Μάτι, 3 χρόνια μετά: Η ζωή και ο θάνατος αγκαλιά – Και οι νεκροί αδικαίωτοι…

Εκείνο το χάραμα της 23 Ιουλίου 2018, όταν η φωτιά στο Μάτι δεν είχε ακόμη σβήσει, βρέθηκα στον τόπο της τραγωδίας. Της μεγαλύτερης μετά τον εμφύλιο τραγωδίας για την πατρίδα μας και μάλιστα εν καιρώ ειρήνης.

Δειλά – δειλά, με μεγάλη προσοχή γιατί εστίες φωτιάς έκαιγαν παντού, βρεθήκαμε πολλοί δημοσιογράφοι στον άλλοτε παράδεισο της Ανατολικής Αττικής.

Κάθε φορά που κάποιος πήγαινε για μπάνιο στις παραλίες της Αττικής, έβλεπε στα δεξιά του έναν οικισμό κατάφυτο, ένα πανέμορφο μέρος που έφτανε μέχρι τη Νέα Μάκρη.

Ως τις 5.30 με 6 εκείνης της αποφράδας ημέρας όπου όλα καταστράφηκαν.

Την επόμενη ημέρα, λοιπόν, βρεθήκαμε στο Μάτι, όταν ακόμη οι πυροσβέστες αναζητούσαν αγνοούμενους, όταν το χώμα έκαιγε ακόμη, όταν οι λιωμένες λαμαρίνες και τα αυτοκίνητα είχαν «ποτίσει» τη γη του Ματιού.

Και είδαμε, ακούσαμε, μυρίσαμε, αφουγκραστήκαμε…

Λένε ότι ο χρόνος είναι καλύτερος γιατρός. Σε κάνει να ξεχνάς, λένε, να μη θυμάσαι εικόνες, να μη σκέφτεσαι αυτά που σου έλεγαν τότε.

Κι όμως, τρία χρόνια μετά που βρέθηκα ξανά στο Μάτι είναι σα να μην πέρασε μια ημέρα.

Όχι ότι η σημερινή εικόνα έχει καμιά σχέση με το 2018. Η φύση και η ζωή έχουν συνέχεια. Το Μάτι πρασινίζει σιγά – σιγά, τα καμένα σπίτια έχουν αντικατασταθεί από καινούργια, οι δρόμοι έχουν ξαναφτιαχτεί, εκδρομείς πηγαίνουν ξανά για να κάνουν μπάνιο στις όμορφες παραλίες.

Πολλοί από εκείνους που έχουν εξοχικό στην περιοχή, ξεκίνησαν να επισκέπτονται τις περιουσίες τους. Να τις ξαναφτιάχνουν, να περνούν όμορφα Σαββατοκύριακα…

Η ζωή έχει επιστρέψει στο Μάτι, όμως, ο θάνατος είναι πανταχού παρών. Οι μνήμες δεν μπορούν να ξεχαστούν εύκολα…

Από την αποφράδα ημέρα της 23^ης Ιουλίου 2018 θυμάμαι πολλά.

Τα μαύρα από τις στάχτες παπούτσια μου, τα έχω ακόμη, να μου θυμίζουν την ημέρα που πίστευα ότι θα άλλαζε η χώρα μου.

Θυμάμαι τον κύριο που κρατούσε τη φωτογραφία μιας γυναίκας και μας ικέτευε να του πούμε αν την έχουμε δει.

Θυμάμαι το οικόπεδο του θανάτου, εκεί όπου 25 άνθρωποι δεν μπόρεσαν να γλιτώσουν από την πύρινη λαίλαπα.

Θυμάμαι σαν έναν κακό εφιάλτη τις σορούς αυτών των ανθρώπων…

Θυμάμαι τους διασώστες να σπάζουν τζάμια σπιτιών για να βγάλουν όσους είχαν απομείνει εκεί. Και θυμάμαι που έσωσαν μια ηλικιωμένη η οποία δεν μπορούσε να μετακινηθεί, αλλά κατάφερε και βγήκε ζωντανή.

Αλλά θυμάμαι και έναν σκληρό αστυνομικό να μας διηγείται πώς βρήκε καμένα παιδάκια στην αγκαλιά των παππούδων τους. Και αυτόν τον σκληρό άντρα να μας λέει: «Εζησα την τραγωδία στο Γραμματικό με το Ηλιος. Αυτό που είδα εδώ όμως, δεν θα το ξεχάσω ποτέ»… Και να κλαίει γοερά.

Θυμάμαι τους κατοίκους του Ματιού, χαμένους να κρατάνε το κεφάλι τους βλέποντας την καταστροφή και τον θάνατο.

