Τότε ήταν τα μνημόνια, σήμερα είναι τα εμβόλια. Τότε οι αγανακτισμένοι, τώρα οι αρνητές. Κάθε φορά που η ελληνική κοινωνία καλείται να πάρει δύσκολες αποφάσεις για το παρόν και το μέλλον της βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα ισχυρό κομμάτι του εαυτού της. Αυτό μεταλλάσσεται ανάλογα με την εποχή και τα προβλήματα, αλλά έχει κοινά, ταυτοτικά, χαρακτηριστικά. Αρνείται την ύπαρξη βασικών στοιχείων της πραγματικότητας. Θεωρεί, δηλαδή, ότι το εκάστοτε κοινωνικό ή οικονομικό πρόβλημα δεν είναι υπαρκτό, ότι είναι στημένο και οργανωμένο από κάποιους εχθρούς που κινούν αόρατα τα νήματα. Αρα αντιμετωπίζει με καχυποψία την κατάσταση και δεν πιστεύει σε λύσεις που προτείνονται από επιστήμονες, ειδικούς και κυβερνήσεις. Αφού δεν υπάρχει πρόβλημα, γιατί να υπάρχουν μνημόνια ή εμβόλια. Τα μνημόνια τα σχίζουμε, τα εμβόλια δεν τα κάνουμε…

Οι αγανακτισμένοι και οι αρνητές προφανώς και σχετίζονται. Οχι μόνο με όρους κοινωνικής αντίληψης και συμπεριφοράς αλλά και πολιτικής προέλευσης, αν σκεφτεί κανείς ότι μια κοινή γραμμή ενώνει τα δύο άκρα του πολιτικού συστήματος: Η έφεση που έχουν σε θεωρίες συνωμοσίας, η επιφυλακτικότητα που εκδηλώνουν σε υποχρεωτικότητες που επιβάλλει η κοινωνία μας σε κρίσιμες περιστάσεις.

Κάπως έτσι, η ταχύτερη έξοδος της ελληνικής κοινωνίας από την υγειονομική κρίση και ο ρυθμός ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας εξαρτάται σήμερα απο τους αρνητές των εμβολίων. Κάτι ανάλογο είχε συμβεί με τους αγανακτισμένους της περασμένης δεκαετίας. Τελικά τους πληρώσαμε ακριβά με ένα τρίτο μνημόνιο. Κατά τον ίδιο τρόπο όσο λιγότεροι οι αρνητές, τόσο γρηγορότερα θα χτιστεί το τείχος ανοσίας στον πληθυσμό και τόσο ταχύτερα θα αποκατασταθούν οι ελευθερίες στην οικονομική και κοινωνική ζωή μας. Ετσι, τόσο πιο γρήγορα θα επανέλθει η κανονικότητα που όλοι επιζητούμε. Η άλλη εκδοχή σημαίνει πολλαπλάσια κρούσματα στα νοσοκομεία, στις εντατικές και στις ΜΕΘ, διατήρηση των περιορισμών στην οικονομία και επιβολή νέων ακόμη αυστηρότερων. Δηλαδή, διατήρηση της οικονομίας σε καθεστώς διασωλήνωσης μέχρι να νοσήσει η συντριπτική πλειονότητα των ανεμβολίαστων.

Εδώ είναι η μεγάλη διαφορά ανάμεσα στη σημερινή εποχή των εμβολίων και σ’ αυτήν, της περασμένης δεκαετίας, των μνημονίων. Τότε, στο επίκεντρο ήταν η πορεία της χώρας, με τις ευθύνες της πτώχευσης να διαχέονται στο ευρύτερο πολιτικό φάσμα και στο πολιτικό προσωπικό, αλλά όχι στους πολίτες. Τα κόμματα έφταιξαν και πλήρωσαν για αυτό που μας συνέβει. Αλλα λιγότερο και άλλα περισσότερο. Οι κυβερνήσεις που προηγήθηκαν της χρεοκοπίας το 2010 πλήρωσαν ακριβά το αντίτιμο στις κάλπες. Και οι πολιτικοί εκπρόσωποι των «αγανακτισμένων», οι οποίοι υποτίθεται ότι θα έσκιζαν τα μνημόνια, αλλά μας φόρτωσαν με ένα νέο τρίτο σκληρό πρόγραμμα, αφού διακινδύνευσαν την έξοδο της χώρας από το ευρώ, έχασαν στις εκλογές του 2019.

Σήμερα που κρίνεται η ζωή και ο θάνατος κάποιων συνανθρώπων μας, οι ευθύνες έχουν ονοματεπώνυμο. Δυστυχώς, από τους αρνητές εξαρτάται όχι μόνο αν θα νοσήσουν οι ίδιοι, αλλά χιλιάδες άλλοι συμπολίτες μας. Και πότε, εν τέλει, θα ξεμπερδέψουμε με την πανδημία.

Headlines