Παρακολουθώ τις ειδήσεις για τον ανταγωνισμό δισεκατομμυριούχων για τη διεκδίκηση μεριδίου της αγοράς για «διαστημικό τουρισμό» και εντυπωσιάζομαι από το πόσο πολλοί άνθρωποι είναι διατεθειμένοι να ξοδέψουν ένα πολύ μεγάλο ποσό για να έχουν μια πολύ σύντομη εμπειρία τού να είναι στο Διάστημα, στην πραγματικότητα απλώς και μόνο για να μπορούν να λένε ότι βρέθηκαν στο Διάστημα, ότι είχαν αυτή την εμπειρία, ότι μπορούν να την προσθέσουν και αυτή σε διάφορες άλλες που κατάφεραν να αγοράσουν.

Για να μην παρεξηγηθώ: δεν υποτιμώ καθόλου την ανάγκη να εξελιχθούν ακόμη περισσότερο τα μέσα που διευκολύνουν το διαστημικό ταξίδι. Αρκεί να αναλογιστούμε τον ρόλο που παίζουν στη ζωή μας οι δορυφόροι, από την επικοινωνία μέχρι τη μετεωρολογική πρόβλεψη. Ούτε θεωρώ εκ των προτέρων ατελέσφορη την επένδυση στα διαστημικά ταξίδια μεγαλύτερων αποστάσεων. Ομως, η προσφορά σύντομων επισκέψεων στα όρια του Διαστήματος απλώς και μόνο για τη διασκέδαση ανθρώπων που έχουν τη δυνατότητα να πληρώσουν τα σχετικά μεγάλα ποσά δεν νομίζω ότι μπορεί να θεωρηθεί συμβολή στην εξέλιξη των αναγκαίων διαστημικών ταξιδιών. Πολύ περισσότερο έχει να κάνει με την επιδεικτική σπατάλη που αποτελεί το χαρακτηριστικό ίχνος μιας ορισμένης αλαζονείας ενός πλούτου που ούτως ή άλλως έχει προ πολλού καθαγιαστεί ως συστατικό στοιχείο της «ανάπτυξης». Ακόμη και όταν φαινόμενα όπως η ελλιπής πρόσβαση μεγάλου μέρους του παγκόσμιου πληθυσμού στον εμβολιασμό για την πανδημία ή η ένταση της επισιτιστικής ανασφάλειας καθιστούν τέτοιες επιδείξεις πλούτου σχεδόν προσβλητικές.

Και τα πράγματα κάνει ακόμη χειρότερα ο συμβολισμός του όλου διαβήματος. Την ώρα που η Γη κινδυνεύει να καταστεί σε μεγάλο βαθμό αβίωτη εξαιτίας της επικείμενης κλιματικής καταστροφής, που σε σημαντικό βαθμό οφείλεται σε ένα παραγωγικό και καταναλωτικό πρότυπο που γεννά τη δυνατότητα τέτοιων επιδείξεων πλούτου, είναι ως εάν κάποιοι να αναζητούν τους όρους να δραπετεύσουν από έναν πλανήτη που για τους περισσότερους θα παραμείνει ο αναγκαστικός, έστω και αβίωτος, τόπος διαμονής.

Headlines