Γιατί δεν ξεχνώ το Μάτι

Πάντα η σκέψη για το Μάτι είναι δύσκολη.

Είναι μια εμπειρία που δεν μπορείς εύκολα να τη χωνέψεις, ακόμη και εάν η δουλειά σου είναι να διαχειρίζεσαι πληροφορίες που συχνά αφορούν τραγωδίες.

Δεν είναι απλώς ότι μιλάμε για 103 νεκρούς και για δεκάδες πολυεγκαυματίες που ταλαιπωρήθηκαν για χρόνια.

Ούτε καν για το ότι μιλάμε για μια τραγωδία που έλαβε χώρα μια ώρα από το κέντρο της Αθήνας.

Μιλάμε για το πώς φτάσαμε σε αυτή την τραγωδία αλλά και το πώς το χειρίστηκαν όσοι τότε είχαν την ευθύνη.

Για τις διαχρονικές ευθύνες πλήθους αλλεπάλληλων κυβερνήσεων που έκαναν αυτές τις περιοχές πραγματικές παγίδες θανάτου σε περίπτωση μιας τέτοιας πυρκαγιάς, μέχρι τη χωρίς προηγούμενο ανικανότητα συντονισμού που έφτασε στο σημείο όχι μόνο να μην μπορεί να ανακόψει την πυρκαγιά, αλλά και να στέλνει ανθρώπους ακριβώς στα σημεία που είχαν και τον μεγαλύτερο κίνδυνο.

Για τα σχέδια εκκένωσης που για χρόνια έμεναν στα χαρτιά και ουδέποτε κάθισε κανένας να δει πως όντως μπορούν να εφαρμοστούν και να σώσουν ζωές, αλλά και για τον τρόπο που η προσπάθεια αποφυγής των ευθυνών ξεκίνησε σχεδόν την ώρα της τραγωδίας.

Για το γεγονός ότι η κλιματική αλλαγή και η αυξημένη πιθανότητα για «ακραία καιρικά φαινόμενα» δεν είναι δικαιολογίες και άλλοθι, αλλά καταστάσεις που ήταν γνωστές και πριν την τραγωδία και θα έπρεπε να είχαν συνυπολογιστεί σε ένα σχεδιασμό που δεν έγινε.

Όλα αυτά ορίζουν μια διαρκή απρονοησία που γεννά το έδαφος για τραγωδίες. Διαχρονική και με ευθύνες που προφανώς μοιράζονται στο σύνολο των κομμάτων που πέρασαν από τη διακυβέρνηση της χώρας τις τελευταίες δεκαετίες.

Όμως, οι διαχρονικές ευθύνες δεν μπορούν να με κάνουν να ξεχάσω ότι η τραγωδία στο Μάτι ήταν και μια χωρίς προηγούμενο επίδειξη κυνισμού από τον Αλέξη Τσίπρα και την κυβέρνησή του.

Και λέω κυνισμού, γιατί την ώρα που εξελισσόταν η τραγωδία έμπαινε μπροστά και ένας ολόκληρος μηχανισμός με βασικό στόχο να μην χρεωθεί η κυβέρνηση την τραγωδία και μάλιστα να μην την χρεωθεί ο ίδιος ο Τσίπρας.

Δηλαδή την ώρα που χάνονταν ζωές κάποιοι σκέφτονταν την πολιτική τους εικόνα.

Γι’ αυτό και στήθηκε το άθλιο σκηνικό εξαπάτησης στο «Κέντρο Επιχειρήσεων», γι’ αυτό και επιστρατεύτηκαν ακόμη και οι… δορυφόροι για θεωρίες συνωμοσίες, γι’ αυτό και αντιμετωπίστηκε μια τραγωδία ως «στραβή στη βάρδια», γι’ αυτό και η άρνηση έστω και με καθυστέρηση ανάληψης ευθύνης για μια τραγωδία.

Φοβάμαι ότι ακόμη και τώρα στον ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν καταλάβει πόσο τους στοίχισε ο κυνισμός για το Μάτι, όλη αυτή η υπεροψία που κατέληγε προσβολή των θυμάτων, όλη η αυτή η έπαρση ότι «η Αριστερά δεν μπορεί να έχει ευθύνη».

Και πόσοι είναι αυτοί που δεν τον συγχώρησαν.

Μη βιαστείτε να με κατηγορήσετε ότι «κομματικοποιώ» μια τραγωδία.

Τα γράφω αυτά, όπως τα έγγραφα και τότε, ακριβώς επειδή με τρομάζει ο κυνισμός της εξουσίας, σε όλες τις κομματικές αποχρώσεις.

Γι’ αυτό και δεν ξεχνώ.

Γιατί όντως ο αγώνας του ανθρώπου ενάντια στην εξουσία είναι ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη.