Σχέσεις την εποχή του κορoναϊού

Εγκλεισμός τέλος, και τώρα τι κάνουμε;

Κλεισμένοι στα σπίτια τους οι άνθρωποι στερήθηκαν το πιο σημαντικό αγαθό, την επαφή με τους άλλους, την επικοινωνία, τις κάθε είδους σχέσεις.

Η μοναξιά εισήλθε βίαια στις ζωές τους και σφράγισε με μοναδικό τρόπο τις σχέσεις τους.

Άνθρωποι φοβισμένοι και τρομοκρατημένοι από την πανδημία, καχύποπτοι με τους γύρω τους, μετατρέπονται σε αγρίμια με την επιβολή του εγκλεισμού.

Κάποιοι λίγο πιο τυχεροί ανακαλύπτουν την ευκαιρία της ενδοσκόπησης και της αυτοεξέτασης και μπαίνουν στη διαδικασία να γνωρίσουν τον εαυτό τους, να συναντήσουν τις άγνωστες πτυχές τους.

Σχέσεις μέσω διαδικτύου

Για πολλούς όμως η επιβεβλημένη μοναξιά είναι αφόρητη. Η ανάγκη δημιουργίας σχέσεων, κυρίως συντροφικών γίνεται επιτακτική.

Έστω και από απόσταση λαχταρούν να φλερτάρουν και να ερωτοτροπήσουν, να νιώσουν τη καρδιά τους να ξανά χτυπά, την αναπνοή τους να γίνεται κοφτή και βαθιά.

Νιώθουν επιτακτική την ανάγκη να «ξεφύγουν» από την παρούσα οδυνηρή κατάσταση και έστω και εικονικά να ζήσουν ένα παραμύθι. 

Φιλτραρισμένες φωτογραφίες, φιλτραρισμένες, ζωές, φιλτραρισμένοι έρωτες, φιλτραρισμένο παραμύθι μέσα από τις οθόνες. 

Οι σχέσεις από απόσταση ενώ φαίνονται εύκολες ως προς τη δημιουργία τους, ως προς την εξέλιξή τους όμως είναι αμφίρροπες.

Είναι πολύ δύσκολο να διατηρηθεί μια συντροφική σχέση μεταξύ δυο άγνωστων που ξαφνικά νιώθουν οικεία μεταξύ τους.

Η εστία μετατρέπεται σε ρινγκ

Η καραντίνα από την άλλη έβγαλε στην επιφάνεια μορφές παθογένειας των σχέσεων.

Οι δυσκολίες στη διαχείριση προβλημάτων και εντάσεων που προκλήθηκαν λόγω του εγκλεισμού και του επιβεβλημένου αποκλειστικά «μαζί», δημιούργησαν αισθήματα καταπίεσης και επιλεγμένης απομόνωσης.

Η μοναξιά πήρε τη θέση της συντροφικότητας.

Το σπίτι, η εστία, η κοινή στέγη μεταλλάχθηκε σε χώρο άγχους, πίεσης και εντάσεων, σε ένα χώρο αποστροφής και αποφυγής.

Πώς να υπομείνουμε τον άλλο όταν δεν μπορούμε να ανεχτούμε τον ίδιο μας τον εαυτό; Τελικά, τι μας ενοχλεί περισσότερο, ο σύντροφός μας ή ο εαυτός μας;

Ισορροπία κατά την περίοδο του εγκλεισμού

Στην περίοδο αυτή βασικά γνωρίζουμε από την αρχή το σύντροφό μας.

Εάν νιώθουμε ότι συνεχίζει να μας ενδιαφέρει, εάν μπορούμε να εκτιμήσουμε τα ποιοτικά στοιχεία του χαρακτήρα του, εάν έχουμε τη διάθεση να αποδεχτούμε και να σεβαστούμε τις ιδιαιτερότητές του τότε η επόμενη μέρα θα βρει τη σχέση μας πιο δυνατή και πιο ειλικρινής.

Τα ζευγάρια που κατάφεραν να ισορροπήσουν μέσα σε αυτή την περίεργη συνθήκη ήταν τα πιο τυχερά.

Ανακάλυψαν τους δικούς τους μυστικούς κώδικες επικοινωνίας, βρήκαν το χρόνο που πάντα ποθούσαν για τον σύντροφό τους, αντιμετωπίζοντας την περίοδο του εγκλεισμού ως ευκαιρία και όχι ως επιβεβλημένη ποινή.

Αναζητώντας το «άλλο μας μισό»…

Πιο σύνθετα βέβαια είναι τα πράγματα για όσους θέλουν να δημιουργήσουν συντροφικές σχέσεις κατά την περίοδο αυτή, μετά τον εγκλεισμό.

Η πολύμηνη και επαναλαμβανόμενη πίεση καθώς και η επιβεβλημένη μοναξιά δημιούργησαν έντονη την ανάγκη της συνεύρεσης και της σύναψης σχέσεων ακόμη και με ποιοτικές εκπτώσεις, υποχωρήσεις αλλά και παραβλέψεις σημαντικών πολλές φορές στοιχείων.

Η ιδέα αλλά και ο πόθος εύρεσης του «άλλου μας μισού», η λαχτάρα της επαφής και η έντονη ερωτική επιθυμία οδηγούν σε αποφάσεις και επιλογές που με την πάροδο του χρόνου αποδεικνύονται παρορμητικές και άστοχες. 

Ο άνθρωπος πάντα ποθεί την επαφή.

Θέλει να συνδεθεί και να επικοινωνήσει με τους άλλους, να αγαπήσει και να αγαπηθεί, αλλά φοβάται κιόλας. 

Αξιοποιώντας τις εμπειρίες που απέκτησε κατά την περίοδο της πανδημίας και επαναπροσδιορίζοντας εκ νέου τις δυνατότητές του προχωρά και σχεδιάζει με αισιοδοξία το μέλλον. Διαμορφώνει τη ζωή του και τις σχέσεις πατώντας στις σταθερές, ρεαλιστικές βάσεις του παρόντος. Τολμά να αγαπήσει και να αγαπηθεί όχι μέσω της οθόνης αλλά με την αλληλεπίδραση και την άμεση επικοινωνία με τους άλλους. Δε φοβάται να εκτεθεί, δε φοβάται να κάνει λάθη. Ξέρει να συγχωρεί και να κατανοεί. Ξέρει πλέον να αγαπά και να διεκδικεί την αγάπη.