Φολέγανδρος: Ο δολοφόνος είναι δολοφόνος. Δεν είναι «αριστερός», «δεξιός» ή «αναρχικός»

Παρατηρεί κανείς τα όσα γράφονται τις τελευταίες ώρες για τη δολοφονία της Γαρυφαλλιάς και για τον δολοφόνο της και αναρωτιέται αν αυτή η χώρα έχει σωσμό.

Αν η ελληνική κοινωνία είναι πράγματι τόσο βαριά άρρωστη που δεν υπάρχει κάτι για να την γιατρέψει.

Το σχόλιο δεν αφορά αυτή τη φορά πως κάτι σάπιο υπάρχει στην «αγία» ελληνική οικογένεια (γιατί υπάρχει).

Δεν αφορά τον τρόπο που μεγαλώνουμε τα παιδιά μας ώστε να φτάνουμε στο σημείο να μιλάμε για απανωτές δολοφονίες γυναικών με έμφυλα χαρακτηριστικά.

Αφορά κυρίως το γεγονός ότι ακόμη και μετά την φρικτή δολοφονία μιας γυναίκας, οι περισσότεροι συνεχίζουμε να τη δολοφονούμε. Δεν την αφήνουμε να ησυχάσει, προσβάλλουμε την μνήμη της, την οικογένειά της, το στίγμα που άφησε σ’ αυτό τον τόπο, αυτά τα λίγα χρόνια της ζωής της.

Και το κάνουμε με τόσο άθλιο τρόπο που τελικά γινόμαστε συνένοχοι στο έγκλημα της γυναικοκτονίας.

Παρατηρείστε τι έχει γίνει μετά τη δολοφονία στη Φολέγανδρο και θα καταλάβετε.

Ο αρχικός σκοτωμός για το αν είναι γυναικοκτονία ή όχι έχει πάρει πλέον ακόμη πιο άθλιες διαστάσεις.

Πώς να εξηγήσεις σε έναν φασίστα ότι το να δολοφονούνται γυναίκες επειδή κάποιος τις θεωρεί κτήμα τους είναι γυναικοκτονία.

Και πως ο όρος αυτός έχει χρησιμοποιηθεί εδώ και δεκαετίες από το διεθνές δικαστήριο και δεν είναι κάποιο «εφεύρημα»… νεομαρξιστών, φεμινιστών, προοδευτικών και ό,τι άλλο σκεφτεί η κούτρα του κάθε «μάτσο», φασίστα, ακροδεξιού, κομπλεξικού;

Αλλά ακόμη κι αν το εξηγήσεις και το καταλάβει, γιατί πρέπει να κάνουμε αυτή την κουβέντα πάνω από το πτώμα μιας ακόμη γυναίκας που δεν ήταν «άτυχη», αλλά ήταν θύμα ενός άνδρα που τσακώθηκε μαζί της και χρησιμοποίησε την πυγμή του για να την δολοφονήσει;

Και γιατί πρέπει να προσβάλουν τη μνήμη της γυναίκες πολιτεύτριες και βουλευτές με μυαλό αμοιβάδας ή άνδρες… δραστήριοι στα social media που δεν θα είχαν κανένα πρόβλημα (και το δηλώνουν) να ρίξουν και καμιά σφαλιάρα στη συμβία τους προς παραδειγματισμό;

Αλλά ας αφήσουμε για λίγο στην άκρη ακόμη και τη μάχη για τη γυναικοκτονία.

Πόση αθλιότητα, πόση σκ@@@@χιά μπορεί να κρύβει όλη αυτή η διαμάχη για τις… ιδεολογικές καταβολές του κάθε δολοφόνου;

Χάρηκαν οι δεξιοί γιατί ο δολοφόνος της Φολεγάνδρου ήταν, λέει, αναρχικός. Επιτέλους, πήραν ρεβάνς όλοι αυτοί που μέχρι σήμερα έπρεπε να απολογούνται για το ότι υπάρχουν δεξιοί κακοποιητές, βιαστές ή δολοφόνοι.

Χάρηκαν και το δήλωσαν με καμάρι στα social media: «Είδατε; Αντιεξουσιαστής ο δολοφόνος», είπαν κάποιοι, έτσι για να ισοφαρίσουν τους παιδεραστές που ανήκουν στον δεξιό χώρο ή τους δολοφόνους που είναι από… καλή οικογένεια.

