Για την Κύπρο, που δεν πρέπει να ξεχνάμε

«Δεν είν’ οικόπεδο που το καταπατούνε
ούτε και μούρλα εθνική που επιστρέφει
είναι η Κύπρος που οι εμπόροι τη μισούνε
και η ανάγκη μας που όνομα δεν έχει»

Με αυτόν τον τρόπο έγραφε πριν πολλά χρόνια για την Κύπρο ο Διονύσης ο Σαββόπουλος.

Και το θυμήθηκα διαβάζοντας για την επίσκεψη του Ερντογάν στο νησί.

Και τον τρόπο που προσπάθησε όχι απλώς να δικαιολογήσει, αλλά να εξυμνήσει την Τουρκική Εισβολή του 1974.

Γιατί δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι στην Κύπρο δεν έχουμε να κάνουμε απλώς με τη σύγκρουση ανάμεσα σε δύο κοινότητες.

Ούτε με τη αντιπαράθεση ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία.

Στην Κύπρο έχουμε να κάνουμε με εισβολή και με συνεχιζόμενη κατοχή.

Και αυτές δεν είναι λέξεις, Ούτε χιλιοειπωμένα συνθήματα.

Αυτές οι λέξεις είναι άνθρωποι που δεν μπορούν να γυρίσουν στα σπίτια που μεγάλωσαν και που τα άφησαν βιαστικά τον Αύγουστο του 1974, χωρίς να συνειδητοποιούν ότι δεν θα ξαναγυρίσουν ποτέ.

Αυτές οι λέξεις είναι παιδιά που δεν μπορούν να γυρίσουν στα πατρογονικά τους.

Αυτές οι λέξεις είναι δυο λαοί που θα μπορούσαν να ζουν μαζί και να οικοδομούν ένα κοινό μέλλον.

Γνωρίζω καλά ότι για την εισβολή και την κατοχή ευθύνες υπάρχουν και στην ελληνική και ελληνοκυπριακή πλευρά.

Από τα λάθη που μπορεί να έγιναν στην αντιμετώπιση των Τουρκοκυπρίων στη δεκαετία του 1960, μέχρι το έγκλημα του πραξικοπήματος του 1974, που έδωσε στην Τουρκία το πρόσχημα που έψαχνε για την εισβολή.

Όπως και ξέρω ότι αίμα χύθηκε άδικα και από τις δύο πλευρές το 1974. Ομαδικές σφαγές και ταφές έγιναν και ελληνοκύπριων και τουρκοκύπριων. Και αυτά δεν πρέπει να τα ξεχνάμε.

Όμως, ήταν η Τουρκία που έκανε την εισβολή. Ήταν η Τουρκία που συνεχίζει την Κατοχή. Είναι η Τουρκία που κρατά διαιρεμένο το νησί.

Και γι’ αυτό υπάρχει ανάγκη διαρκώς να αναδεικνύεται το ζήτημα. Διαρκώς να υπογραμμίζεται η ευθύνη της Τουρκίας για το ότι δεν έχουμε λύση. Διαρκώς να ακούγεται το αίτημα της επανένωσης.

Ξέρω ότι μπορεί για πολλούς πια το Κυπριακό είναι ξεπερασμένο ζήτημα.

Νιώθω πολλές φορές ένα μείγμα κυνισμού και αδιαφορίας να λέει: «Αφού δεν μπορούν να βρουν λύση, ας συμφωνήσουν για τη διχοτόμηση και ας κάνουν και δίκαιη μοιρασιά τα έσοδα από τις εξορύξεις».

Όμως, για τους ανθρώπους που δεν μπορούν να γυρίσουν στις εστίες τους, για τους ανθρώπους που πιστεύουν ότι μπορούν να ζήσουν μαζί οι δυο κοινότητες, για τους ανθρώπους που δεν θέλουν να δεχτούν ότι για το νησί θα αποφασίζουν οι «εγγυήτριες δυνάμεις», η διχοτόμηση δεν είναι λύση.

Γι’ αυτό ας μην την ξεχνάμε την Κύπρο, γιατί είναι σαν να ξεχνάμε ότι με την αδικία ποτέ δεν πρέπει να συμβιβαζόμαστε.

Γιατί όπως λέει πάλι ο Σαββόπουλος: «το άδειο μας το πρόσωπο η Κύπρος το πληρώνει».