα παράνομης συνεύρεσης όλων των ηλικιών).

Αυτά, που βλέπουμε εμβρόντητοι στα τηλεοπτικά κανάλια:

• Δεν είναι χοροί.
• Δεν είναι μουσική.

Αλλά μαζικά χοροπηδήματα χωρίς ρυθμό και φιγούρες. Μία «μουσική» με αλύπητα χτυπήματα κρουστών που διαλύουν το νευρικό σύστημα εκείνων που κοιμούνται, για τον αυριανό επιούσιο για να ξυπνήσουν το γλυκοχάραμα για τη δουλειά…

Οι χοροί αυτοί ελάχιστα απέχουν από το ξεφάντωμα με τις οδομαχίες των ταύρων στην Παμπλόνα της Ισπανίας.

Αυτές οι καλλιτεχνικές επιδόσεις είναι και ένα δείγμα πολιτισμικής παρακμής, όπου αλληλοδιαπλέκονται από υπάλληλοι, φοιτητές, φοιτήτριες μέχρι πολιτικοί και πανεπιστημιακοί διδάσκοντες. Όχι μόνον στην Ελλάδα μας, αλλά και σε προηγμένες χώρες, ώστε παρόμοιες εκδηλώσεις να χρησιμοποιούνται και ως ελαφρυντικά της δικής μας ελαφρότητας.

Εάν μιλήσετε σ’ αυτούς τους Σαρδανάπαλους γλεντζέδες, για το ροκ εν ρολ, το μπούκι-μπούκι, το σουίνγκ, το παλαιότερο φοξ τροτ, τη χαμπανέρα, τη μιλόγκα, τη σάμπα, ρούμπα, το τσα-τσα και βάλε, μην απορήσετε εάν σας εκδιώξουν οι «φουσκωτοί» των διοργανωτών των κορονοπάρτυ με κλωτσιές και γρόνθους.

Έτσι δεν είναι;

Έπειτα, ποιος γνωρίζει από όλους αυτούς τους «διοργανωτές» των εκδηλώσεων της ντροπής τον Φρανκ Σινάτρα, τον Ιβ Μοντάν, την Εντίφ Πιάφ, τον Χάρυ Μπελαφόντε, τον Τζέημς Ντιν, τις ορχήστρες του Περέζ Πράντο, του Ξαβιέ Γκουγκάτ, του Άστορ Πιατσόλα ή του θεμελιωτή του αργεντινού τάνγκο του Κάρλος Γκαρντέλ και βάλε… Οι ξερόλες απαντούν στο ερώτημα: «Αυτά δεν πουλάνε»…

Εύγε λοιπόν στο προηγμένο ημέτερο «φιλελεύθερο» οικονομικό σύστημα…