Παρά τις αντίξοες συνθήκες λόγω του κοροναϊού και των lockdown, το ελληνικό θέατρο αντέχει. Κι όχι μόνο. Εκπληκτικές παραστάσεις ανεβαίνουν στο θεατρικό σανίδι προσφέροντας στο κοινό μοναδικές ερμηνείες από εξαιρετικούς ηθοποιούς.
Μια τέτοια παράσταση είναι και το «Ταξίδι μιας Μεγάλης Μέρας μέσα στη Νύχτα», από το ΚΘΒΕ, σε σκηνοθεσία Θανάση Σαράντου, με την Βέρα Κρούσκα και τον Πέρη Μιχαηλίδη (σε αντικατάσταση του Τάκη Χρυσικάκου που περνά περιπέτεια με τη υγεία του), τον Θανάση Σαράντο, τον Χρήστο Διαμαντούδη και την Σταυριάνα Παπαδάκη.
Το σημείωμα του σκηνοθέτη εξηγεί το έργο:
Πόσο μπορεί να μας αφορά το 2021 εν μέσω παγκόσμιας πανδημίας, μια ιστορία που διαδραματίζεται σ’ ένα εξοχικό του Κονέκτικατ της Αμερικής σε διάστημα 16 περίπου ωρών, μέσα σε μια Αυγουστιάτικη ημέρα το μακρινό 1912;
Ο Αμερικανός συγγραφέας Ευγένιος Ο’ Νηλ μας παραδίδει το 1941 το αριστουργηματικό του έργο «Ταξίδι μιας Μεγάλης Μέρας μέσα στη Νύχτα».
Ένα αυτοβιογραφικό ταξίδι, μια προσωπική και επίπονη καταγραφή για το παρελθόν της δικής του οικογένειας, γραμμένη με «δάκρυα και αίμα» όπως ο ίδιος αναφέρει.
Η συναρπαστική ιστορία των Ιρλανδών Τάϊρον όμως, θα μπορούσε να είναι και η ιστορία της κάθε οικογένειας, σε κάθε εποχή και σε κάθε τόπο που τολμά να έρθει αντιμέτωπη με ότι κρύβει η ομίχλη της καθημερινότητας.
Μύχια συναισθήματα που αποκαλύπτονται, πληγές του παρελθόντος που δεν έχουν ποτέ επουλωθεί. Αυτή η εμμονική αναμέτρηση με το παρελθόν είναι ίσως και το κύριο χαρακτηριστικό του έργου. «Το παρελθόν είναι το παρόν, είναι το μέλλον», αναφωνεί η Μαίρη Τάϊρον, η κεντρική ηρωίδα του έργου.
Ένα πραγματικά μαγικό έργο, μια «τραγωδία δωματίου» με καταιγιστική εσωτερική δράση, αφού σε μια μόνο σελίδα του μπορεί να χωρέσουν τα συναισθήματα του μίσους, της αγάπης, της συγχώρεσης, του θυμού, της ενοχής, του πόθου, της λύπης και της απογοήτευσης. Και όλα αυτά συμβαίνουν καθώς η ομίχλη του παρελθόντος και των εξαρτήσεων τυλίγει ασφυκτικά και τους τέσσερις βασικούς χαρακτήρες του έργου. Δύο γονείς που δεν ανέλαβαν ποτέ ουσιαστικά την ευθύνη για τα παιδιά τους. Δύο αδέρφια που αναγκάστηκαν να αναλάβουν από τα παιδικά τους χρόνια τον ρόλο της μητέρας και του πατέρα στην οικογένεια. Ανεκπλήρωτα όνειρα που στοιχειώνουν το παρόν και των τεσσάρων.
Στο τέλος, οι ήρωες εγκλωβισμένοι και μετέωροι συνεχίζουν να ελπίζουν, συγχωρούν έστω αν και ποτέ δεν ξεχνούν, ένοχοι αλλά ταυτόχρονα αθώοι. Η ανθρώπινη περιπέτεια σε όλο το μεγαλείο της, ένας ύμνος στην αγάπη που τελικά επικρατεί και λυτρώνει
Βέρα Κρούσκα:
«Είναι ένα υπέροχο, δύσκολο όμως πολύ έργο. Είναι απίστευτα ρεαλιστικό, δεν έχει καμία αλληγορία κι αυτό το κάνει ακόμη πιο απαιτητικό και άρα ενδιαφέρον. Νομίζω πως πρόκειται για έναν απ’ τους δυσκολότερους ρόλους που κλήθηκα να υποστηρίξω».
Πέρης Μιχαηλίδης:
«Είναι ένας «ρόλος -βουνό» για κάθε ηθοποιό, που αυτόματα καλείται να αναμετρηθεί στα όρια της αυτοψυχανάλυσης με δικά του βιώματα. Όσο για το έργο κρύβει επικαιρότητα, αφού και σήμερα οικογένειες έρχονται αντιμέτωπες μ’ αντίστοιχα – αν και όχι ίδιας έκτασης – προβλήματα. Ο κόσμος θα ταυτιστεί…»
Χρήστος Διαμαντούδης:
«…ο Σαράντος θεωρώ πως προσπαθεί να μπήξει το μαχαίρι στο κόκκαλο φθάνοντας στο μεδούλι της οικογένειας. Θέλει να βγάλει αλήθειες στη σκηνή, να αγγίξει τη ρίζα των ανθρωπίνων σχέσεων και της περιπέτειας των χαρακτήρων. Όσο για εμας, ζητούμενό του είναι να μην νιώθουμε ότι παίζουμε αλλά ότι είμαστε…»
Σταυριάνα Παπαδάκη:
«…αφελής, συμπονετική, μοναχική, με τσαγανό και ευαισθησία, φλύαρη κι ανυπόμονη, η ιρλανδή μετανάστρια Καθλίν με τις φωναχτές σκέψεις, υπηρετώντας το βαρύ τοπίο στο εξοχικό των Τάϊρον, είναι η μόνη υγιής, φωτεινή και κάποτε κωμική πινελιά του έργου»
Ένα ακόμα παιχνίδι στη φετινή σεζόν που σκόραρε στο φινάλε ο ΠΑΟΚ (87'), με τον Δικέφαλο του Βορρά να επικρατεί στο Αγρίνιο του Παναιτωλικού με 1-0, για την 15η αγωνιστική της Super League.
Ακολουθήστε το in.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Η Μπέτις των δέκα παικτών πήρε μεγάλη νίκη με 2-1 στην έδρα της Βιγιαρεάλ, ενώ Μπιλμπάο και Σοσιεδάδ άφησαν βαθμούς κόντρα σε Αλαβές και Λας Πάλμας αντίστοιχα.
Ο Τζιμ Κάρεϊ, με αρκετή δόση χιούμορ, είπε ότι επέστρεψε στη μεγάλη οθόνη επειδή είχε ανάγκη τα λεφτά και η ατάκα του δεν άρεσε καθόλου στη μητέρα της αδικοχαμένης Καθριόνα Γουάιτ.
