«Γεννήθηκα το 1990 κάπου στην Αθήνα από γονείς σχετικά τακτοποιημένους, με τις δουλειές τους, με ικανοποιητικά για εκείνη τη δεκαετία εισοδήματα, με τις κληρονομιές και τα χωριά τους, τίποτε σπουδαίο μεν, αλλά με αναφορές ιστορικές και κοινωνικές, ικανές κάποιον μύθο να συγκροτούν και μια ελπίδα να εμπεριέχουν. Δεν ήταν πλούσιοι, μήτε φτωχοί όμως, είχαν τη ζωή τους οργανωμένη και ασφαλή νόμιζαν. Εγώ πήγα σχολείο στον Δήμο μας, στη γειτονιά, εδώ που τα λέμε, η μάνα μου με έτρεχε στα αγγλικά, στο ωδείο, ήθελε να με εφοδιάσει με προσόντα, όπως έλεγε, προκειμένου να πετύχω στη ζωή μου και να μη βασανίζομαι. Και εγώ την άκουγα, ήμουν τυπικός και πειθαρχημένος ως έναν βαθμό, διάβαζα, μάθαινα και μαζί έπαιζα μπάσκετ που τότε ήταν της μόδας, γενικά ήμουν ένα χαρούμενο παιδί, με τις παρέες του σχολείου, τις παραστάσεις της πρωτεύουσας και τις επιρροές της τεχνολογίας και του κόσμου που άλλαζε ραγδαία.

Γιόρτασα και εγώ το 2002 την έλευση του ευρώ και λίγα χρόνια αργότερα βρέθηκα να πανηγυρίζω την κατάκτηση του EURO 2004 από την εθνική ομάδα ποδοσφαίρου και λίγο αργότερα να απολαμβάνω από τις κερκίδες του Ολυμπιακού Σταδίου τους Ολυμπιακούς Αγώνες! Κάπου εκεί έληξε και η ευτυχία μου. Κάνα δυο χρόνια αργότερα η οικογένειά μου άρχισε να ζορίζεται, ο πατέρας έχασε τη δουλειά του, το εισόδημα της μάνας δεν έφτανε, οι λογαριασμοί εν τω μεταξύ έτρεχαν και οι ανάγκες μεγάλωναν, λόγω και των αυξανόμενων εκπαιδευτικών αναγκών.

Τέλος πάντων, κουτσά-στραβά τη βγάλαμε, μπήκα στο πανεπιστήμιο το 2008 και εκεί που νόμιζα ότι βρήκα τον δρόμο που μου προετοίμαζαν αγωνιωδώς οι δικοί μου, ξέσπασε η μεγάλη διεθνής κρίση και μαζί η δική μας εσωτερική κοινωνική, που τάραξε το πανελλήνιο τον Δεκέμβρη εκείνης της χρονιάς. Βρέθηκα άψητος και νέος στον πυρετό των ημερών, έζησα σε ένα πανεπιστήμιο που καιγόταν στην κυριολεξία και έκτοτε προκοπή δεν είδα. Ηρθαν τα μνημόνια, η μεγάλη κρίση που ξεθεμελίωσε τους πάντες και τα πάντα, είδα την οικογένειά μου να χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια της, τους γονείς μου να βυθίζονται στην ανασφάλεια και, το κυριότερο, να χάνουν την πίστη στα όνειρά τους, στη ζωή τους και στο είναι τους.

Πληγωμένος και ασταθής, πάλεψα δώθε-κείθε, σε δουλειές του ποδαριού, προσπαθώντας ταυτόχρονα να τελειώσω τις σπουδές, με την ελπίδα να περάσει η κρίση και να βρω ευκαιρία να αναπληρώσω τα χαμένα. Αποφοίτησα εκεί κοντά στο 2014, αλλά οι δουλειές και οι ευκαιρίες παρέμεναν περιορισμένες, πίστεψα και εγώ, όπως πολλοί άλλοι, στην αναγέννηση της Αριστεράς, αλλά γρήγορα κατάλαβα ότι ματαιοπονούσα, καθότι ο συγκεκριμένος κύκλος δεν ήξερε πού πατά και πού πηγαίνει.

Θεώρησα εκεί μετά το 2015 πως δεν είχα τίποτε να περιμένω και άρχισα να παλεύω μόνος, να χτίσω δική μου δουλειά. Βρήκα έναν δρόμο με πολύ κόπο μαζί με άλλους φίλους και έκτοτε παλεύουμε ήσυχα και ειρηνικά, υποθέτοντας ότι ο εφιάλτης κάποτε θα τελειώσει. Ας μην παραπονιέμαι ωστόσο, θα μπορούσα να έχω γεννηθεί το 2000 και την ώρα που θα έμπαινα στο πανεπιστήμιο να ξεσπούσε η υγειονομική καταιγίδα και να μην προλάβαινα να δω άνθρωπο και για δυο χρόνια σχεδόν να παλεύω αποχαυνωμένος πάνω από έναν υπολογιστή με τα όνειρά μου και τις αγωνίες μου.

Στέλνω αυτό το γράμμα με την ελπίδα ότι θα δημοσιευτεί και θα διαβαστεί από αυτούς που σχεδιάζουν πολιτικές και οραματίζονται το μέλλον μας, να αντιληφθούν ότι η χαμένη γενιά είμαστε εμείς, οι γεννημένοι στις δεκαετίες του ’90 και του ’00, που υποστήκαμε τα πάντα, την υποτίμηση, τον μισθολογικό εξευτελισμό, την εργασιακή απαξία και αυθαιρεσία και βεβαίως του κράτους και των τραπεζών την αναλγησία. Χωρίς εμάς, χωρίς την ενσωμάτωσή μας στο όποιο νέο σχέδιο, πρόοδος και προκοπή δεν πρόκειται να υπάρξουν. Αυτά τα λίγα ήθελα να μεταφέρω στους ηγήτορες της χώρας μήπως και κατανοήσουν τα προφανή ότι πολιτικές που δεν αντικρίζονται με πρόσωπα και ομάδες συγκεκριμένες δεν έχουν καμία τύχη».

Αυτά μας έγραψε φίλος της στήλης και κρίναμε ότι χρήσιμη για όλους θα ήταν η δημοσίευση της επιστολής και κυρίως της έκκλησής του για τις χαμένες γενιές της διπλής κρίσης.

Headlines