Μέχρι στιγμής τη γλιτώσαμε

Στη Γαλλία, όπου το αντιεμβολιαστικό κίνημα ήταν ισχυρό από την αρχή, οι διαδηλώσεις ανάγκασαν την κυβέρνηση να καθυστερήσει την εφαρμογή των μέτρων που επιτρέπουν πρόσβαση στους χώρους διασκέδασης μόνον σε εμβολιασμένους. Στη διάρκεια του Σαββατοκύριακου μάλιστα σημειώθηκαν δύο επιθέσεις σε εμβολιαστικά κέντρα στη Γαλλία, τα οποία οι άγνωστοι εισβολείς κατέστρεψαν. Το ίδιο περίπου συμβαίνει και στη Βρετανία. Εκεί, η καθυστέρηση που επέβαλε το 4ο κύμα στο άνοιγμα της αγοράς, προκάλεσε βίαιες διαδηλώσεις στην πλατεία του Κοινοβουλίου και 11 συλλήψεις. Τα ίδια και στην Κύπρο! Οι Κύπριοι, οι οποίοι αντιμετώπισαν με τέτοια αξιοθαύμαστη ωριμότητα τη χρεωκοπία (μόλις δύο ημέρες κατέβηκαν στους δρόμους για το κούρεμα των καταθέσεών τους), διαδηλώνουν τώρα κατά του εμβολίου, εισβάλουν στα γραφεία του τηλεοπτικού σταθμού «Σίγμα» και τα καταστρέφουν. Ανάμεσα στους συλληφθέντες είναι και ένας επιδημιολόγος του Χάρβαρντ.

Με όλα αυτά να συμβαίνουν γύρω μας, απορώ πώς την έχουμε γλιτώσει εμείς. Πού πήγε το αντισυστημικό μένος που κάποτε έσειε τη χώρα και μας έκανε πρώτο θέμα στα διεθνή ΜΜΕ; Το μόνο που είδαμε ήταν μια ψοφοδεή και θλίβερη σύναξη θρησκόληπτων και γραφικών στο Σύνταγμα, με επικεφαλής αποστεωμένους παλαιοημερολογίτες μοναχούς με τσουρομαδημένες γεννιάδες να κραδαίνουν εικόνες της Υποστρατήγου (ΠΖ) Παναγίας. Για γέλια ήταν μάλλον παρά για κλάματα. Πώς εξηγείται τέτοια αυτοσυγκράτηση από τον λαό που πίστευε σε ποσοστό 30% ότι μας ψεκάζουν και υπερψήφισε με 61% το «όχι» του ΣΥΡΙΖΑ στην Ευρώπη;

Η απάντηση περιέχεται στο ίδιο το ερώτημα. Νόμιζω ότι χρωστάμε τη σχετική ηρεμία στις υπερβολές της περασμένης δεκαετίας: ήπιαμε μονορούφι το ποτήρι του αντισυστημικού μένους μαζί με τα κατακάθια και μας άφησε ένα  παρατεταμένο hangover που κόστισε πανάκριβα. Η απάντηση βρίσκεται λοιπόν στις δημοσκοπήσεις. Η αποστροφή που καταγράφουν για τις πολιτικές με τις οποίες ταυτίστηκε ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνουν τη μετακίνηση της κοινωνίας σε λογικότερες (εκ των πραγμάτων και συντηρητικότερες) θέσεις.

Η ουτοπία του ανέφικτου, οι έφοδοι στον ουρανό και τα συμπαρομαρτούντα απέτυχαν παταγωδώς και τον κορεσμό ακολουθεί πάντα η αηδία. Λίγοι είναι εκείνοι που δεν κατάλαβαν ότι το μόνο που πετύχαμε με τον κατήφορο της αντισυστημικής μέθης, που μας συνεπήρε στις αρχές της περασμένης δεκαετίας, ήταν να μεγαλώσει την απόσταση της ανηφόρας που έπρεπε να διανύσουμε μετά. Σε αυτή τη φάση βρισκόμαστε, πιστεύω και μακάρι να διαρκέσει. Το τελευταίο, θα εξαρτηθεί από την αποτελεσματικότητα της κυβέρνησης. Εχει μεγάλη σημασία αυτό για το μέλλον, διότι η Ελλάς έχει την τάση, ως γνωστόν, να ξαποσταίνει για λίγο και μετά να τραβά και να ξανατραβά μέχρι τελικής πτώσεως…

ΝΟΣΤΑΛΓΟΣ

Να ξεκινήσω με τα καλά νέα: ο Νίκος Τόσκας υπάρχει! Ο ανεκδιήγητος υπουργός προστασίας του αναρχικού, επί κυβερνήσεων ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, είναι καλά και υποθέτω ότι παραμένει το ίδιο κακιασμένος όπως τον γνωρίσαμε. Τόσο καλά μάλιστα, ώστε τον απασχολεί το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ και αρθρογραφεί σχετικώς στην «Αυγή». Στο συγκεκριμένο πόνημά του, ο πρώην υπουργός αντιπαραβάλει τον ιδεαλισμό του Δον Κιχώτη με τον «ρεαλισμό» του Αρη Βελουχιώτη (εννοεί μάλλον τον κυνισμό του Βελουχιώτη) και προτείνει διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ στο μοντέλο του Βελουχιώτη: εθνική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία και όσοι πιστοί προσέλθετε. Δεκτοί και οι δεξιοί, οι θρησκευόμενοι (σαν αυτούς που διαδήλωσαν κατά του υποχρεωτικού εμβολιασμού) και οι εθνικιστές, για τον Ν. Τόσκα, διότι τα λουλούδια πρέπει να ανθίζουν μαζί με τα αγκάθια. Αρκεί να είναι «έντιμοι», όπως σημειώνει.

Το όραμά του δεν είναι καινούργιο ούτε τολμηρό στη σύλληψή του. Εχει δοκιμαστεί στο πρόσφατο παρελθόν με τραγικά αποτέλεσματα. Το αξιοσημείωτο, όμως, είναι ότι ο Ν. Τόσκας είναι ο πρώτος που αποκαλύπτει, χωρίς ενοχές και περιφράσεις, τη νοσταλγία του για τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και μάλιστα σε εποχή κατά την οποία στον ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούν να ξεχάσουν τον συνεταιρισμό τους με τον Καμμένο. Τον καταλαβαίνω, ωστόσο, τον Ν. Τόσκα, διότι υποψιάζομαι ότι η ρίζα της προτίμησής του στον καθαρό λαϊκισμό άνευ ιδεολογικών προσήμων βρίσκεται στα προσωπικά του βιώματα. Στη δική του πορεία, δηλαδή, που ξεκίνησε από τη Σχολή Ευελπίδων επί χούντας για να καταλήξει (μέσω ΠΑΣΟΚ) στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Ξέρει τι λέει, λοιπόν, επειδή βασίζεται σε προσωπικά βιώματα…