Δύο παιδιά, δύο έφηβοι, ο Αγγελής και ο Χρυσάφης, σε ένα ορεινό χωριό της Κρήτης, που «γνωρίζουν» πώς να ταξιδεύουν στον χρόνο, επιστρέφουν στην εποχή της Ενετοκρατίας, και μετά στην περίοδο της Κατοχής, προσπαθώντας να αποκαταστήσουν την τάξη μέσα στο οδυνηρό χάος της εποχής τους.

Το νέο βιβλίο της Λίλας Τρουλινού καταδύεται με τόλμη στην ιστορία της Κρήτης, ανασταίνοντας πειστικά μπροστά μας στιγμές, τοπία, μορφές και βλέμματα ανθρώπων, γόους και χαρές κάτω από τα αειθαλή φυλλώματα των λιόδεντρων.

Ιστορικό μυθιστόρημα, με στοιχεία παραμυθιού και ορμητικής φαντασίας, ένα «μυθιστόρημα μαθητείας», ένα Bildungsroman, καθώς τα δύο παιδιά μέσα από το ταξίδι ωριμάζουν, συνειδητοποιούν την ταυτότητά τους και το ρόλο τους στον κόσμο.

«Το ίδιο χώμα»

Από το Οπισθόφυλλο της έκδοσης:

«Χρειάστηκε να κατέβω στο σκοτάδι, να περιπλανηθώ στο ημίφως, να συναντήσω τους ίσκιους του για να βρω τους ουράνιους δρόμους. Τώρα ξέρω πως η γιαγιά του φίλου μου ήταν αυτή που μας ένωσε όλους σε έναν μαγικό κύκλο. Μα πιο πολύ εμένα και τον Αγγελή. Έλυνε το κεφαλομάντηλο και ανέσυρε από τα ερείπια του χρόνου την ίδια φράση, την πάντα νέα και πάντα αληθινή: από κει θα γυρίσετε πλούσιοι και δυνατοί.

Μέχρι που κάναμε το ταξίδι. Δύο δεκαπεντάχρονοι. Κι αυτή μας κρατούσε το χέρι. Κι όταν τρέχαμε ανάποδα, μαζί μας έτρεχε ο δρόμος κι ό,τι βλέπαμε μας γέμιζε φόβο. Κι όταν σταματούσαμε, σταματούσε κι ο δρόμος κι ό,τι ακούγαμε μας γέμιζε πόνο.

Κι όταν βγήκαμε στην άκρη για να δούμε πού ήμαστε, ένα πουλί έπεσε κάτω χτυπημένο από μια πέτρα, που του έριξε, από την άλλη μεριά, ένα παιδί σαν και μένα. Κι αν βρήκαμε εκεί ήλιους μακρινούς σαν την σκιά του πατέρα και άστρα ασάλευτα σαν την αγκαλιά της μητέρας, που έριξαν φως στα σκοτάδια της εφηβείας μας, οι σελίδες αυτές που ακολουθούν είναι η μόνη απόδειξη.»

Headlines