Να φτιάξουμε ένα διαφορετικό είδος αντρών

Μας πήρε κάμποσο καιρό να το καταλάβουμε, αλλά τουλάχιστον κάναμε το κρίσιμο βήμα να μιλάμε για γυναικοκτονίες.

Δηλαδή να αναγνωρίζουμε ότι υπάρχει μια ιδιαίτερη εκδοχή βίας, συχνά δολοφονικής, που στρέφεται από άντρες σε γυναίκες.

Μια δολοφονική βία που δεν μπορεί να περιγραφεί ως «κακιά ώρα».

Ούτε ως «οικογενειακή τραγωδία».

Και για την οποία δεν έχουμε το δικαίωμα να λέμε ότι «πέφτουμε από τα σύννεφα».

Όμως, μόνο η διαπίστωση του προβλήματος, δηλαδή αυτής της βίας που στρέφεται από άντρες σε γυναίκες, δεν αρκεί.

Χρειαζόμαστε και να την εξηγήσουμε.

Και η εξήγηση είναι ότι ιστορικά συνδέθηκε η «αρρενωπότητα» με μια αντίληψη πατριαρχική.

Δηλαδή, μια αντίληψη που θεωρεί ότι οι άντρες έχουν περισσότερα δικαιώματα από τις γυναίκες, ότι ο λόγος τους μετράει περισσότερο, ότι μπορούν να τους ασκήσουν εξουσία.

Οι πατριαρχικές αντιλήψεις συνήθως δεν εκφράζονται ως «ρητές» απόψεις.

Πολύ περισσότερο εκφράζονται ως αυθόρμητα αντανακλαστικά. Ως οι πρώτες σκέψεις που έρχονται στο μυαλό κάποιου. Ως φορτίσεις και συναισθήματα και εντάσεις.

Και με αυτόν τον τρόπο μπορούν να τροφοδοτήσουν τη βία.

Ή ακόμη και μια γυναικοκτονία.

Ξέρω το αντεπιχείρημα: «δεν είναι όλοι οι άντρες βίαιοι». Είναι «μεμονωμένες περιπτώσεις». «Μη γενικεύεις».

Σωστό είναι να μην γενικεύει κανείς. Όμως, εξίσου ισχύει ότι έχουμε γυναικοκτονίες, ότι έχουμε κρούσματα βίας αντρών σε βάρος γυναικών, ότι έχουμε βιασμούς και σεξουαλική κακοποίηση.

Παρότι υποτίθεται ότι πλέον έχουμε να κάνουμε με νέες γενιές που είναι πιο διαπαιδαγωγημένες στην αντίληψη για την ισότητα των φύλων.

Δυστυχώς, αποδεικνύεται ότι σεξιστικές αντιλήψεις επιμένουν να αναπαράγονται.

Ακόμη χειρότερα: εάν κανείς κοιτάξει ακόμη και στον κοινωνικό του περίγυρο θα δει νέους άντρες να αναπαράγουν σεξιστικά στερεότυπα.

Να μιλούν για γυναίκες με υποτιμητικό τρόπο. Να τις αντιμετωπίζουν ως σεξουαλικά αντικείμενα. Να μιλούν απαξιωτικά για τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα.

Προφανώς και όλοι οι άντρες που η συμπεριφορά ή ο λόγος τους αποπνέει και σεξιστικές αντιλήψεις δεν καταλήγουν βίαιοι.

Όμως, εάν είχαμε άντρες με λιγότερο σεξισμό και λιγότερο πατριαρχικές αντιλήψεις θα είχαμε και λιγότερη βία.

Τις προηγούμενες δεκαετίες πιστέψαμε ότι αρκούσε η τυπική ισότητα και όποιες αλλαγές έγιναν στα σχολικά βιβλία ή ακόμη και στον λόγο των ΜΜΕ για να ξεπεράσουμε τον σεξισμό.

Φάνηκε ότι δεν αρκούσαν αυτές οι αλλαγές.

Γι’ αυτό και χρειάζεται να το πάρουμε απόφαση. Χρειάζεται πολύ πιο βαθιά αλλαγή νοοτροπιών και αντιλήψεων.

Πρέπει να φτιάξουμε ένα διαφορετικό είδος αντρών.

Να το διαπαιδαγωγήσουμε, να το εκπαιδεύσουμε, να του μιλήσουμε, να το κάνουμε να καταλάβει.

Χωρίς τοξική αρρενωπότητα, χωρίς να πιστεύει ότι η βία και η κακοποίηση είναι «μαγκιά».

Που να μπορεί να καταλαβαίνει ότι οι άλλοι άνθρωποι είναι πρόσωπα και όχι αντικείμενα ή τρόπαια.

Που να καταλαβαίνει ότι έρωτας σημαίνει σεβασμό στον άλλο.

Που να θυμάται ότι η αγάπη ξεκινά από την ελευθερία.

Που να αντιλαμβάνεται ότι η ανθρωπότητα είναι όμορφη γιατί είναι πολύχρωμη.

Να το κάνουμε για τους νέους, να το κάνουμε και για εμάς τους ίδιους.

Γιατί διαφορετικά πολύ φοβάμαι ότι θα συνεχίσουμε να μετράμε δολοφονημένες γυναίκες.

Όμως, τότε, θα είμαστε, είτε θέλουμε να το παραδεχτούμε είτε όχι, συνένοχοι.