Ποιοι «δολοφονούν» την αγάπη, τις σχέσεις, τον πραγματικό κόσμο μας;

Οι απανωτές δολοφονίες γυναικών, οι βιασμοί, οι σεξουαλικές παρενοχλήσεις και η κάθε είδους πράξη βίας σε βάρος του… αδύναμου φύλου, έχουν και παράπλευρες απώλειες.

Γι’ αυτές θα γράψω σήμερα, όχι γιατί είναι μεγαλύτερης σημασίας από μια νεκρή κοπέλα ή από μια βιασμένη γυναίκα.

Και δεν θα μιλήσω για την γυναικοκτονία και την πατριαρχία, όρους που δεν αποδέχεται η απανταχού ακροδεξιά και η συντηρητικούρα της χώρας. Ας μην γράψουμε για όρους που δεν αντιλαμβάνονται γιατί τόσο τους κόβει.

Αλλωστε, πώς να τα βάλεις με κάποιους φανατικούς που νομίζουν ότι μέχρι 10 νεκρές γυναίκες είναι ανθρωποκτονία κι από κει και μετά το συζητάμε. Και πώς να τα βάλεις με ορισμένους… γραμματιζούμενους πολιτικάντηδες που αραδιάζουν στατιστικές για να δείξουν ότι η Ελλάδα είναι σε καλύτερη θέση ως προς τις δολοφονίες γυναικών απ’ ότι οι μουσουλμανικές χώρες.

Πόσο μικροί είναι αυτοί που πιστεύουν ότι οι δολοφονίες γυναικών είναι απλές στατιστικές ή θρησκευτικό γεγονός.

Ας μιλήσουμε για τις σχέσεις, την αγάπη, τον έρωτα, την συντροφικότητα, γιατί όχι και τον γάμο.

Ας μιλήσουμε για τα ζευγάρια, τους τσακωμούς, τις αγκαλιές στα ηλιοβασιλέματα, τους χωρισμούς μετά από μερικούς μήνες ή ύστερα από χρόνια.

Ας μιλήσουμε για τις υγιείς σχέσεις ενός άνδρα με μια γυναίκα, όπως θα έπρεπε να είναι όλες οι σχέσεις. Κι ας δούμε τι φταίει όταν φτάνουμε σε υποθέσεις όπως αυτή των Γλυκών Νερών ή της Φολεγάνδρου.

Ας δούμε και τον αργό θάνατο της πραγματικής ερωτικής έλξης ή της πραγματικής αγάπης, ως αποτέλεσμα της έξαρσης της αντιπαλότητας μεταξύ αρσενικού και θηλυκού.

Τα στερεότυπα

Από μικρά παιδιά τι ακούν τα κορίτσια;

Να μεγαλώσεις, να είσαι πριγκίπισσα, να είσαι πανέμορφη, να βρεις ένα καλό παιδί, που θα έχει καλή δουλίτσα (ει δυνατόν δημόσιος υπάλληλος λέγαμε κάποτε). Να νοικοκυρευτείς, να κάνεις οικογένεια, να κάνεις και τουλάχιστον 2 παιδιά.

Να έχεις ζεστό το φαγητό και σιδερωμένο το πουκάμισο του κουβαλητή άνδρα, χαρούμενα τα παιδιά. Κι εσύ να είσαι πάντα πρόθυμη να τον ικανοποιήσεις.

Αυτή είναι η μορφή της «αγίας οικογένειας». Αυτός είναι ο… προορισμός της γυναίκας. Αν ξεφύγεις από τα στερεότυπα, αν θελήσεις να είσαι ελεύθερη, να κάνεις καριέρα, να κάνεις τις σχέσεις που γουστάρεις χωρίς να ακούς τι λένε οι άλλοι, τότε δύο πράγματα συμβαίνουν: Είτε είσαι ξ@@@ο είτε θα μείνεις στο ράφι, όπως και να έχει …«τι θα πει ο κόσμος».

