Γρήγορες μηχανές, πολυτελή αυτοκίνητα, ταξίδια, διαμονές σε ακριβά ξενοδοχεία, πολλές και ωραίες γυναίκες. Δεν αρνείται τίποτα από αυτή τη «σπατάλη» ζωής όπως τη χαρακτηρίζει. Την ευτυχία όμως ο Θανάσης Ευθυμιάδης τη βρήκε μακριά από τις εφήμερες τέρψεις και μας αποκαλύπτει την ωραία και δύσκολη διαδρομή του.

Η φωτογραφία του εξωφύλλου στο βιβλίο σας «Μια όμορφη μέρα» (Εκδόσεις Keybooks) – το πρόσωπό σας ανάμεσα σε λεμόνια – έχει κάποιο συμβολισμό;

Την έχει τραβήξει η Αννα (σ.σ. η σύζυγός του Αννα Δημητρίεβιτς).  Θέλω να δείξω ότι είμαι σε μια φάση,  όπου αποδέχομαι ό,τι μου φέρνει η ζωή. «Αν η ζωή σου δώσει λεμόνια κάνεις λεμονάδα» έτσι δεν λένε. Στην αρχή μπορεί να μας φαίνεται ότι η όποια δοκιμασία αντιμετωπίζουμε είναι δυσβάσταχτη, ότι ο Θεός ή το σύμπαν ξαφνικά έγινε εχθρός μας, ότι μας εκδικείται. Ομως αν συγχρονιστούμε με τη δόνηση που λέει πως μας έρχεται είναι για καλό, απολαμβάνουμε ένα ωραίο ταξίδι. «Μια όμορφη μέρα».

Εξού και ο τίτλος του βιβλίου σας. Απ’ όλες τις εμπειρίες που καταγράψατε, ποια είναι εκείνη που προέχει για εσάς;

Θα έβαζα τη γυναίκα μπροστά.  Είναι το μεγαλύτερο σχολείο, η  μεγαλύτερη δασκάλα για έναν άντρα. Εάν δεν το αντιληφθούμε  αυτό δεν θα καταφέρουμε τίποτα στον πλανήτη. Εάν ο άντρας – έτυχε να είναι στη δική μου γενιά αυτή η ευθύνη – δεν συνειδητοποίησε ότι κάνανε λάθος οι παππούδες και οι προπαππούδες μας τότε δεν θα αλλάξει τίποτα. Η προσευχή μου ήταν να ζω ανάμεσα σε γυναίκες και τα κατάφερα. Θέλω να δω αυτό το ιερό ον που φέρνει στον κόσμο τη ζωή, από τη δημιουργία του. Από τη στιγμή που συλλαμβάνεται, που γεννιέται, που μεγαλώνει. Οι κόρες μου είναι στην εφηβεία και όλο αυτό που περιγράφω το παρατηρώ βήμα – βήμα.

Για να προκύψει μία τέτοια ανάγκη υποψιάζομαι ότι, τελικά, έχει προηγηθεί μια δύσκολη σχέση με το αντίθετο φύλο.

Τα λάθη μου απέναντι στις γυναίκες ήταν αυτά που μου οδήγησαν στα μεγάλα μαθήματα της ζωής μου, που τότε πίστευα ότι ήταν οι δυσκολότερες στιγμές μου. Είχα παρασυρθεί και εγώ απέναντι σε έναν τρόπο ζωής που μου πρότειναν τα life style περιοδικά, οι αμερικάνικες ταινίες και όλα αυτά που ήταν στην κουλτούρα μας όσοι   μεγαλώναμε τις δεκαετίες του ’80 και του ’90. Μας πλάσαραν ένα πρότυπο που έλεγε ότι οι γυναίκες ήταν απλά  ένα αντικείμενο σεξουαλικής τέρψης.

Και συμπεριφερθήκατε αναλόγως.

Ακριβώς: ότι πρέπει να έχεις πολλές γκόμενες, πρέπει να έχεις αμάξια, να έχεις λεφτά, να είσαι διάσημος. Οτι είναι αυτό ευτυχία. Κατάλαβα όμως ότι αυτό ήταν σπατάλη ζωής.