Δύο παλικάρια που βρήκαν ένα σκυλάκι και το τάιζαν. Θυμάμαι το βλέμμα του περήφανου λυκόσκυλου το οποίο είχε ζήσει την απόλυτη φρίκη.

Και δεν θα ξεχάσω ποτέ την εικόνα του.

Θυμάμαι στην Αργυρή Ακτή κάτι να… επιπλέει στα ανοικτά και όλοι να τρέχουν.

Και θυμάμαι άνδρες δύο μέτρα να κλαίνε με τέτοιο τρόπο που δεν μπορείς να μη θυμάσαι…

Τρεις ημέρες εκεί, το 2018, και κάθε χρόνο από τότε στο Μάτι.

Να βλέπεις την περιοχή να αλλάζει. Αργά αλλά να αλλάζει. Και φέτος να βλέπεις ένα κάπως διαφορετικό Μάτι, αλλά με τους κατοίκους, τους συγγενείς των θυμάτων, τους ίδιους βασανισμένους, να έχουν μια έκφραση στο απόλυτο κενό.

Η μνήμη τους δεν ξεθώριασε, είναι οργισμένοι από την Πολιτεία, ζητούν ακόμη τα αυτονόητα.

Οι 40 και πλέον πολυεγκαυματίες μόλις πρόσφατα κατάφεραν να παίρνουν δωρεάν τα φάρμακά τους.

Το πολεοδομικό σχέδιο στα χαρτιά ακόμη. Το Μάτι με τους «φονικούς» δρόμους και τα σοκάκια παγίδες δεν έχει αλλάξει.

Και οι κάτοικοι ακόμη να περιμένουν την υλοποίηση των υποσχέσεων, από την κεντρική κυβέρνηση, από τους τοπικούς παράγοντες.

Δεν έχει νόημα να μιλήσουμε ξανά για τις ευθύνες, πολιτικές και πραγματικές. Το λόγο στις περιπτώσεις αυτές τον έχει ο λαός και φυσικά η Δικαιοσύνη.

Αυτό που έχει νόημα είναι να πούμε ότι το Μάτι ήταν η ευκαιρία για να αλλάξει ο τόπος μας.

Για να αλλάξει η νοοτροπία μας, ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις, τις καταστροφές, τις εθνικές τραγωδίες.

Πριν από 3 χρόνια πίστευα ότι οι 102, 103 ή και περισσότεροι νεκροί, σε συνδυασμό με την ανυπολόγιστη καταστροφή μιας ολόκληρης περιοχής, θα άλλαζαν την Ελλάδα.

Πίστευα ότι δεν θα μπορούσε η χώρα να ξαναζήσει άλλες τέτοιες τραγωδίες, ότι στο Μάτι θα ξεκινούσε μια επανάσταση.

Επανάσταση κατά όσων ανευθυνοϋπεύθυνων δεν παίρνουν τις αποφάσεις που πρέπει για να σωθούν ζωές.

Επανάσταση απέναντι στο δημοσιοϋπαλληλικό χαρακτήρα κρίσιμων υπηρεσιών όπως η Πυροσβεστική ή η Πολιτική Προστασία.

Επανάσταση απέναντι σε καθεστωτικές αντιλήψεις των κυβερνώντων που πιστεύουν ότι μπορεί να την γλιτώνουν απλά με μια… στραβή στη βάρδια τους.

Επανάσταση κι απέναντι σε όσους πολίτες θεωρούν δικαίωμά τους να αυθαιρετούν χτίζοντας οικιστικές βόμβες.

Η τραγωδία στο Μάτι ήταν πολυπαραγοντική και δεν θα είχε συμβεί αν δεν συνέβαιναν όλα τα παραπάνω.

Τρία χρόνια μετά θρηνούμε, κάνουμε προσκλητήρια νεκρών, δεν ξεχνούμε τα θύματα, αλλά ξεχνούμε τα αίτια.

Και δεν τα γιατρεύουμε. Το ελληνικό κράτος παραμένει εγκλωβισμένο σε νοοτροπίες και αντιλήψεις του παρελθόντος.

Και δυστυχώς αν συνεχίσουμε έτσι θα έχουμε κι άλλα «Μάτια».

Και δεν θα στερεύουν ποτέ τα δικά μας μάτια από τα δάκρυα για ανείπωτες τραγωδίες.

Αν δεν αλλάξουμε θα βουλιάξουμε, θα καούμε, θα πεθάνουμε από πανδημίες, θα σκοτωθούμε στους δρόμους.

Και το Μάτι είναι εδώ για να μας θυμίζει κάθε χρόνο, κάθε μήνα, κάθε ημέρα, ότι δεν είμαστε άτρωτοι.

Κι ότι μόνοι μας θα φτιάξουμε το μέλλον των παιδιών μας ή θα το καταστρέψουμε…