Τα τηλεοπτικά, το καταστατικό και η ευλογία Θεού για κάθε απατεώνα

Αντί προλόγου: Στα σοβαρά πρωταθλήματα «η προκήρυξη» είναι μια απλή γραφειοκρατική πράξη, την ευθύνη της οποίας έχει ένας υπάλληλος « γάμα εθνικής», αναφέρεται ως «κανονισμός πρωταθλήματος», είναι για δεκαετίες ο ίδιος, αλλάζει με ευθύνη του CEO του οργανισμού όταν χρειάζεται με βάση την κατακτημένη εμπειρία ή μια έκτακτη ανάγκη και κανένας πρόεδρος ή ιδιοκτήτης ομάδας δεν ασχολείται με το θέμα. Δεν καταδέχεται να ασχοληθεί, επειδή αν το κάνει διακυβεύεται η αξιοπιστία της διοργανώτριας αρχής… Κατανοητό;

Στο θέμα τώρα: Είμαι (πάντα ήμουν) φανατικά υπέρ της «κεντρικής διαχείρισης των τηλεοπτικών δικαιωμάτων της πρώτης επαγγελματικής λίγκας», ακόμη καλύτερα (και αποδοτικότερα) υπέρ της « κεντρικής διαχείρισης των τηλεοπτικών δικαιωμάτων του επαγγελματικού ποδοσφαίρου», δηλαδή και των δύο λιγκών από ένα τρίτο φορέα.

Γιατί ένας τρίτος φορέας; Επειδή και οι δύο Λίγκες είναι παντελώς άσχετες, ανίκανες, ανίδεες και ανήμπορες να σχεδιάσουν ένα προϊόν και να το πουλήσουν με όρους αγοράς, εδώ μια κανονική συνεδρίαση δεν είναι σε θέση να οργανώσουν, γελάει το σύμπαν με αυτούς που παρευρίσκονται και με αυτά που λένε, ειδικά κάτι παλιοί δικηγόροι ξερόλες της κακιάς ώρας…

Σε κάθε κανονικό πρωτάθλημα η κεντρική διαχείριση είναι ο εκ των ων ουκ άνευ όρος για να μπαίνουν όλες οι ομάδες στην εκκίνηση με ίδιους (και όχι ίσους) όρους, στα ακόμη κανονικότερα πρωταθλήματα οι μικρότερες ομάδες μπαίνουν με καλύτερους όρους από τις μεγάλες. Ένα τηλεοπτικοδικαιωματικό salary cup ας πούμε …

Το πρωτάθλημα της πρώτης τη τάξη επαγγελματικής κατηγορίας στην Ελλάδα δεν είναι ένα «κανονικό πρωτάθλημα». Δεν μπορεί ούτε κατά διάνοια να διεκδικήσει τον χαρακτηρισμό, ούτε να τον προσεγγίσει.

Είναι μία υβριδική διοργάνωση ειδικού σκοπού που ισορροπεί, επί ξηρού ακμής, μεταξύ εταιρειών που (αυτό)προσδιορίζονται ως «ανώνυμες», στην ουσία είναι ατομικές εταιρείες «περιορισμένης ευθύνης», οι οποίες διασυνδέονται μεταξύ τους με δημόσιες σχέσεις και ιδιωτικά συμφέροντα και συνέχονται από μια, κατά βάση, κοινά συμφωνημένη (ακόμη και στο επίπεδο των αποτελεσμάτων των μεταξύ τους αγώνων) πορεία.

«Εταιρείες», που υπάρχουν για να διευκολύνουν όσο περισσότερο μπορούν ένα επιχειρηματικο-ποδοσφαιρικό σύστημα οικονομικών και ποδοσφαιρικών συμφερόντων να παραμείνει ισχυρό και να συνεχίσει να διαχειρίζεται το άθλημα προς όφελος των μελών του, η επιβίωση των οποίων στην κατηγορία είναι ο υπέρτατος στόχος. Ακολουθεί, σε ίδια τάξη μεγέθους, η συσπείρωση τους απέναντι στον Ολυμπιακό.

Θα έλεγα, μάλιστα, πως ο δεύτερος στόχος ( ο Ολυμπιακός) είναι αυτός που προσφέρει στον πρώτο (στην πάση θυσία επιβίωση των μελών του συστήματος) την επικοινωνιακή «νομιμοποιητική βάση» που χρειάζεται ( τον σανό, δηλαδή) για να ικανοποιεί το δικό του ακροατήριο, ένας «δοκιμασμένος εχθρός», όπως οι ερυθρόλευκοι, είναι, πάντα, ευλογία Θεού για κάθε απατεώνα.

Σε αυτή την εικονική εταιρική πραγματικότητα είναι προφανές πως δεν μπορεί όχι να αναπτυχθεί, ούτε να επιβιώσει καν, η έννοια (πολύ περισσότερο η υλοποίηση) της κεντρικής διαχείρισης των τηλεοπτικών δικαιωμάτων, πόσο μάλλον που για να εφαρμοστεί απαιτείται η νομική βούληση της κυβέρνησης και μία διάταξη νόμου ( για τη Super League 2 υπάρχει) από την ώρα που δεν προκύπτει ως «κοινός τόπος» από τα μέλη του Συνεταιρισμού.

Όσο και να χτυπιούνται «οι εφτά αδερφές» ( θυμάστε εκείνες τις παλιές του πετρελαίου στη δεκαετία του εβδομήντα;) κεντρική διαχείριση με το στανιό δεν γίνεται και δεν θα προκύψει για όσο διάστημα το πρωτάθλημα δεν είναι μια κανονική διοργάνωση με κανονικές εταιρείες, κανονικούς μετόχους, κανονικά αφεντικά, κανονικές ιδιοκτησίες, κανονικό ανταγωνισμό.

Αυτή την προφανή, αποδεδειγμένη σχεδόν, απουσία κάθε κανονικότητας κανένας δεν δικαιούται να την αρνείται, ούτε, πολύ περισσότερο, να την «καταπίνει» ή να την παραγνωρίζει προς όφελος μιας γενικής επίκλησης υπέρ της ιδέας της κεντρικής διαχείρισης, η οποία το μόνο που κάνει είναι να νομιμοποιεί εμφανείς συμμαχίες και περίεργες συνεργασίες, μερικές από τις οποίες τις ανέδειξαν καταγγέλοντας τες επίσημες στοιχηματικές εταιρείες, που έφριξαν με όσα είδαν, έμαθαν, άκουσαν και αντιλήφθηκαν. Αλησμόνητα έχουν μείνει κάτι «κλειδωμένα» 1-1 «Χ ημίχρονο – Χ τελικό» κάπου στις μεγάλες πεδιάδες της κεντρικής ενδοχώρας…

Ηθικόν δίδαγμα: Το κόλπο με την προκήρυξη έχει ταβανιάσει, βρείτε άλλη δικαιολογία περισσότερο πιασάρικη … Ξέρετε, καλύτερα παντός άλλου, πως αν δεν ξεκινήσει το πρωτάθλημα εσείς θα καταρρεύσετε πρώτοι και καλύτεροι, οι «μεγάλοι» έχουν άλλα κουμάντα …