Πότε ακριβώς το συνειδητοποιήσατε;

Οταν βίωσα την τεράστια επιτυχία. Τότε ήρθε το πρώτο γερό χαστούκι.   Την ημέρα που είχαμε την πρεμιέρα του «Ντόλτσε Βίτα» (σειρά του Mega), η κοπέλα που ήμασταν μαζί με εγκατέλειψε. Μου άφησε ένα σημείωμα στο οποίο έγραφε: «Δεν ένιωθα μαζί σου ασφάλεια όταν δεν σε ήξερε κανείς, τώρα που θα σε μάθει όλη η Ελλάδα θα τρελαθώ». Είχε δίκιο, δεν την είχα κάνει να νιώσει ασφάλεια, γιατί τότε πίστευα  ότι μια γυναίκα δεν χρειάζεται κάτι τέτοιο. Δεν μου είχαν «πει» τίποτα γι’ αυτό τα περιοδικά. Αντίθετα μου έλεγαν ότι θα νιώθει ασφαλής μία γυναίκα δίπλα σου, αν είσαι πλούσιος, διάσημος, αν κάνετε ωραίο σεξ. Δεν μου είπε ποτέ κανείς ότι κάποτε το σεξ τελειώνει και ότι αν θέλεις να κερδίσεις ως άνθρωπος  πρέπει να κάνεις έρωτα. Τότε άρχισε να καλλιεργείται μέσα μου, ποια  άσκηση, ποια προσευχή και ποια  πνευματική ζωή μπορεί να με βοηθήσει ώστε να βλέπω τη γυναίκα ως μία ευκαιρία προόδου και εξέλιξης.

Με ποιο τρόπο απολαύσατε την επιτυχία, πριν αντιληφθείτε αυτή τη σπατάλη ζωής όπως τη χαρακτηρίσατε;

Στο 100%, κι εγώ και οι φίλοι μου και η κοπέλα που ήμασταν μαζί. Επαιρνα τους κολλητούς μου και τους πήγαινα να δούμε έναν αγώνα formula 1, στο Αμστερνταμ για ν’ αλητέψουμε. Ή με το κορίτσι που ήμουν τότε, πηγαίναμε σε μια σουίτα ενός ακριβού ξενοδοχείου, κυκλοφορούσαμε με ακριβά τζιπ ή κάμπριο αυτοκίνητα, διασκεδάζαμε πρώτο τραπέζι στα μπουζούκια, λουλούδια κ.λπ. Το εξάντλησα, το χόρτασα, το έκαψα, όπως λένε. Διαπίστωσα όμως για παράδειγμα, σε ό,τι αφορά τις ωραίες γυναίκες, πως  ήταν κάτι σαν τη Λερναία Υδρα. Κάθε φορά νόμιζα ότι αυτή θα είναι η τελευταία ωραία γυναίκα που θα κάνω σεξ μαζί της. Αλλά με μία πήγαινα, άλλες δύο έβλεπα την επόμενη μέρα. Δεν τελείωνε ποτέ και κατάλαβα ότι δεν οδηγεί πουθενά αυτό. Επέστρεφα τα βράδια στο σπίτι και ήμουν μόνος. Ή όταν ξυπνούσα με την εντυπωσιακή γυναικάρα που είχα κοιμηθεί μαζί της το βράδυ,  άβαφη και χωρίς τα ακριβά φορέματα ήταν μία άλλη. Ενα παράδειγμα – το οποία αναφέρω και στο βιβλίο – είναι όταν βγήκαμε με μια πολύ γοητευτική σταρ και παρέα μετά την παράσταση «Βασιλιάς Ληρ» στο Εθνικό Θέατρο. Η κουβέντα στρεφόταν γύρω από το τι φόρεσε η μία, πόσο πάχυνε ο άλλος κ.λπ. Κάποια στιγμή λέω «βρε κορίτσια ο «Βασιλιάς Ληρ» είναι ένα πολύ μεγάλο έργο». Μου απαντούν:

«Ναι, πολύ μεγάλο! Ηθελε τουλάχιστον μισή ώρα κόψιμο».