Ασέβεια σε νεκρές και βιασμένες

Μα πόση αθλιότητα, πόση ασέβεια στις νεκρές ή τις βιασμένες μπορεί να κρύβει αυτή η σκέψη και μόνο;

Εχει μωρέ ιδεολογία ο κακοποιητής, ο βιαστής και ο δολοφόνος γυναικών; Είναι πολιτικό το πρόβλημα;

Θα λύσουμε τις ιδεολογικές διαφορές μας πάνω από τα πτώματα των γυναικών που δολοφονήθηκαν λόγω του φύλου τους;

Μα είναι δυνατόν να ψάχνουμε «δολοφονικές τάσεις» σε κάποιον που πάει στα Εξάρχεια ή σε κάποιον που συχνάζει στη Μύκονο;

Και κάνουμε και κοινωνιολογικές αναλύσεις του τύπου: «Είδατε, τον άφησε η οικογένειά του κι έγινε αναρχικός, τέτοια κατάληξη θα είχε».

Σιχασιά μόνο μπορείς να νιώσεις, όταν ακόμη το σώμα της Γαρυφαλλιάς είναι ζεστό.

Την ίδια σιχασιά που νιώθει κάθε νοήμων άνθρωπος όταν κρίνει τον δολοφόνο μιας γυναίκας με πολιτικά, ιδεολογικά χαρακτηριστικά. Κι όχι με το πώς μεγάλωσε, πώς έμαθε, αν έμαθε, να σέβεται τις γυναίκες, τι του είπαν οι γονείς του ή οι δάσκαλοί του για τον σεβασμό στο άλλο φύλο, στην διαφορετικότητα, στην πολιτισμική ετερότητα.

Όχι, λοιπόν. Δεν έχει καμιά σημασία αν ο Μπάμπης ο φονιάς ήταν δεξιός ή αριστερός, από καλή οικογένεια ή όχι.

Αν ήταν μπάτσος ή αν ήταν το… καλό παιδί της Νέας Σμύρνης.

Δεν έχει σημασία αν ο δολοφόνος της Τοπαλούδη ήταν Αλβανός ή Ελληνας.

Καμιά σημασία δεν έχει αν κάποιος είναι βιαστής και είναι δεξιός ή αριστερός.

Δεν έχει καμιά σημασία η κομματική ταυτότητα κάποιου που σαπίζει τη γυναίκα του στο ξύλο και την στέλνει στο νοσοκομείο.

Να χαρώ εγώ αριστερούς, ευαίσθητους, δήθεν προοδευτικούς που χτυπάνε γυναίκες και μετά κρύβονται.

Να χαρώ εγώ «οικογενειάρχες», «συντηρητικούς», «πατριώτες» δεξιούς, που βιάζουν παιδάκια και νομίζουν ότι θα την βγάλουν καθαρή.

Να τελειώνουμε λοιπόν με αυτό το αίσχος που προσβάλλει την ανθρώπινη υπόσταση. Δεν υπάρχει πολιτική – κομματική ιδεολογία στην κακοποίηση, τον βιασμό, τη δολοφονία μιας γυναίκας.

Υπάρχει ιδεολογία μόνο ως προς τα μαθήματα που πήρε για τον σεβασμό του άλλου φύλου.

Στήριξη των νέων γενεών

Και να πάμε παρακάτω: Οι νέες γενιές παιδιών, ειδικά οι γυναίκες έχουν τσαγανό. Τολμάνε και μιλάνε, τολμάνε και καταγγέλλουν, βγαίνουν από το στενό οικογενειακό περιβάλλον και παίρνουν τη ζωή στα χέρια τους.

Αυτά τα νέα παιδιά, αυτές τις σύγχρονες, δυναμικές γυναίκες που έχουν προσωπικότητα και δεν είναι «παιδάκια του μπαμπά» ή «γκόμενες» κάποιου πρέπει να τις στηρίξουμε.

Γιατί αυτές θα γεννήσουν και θα μεγαλώσουν (μαζί με τους συντρόφους τους βεβαίως) τις επόμενες γενιές αγοριών. Σωστών ανθρώπων.

Μόνο έτσι θα νικήσουμε και τους γυναικοκτόνους, και τους υποστηρικτές της πατριαρχίας, και τους άθλιους σχολιαστές των social media.