Κι αν παντρευτείς το «καλύτερο παιδί»; Αν «τυλίξεις» τον πλούσιο, τον δουλευτή, τον κουβαλητή και περνάς ζωή χαρισάμενη τι θα θες τα υπόλοιπα;

Αν όμως το καλό παιδί σου τύχει… Μπάμπης; Αν σου τύχει ο 30χρονος στη Φολέγανδρο; Αν σου τύχει ο «φίλος» της Τοπαλούδη ή ο σύζυγος της κοπέλας στη Μακρινίτσα;

Αν σε βιάσει, σε εκδίδει ή σε δολοφονήσει το «καλό παιδί»;

Όλα αυτά τα αρχετυπικά χαρακτηριστικά, όλα αυτά τα στερεότυπα που προσπαθεί να σπάσει η σύγχρονη γυναίκα, έρχονται τώρα στο μυαλό μας. Αυτές τις ταραγμένες ημέρες που ο φόβος κάνει τους ανθρώπους επιφυλακτικούς.

Από τη μια έχεις τα στερεότυπα που σου μαθαίνει η οικογένεια και η κοινωνία.

Από την άλλη έχεις όλες εκείνες τις αρρωστημένες ψυχές, τα χαλασμένα μυαλά που θα κάνουν κακό, αυτό είναι σίγουρο.

Και στη μέση ο φόβος ότι τα γεγονότα που μας πλακώνουν τους τελευταίους μήνες θα καταστρέψουν τις ανθρώπινες σχέσεις. Τις πραγματικές, όχι αυτές που βασίζονται σε ψεύτικους κόσμους των social media ή σε καθημερινότητες που κανείς δεν έχει το θάρρος να αλλάξει.

Ο φόβος μήπως το αγνό φλερτ, το «έξυπνο» πείραγμα, η πρόσκληση σε ραντεβού, ο έρωτας, πέσουν στην πυρά.

Ακούς νέα παιδιά που σου λένε ότι φοβούνται να κάνουν σχέση γιατί δεν ξέρουν τι τους περιμένει με όσα ακούνε.

Ακούς άνδρες που τρέμουν στην ιδέα του φλερτ γιατί μπορεί να φάνε απόρριψη. Ή γιατί μπορεί να θεωρηθούν εν δυνάμει… Μπάμπηδες.

Ακούς γυναίκες να φοβούνται να κάνουν πραγματική σχέση και να αναλώνουν το χρόνο τους στους ψεύτικους κόσμους του facebook και του Instagram. Εκεί που μπορείς να «χτίσεις» μια… ευτυχισμένη ζωή χωρίς τον φόβο της σχέσης.

Πολύ φοβάμαι ότι καταστρέφεται η αγνότητα, η καθαρή αμοιβαία έλξη μεταξύ των δύο φύλων.

Γυναίκες φοβισμένες, άνδρες φοβισμένοι…

Κάποιος έγραψε ότι η σχέση δεν είναι το φάρμακο κατά της βίας. Γιατί η βία μπορεί να βρίσκεται στο σπίτι μας μέσα.

Και πόσο δίκιο έχει: Η αγάπη είναι το γιατρικό κατά της βίας. Η εμπιστοσύνη, ο αλληλοσεβασμός. Η διάθεση να κάνεις τον άλλον καλύτερο και μαζί του να γίνεις κι εσύ.

Η επίτευξη κοινών στόχων, μια πορεία που θα στηρίζεται σε γερές βάσεις και δεν θα διαλύεται με το παραμικρό.

Ισως τότε να εξαλειφθεί η βία, να εξαφανιστούν οι βιαστές και οι γυναικοκτόνοι, να ηρεμήσουν και οι γυναίκες που ο φόβος τους έχει κάνει αγρίμια.

Βρισκόμαστε σε μια πολύ δύσκολη περίοδο για τις ανθρώπινες σχέσεις, ερωτικές ή φιλικές. Γιατί μπήκε ανάμεσα το σαράκι του φόβου, της ανασφάλειας, της ζήλιας, ακόμη και του φθόνου.

Κι αυτό θα το πληρώσουμε ακριβά. Με λάθος σχέσεις, με αποτυχημένους γάμους, με σκληρούς άνδρες και γυναίκες.

Αυτά είναι «παράπλευρες απώλειες» που δεν πρέπει να αφήνουμε να περνάνε έτσι. Γιατί μαζί με τις νεκρές γυναίκες θα αθροίζονται και «ζόμπι» άνθρωποι. Χωρίς αισθήματα, χωρίς πόνο, δάκρυ, σφίξιμο στην καρδιά.

Χωρίς την «μικρή φλεβίτσα που φουσκώνει στο λαιμό», όπως χαρακτηρίζεται ο έρωτας σε ένα πανέμορφο λαϊκό τραγούδι.