Τώρα από την απόσταση που έχει φέρει ο χρόνος εσείς τι ευθύνη είχατε σε όλο αυτό που ζούσατε ή που απολαμβάνατε όπως είπατε;

Δεν αρνούμαι ούτε μία στιγμή από αυτά που έζησα. Ηθελα και τη δόξα και τα χρήματα και τις πολλές γυναίκες. Αυτή ήταν η ευχή μου, γι’ αυτό ξεκίνησα να κάνω θέατρο για να αρέσω στις γυναίκες. Επαιξα σε μία ερασιτεχνική παράσταση και αντιλήφθηκα ότι αρέσει πάρα πολύ στις γυναίκες να βλέπουν κάποιον πάνω στη σκηνή. Αυτό δεν το γνώριζα. Δεν είχα πάει ποτέ στο θέατρο, δεν είχα δει ούτε μία φορά παράσταση. Πρώτα έπαιξα και μετά είδα θέατρο.

Ποια ήταν η αφορμή για να δείτε διαφορετικά τη ζωή σας;          

Οταν συνάντησα τη γυναίκα μου και διαπίστωσα ότι αυτό που λέγεται Θεός, σύμπαν, όπως θέλει να το πει ο καθένας, μου δίνει μια δεύτερη ευκαιρία. Τα είχα κάνει μαντάρα μέχρι εκείνη τη στιγμή. Υπήρξε μία περίοδος εξαγνισμού, το ταξίδι μου στο Αγιο Ορος, η βαθιά προσευχή, η προσωπική επαφή με τον Θεό και η δέσμευση απέναντι στην προσευχή μου. Ζήτησα ένα ιερό θηλυκό για να γίνει η μητέρα των παιδιών μου, δεσμεύτηκα όμως ότι εγώ θα είμαι ο πιο πιστός άνθρωπος πάνω στη γη.  Οχι από τη στιγμή που έκανε τα παιδιά μας, αλλά από την πρώτη στιγμή που την είδα, χωρίς να ξέρω τίποτα για εκείνη. Πολλές φορές με ρωτάνε «πρώτα ν’ αλλάξω ζωή ή να περιμένω να βρεθεί η κατάλληλη γυναίκα και ν’ αλλάξω ζωή;». Λέω λοιπόν ότι ο καθένας πρέπει ν’ ασχοληθεί μ’ ένα πνευματικό και σωματικό καθαρισμό. Ας αρχίσουμε από το σπίτι μας πέφτοντας οτιδήποτε αναμνηστικό για να δώσουμε χώρο στο καινούργιο.

Ποια ιστορία σας δυσκόλεψε στην καταγραφή της;      

Δεν είναι κάτι απλοϊκό το να αφηγηθείς στο χαρτί αληθινές ιστορίες. Στο συγκεκριμένο βιβλίο υπάρχουν κάποια από τα ταξίδια της ζωής. Γι’ αυτό και έγινε με απόλυτη και σχεδόν μοναστηριακού τρόπου ζωή, όλους τους μήνες του lockdown που έγραφα. Δεν είμαι επαγγελματίας συγγραφέας. Εγραφα πάντα μετά από προσευχή και τη βοήθεια που είχα με την εσωτερική φωνή που είχα μέσα μου. Ακουγα τι μου έλεγε και το έγραφα. Αυτό για να γίνει χρειάζεται μια σωματική και πνευματική καθαρότητα. Ακολουθούσα ένα πολύ αυστηρό πρόγραμμα νηστείας.

Εχετε σκεφτεί ότι ο τρόπος που επικοινωνείτε τη μεγάλη αλλαγή της ζωή σας, προκαλεί στους άλλους αμηχανία και κάποιοι ίσως σας χαρακτηρίσουν γραφικό;    

Το σέβομαι και καταλαβαίνω απόλυτα ότι δεν μπορούμε να συμπλεύσουμε με όλους. Απευθύνομαι στους ανθρώπους -πίστευα ότι είναι λίγοι αλλά τελικά είναι πολλοί – για τους οποίους είναι η ώρα να επικοινωνήσουμε, η κατάλληλη στιγμή. Δεν έρχομαι σε καμιά αντιπαράθεση, προσεύχομαι για αυτούς τους ανθρώπους αλλά δεν με βγάζουν από τον δρόμο μου. Συνομιλώ με όσους αισθάνομαι ότι είμαστε συνοδοιπόροι.

Τι θα κάνετε από εδώ και πέρα; Θα εμφανιστείτε ξανά στο θέατρο;

Είμαι σε συζητήσεις ακόμα και για θέατρο αλλά και για τηλεόραση – όχι σίριαλ – με το Mega. Δεν μπορώ να πω περισσότερα ακόμα.

Headlines