Μπορεί η πανδημία να ρίχνει βαριά «σκιά» στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο.

Παρά τις πολλαπλές αντιξοότητες, ωστόσο, η διεξαγωγή τους αποτελεί ένα μήνυμα επιμονής, πίστης και ελπίδας.

Ζωντανό παράδειγμα: τρεις αθλήτριες, από τρεις διαφορετικές χώρες, που πριν φτάσουν στο Τόκιο για να διεκδικήσουν ένα μετάλλιο, έδιναν επί μήνες έναν διπλό αγώνα.

Και για την προετοιμασία τους για τη μεγαλύτερη αθλητική διοργάνωση στον πλανήτη.

Αλλά και για την καταπολέμηση της Covid-19 στις πατρίδες τους, παίρνοντας καθεμιά θέση μάχης στην «πρώτη γραμμή» κατά της πανδημίας.

Η γιατρός-τζουντόκα

Το παρατσούκλι της είναι «La Peque»: «η μικροσκοπική», μιας και είναι μικρή το δέμας.

Όμως η Πάουλα Παρέτο από την Αργεντινή -«χρυσή» Ολυμπιονίκης του τζούντο στην κατηγορία των 48 κιλών, στο Ρίο- έχει μεγάλο απόθεμα ψυχής.

Δεν το αποδεικνύει μόνο η μεγάλη συλλογή μεταλλίων που έχει, από πλείστες όσες αθλητικές διοργανώσεις.

Ούτε η αξιοπρέπεια με την οποία αποδέχθηκε το γεγονός ότι στους τέταρτους και τελευταίους Ολυμπιακούς Αγώνες στην λαμπρή καριέρα της, στο Τόκιο, δεν κατάφερε καν να ανέβει στο βάθρο των νικητών.

Σε αναγνώριση της πολλαπλής προσφοράς της, οι συναθλητές της της επεφύλαξαν έναν αποθεωτικό αποχαιρετισμό στο Ολυμπιακό χωριό.

View this post on Instagram

A post shared by Pau Pareto 🇦🇷 (@paupareto)


Στα μάτια τους, όπως και των συμπατριωτών της, είναι νικήτρια. Όχι μόνο στους αγωνιστικούς χώρους, αλλά και στην ίδια τη ζωή.

Όλους τους προηγούμενους μήνες, εν μέσω πανδημίας, η 35χρονη Πάουλα έδινε καθημερινή μάχη ως γιατρός σε νοσοκομείο της Αργεντινής, βοηθώντας ασθενείς με κορονοϊό.

Εκεί, στο νοσοκομείο Άγιος Ισίδωρος, λίγο έξω από το Μπουένος Άιρες, πέρασε το μεγαλύτερο μέρος του 2020 και τους προηγούμενους μήνες αυτού του έτους, ενώ γυμναζόταν στο σπίτι της κατά τη διάρκεια της καραντίνας.

Εκεί θα επιστρέψει τώρα, με το ίδιο μήνυμα που είχε στείλει και στις αρχές της πανδημίας: «Πιστεύω ότι ο μοναδικός τρόπος για να αντιμετωπίσουμε τον κοροναϊό είναι να προσέχουμε τους εαυτούς μας και τους άλλους».

Πηγή: @AUSOlympicTeam

Από τα ασθενοφόρα, στο καγιάκ

Στα 33 της, η Τζο Μπρίγκντεν Τζόουνς από την Αυστραλία έχει μάθει να μην το βάζει κάτω.

Πείσμωσε όταν έχασε τους Ολυμπιακούς του 2008 και του 2016 -για μια θέση και έναν τραυματισμό στον ώμο της, που χρειάστηκε χειρουργείο.

Το ίδιο έκανε και με την περσινή αναβολή των Ολυμπιακών Αγώνων, που παρέτεινε την αναμονή για τη -δεύτερη μετά το 2012 και τελευταία- συμμετοχή της στην κορυφαία παγκόσμια αθλητική διοργάνωση, ως μέλος της εθνικής ομάδας της χώρας της στο κανόε καγιάκ (αγώνες ταχύτητας Κ4).

Σε όλη τη μακρά περίοδο της καραντίνας έδωσε πραγματική μάχη για να συνεχίσει την προπόνησή της, ακόμη και σε θάλασσες με καρχαρίες -όπως λέει στο BBC– ή σε ποτάμια, όπου ζουν κροκόδειλοι…

Πηγή: jobrigdenjones.com.au

Και, μέσα σε όλα αυτά, δεν σκέφτηκε ούτε μία στιγμή να αφήσει έστω και για λίγο το πόστο της, ως μέλος του πληρώματος ασθενοφόρου στη Νέα Νότια Ουαλία.

Και ας ήταν οι ρυθμοί εξουθενωτικοί, με εντατικές προπονήσεις, βάρδιες -συχνά βραδινές- και υπερωρίες.

Θυμάται, λέει η Τζο, σαν να ήταν χθες που με το ασθενοφόρο της μετέφεραν ένα από τα πρώτα επιβεβαιωμένα κρούσματα κοροναϊού στη χώρα της, στο νοσοκομείο.

Φυσικά, δεν ήταν έκτοτε το μόνο.

Οι προπονήσεις τη βοηθούσαν να αποσυμπιεστεί ψυχολογικά, αναφέρει.

Και η εμπειρία της από την «πρώτη γραμμή» στην πανδημία την έχει βοηθήσει να εκτιμήσει ακόμη περισσότερο την πρωτόγνωρη κατάσταση με τους φετινούς Ολυμπιακούς Αγώνες, όπου αγωνίζεται τον Αύγουστο.

Μετά, σκοπεύει θα συνεχίσει με το επάγγελμά της, αλλά και με την ενασχόλησή της με τη ζαχαροπλαστική και την εταιρεία Elite Cake Co. για κατά παραγγελία γλυκά, που ίδρυσε εν μέσω πανδημίας.

Η ξιφομάχος με τη «λευκή μπλούζα»

Τους προηγούμενους μήνες, η ζωή της Λι ήταν μοιρασμένη σε τέσσερα κομμάτια.

Στην κορύφωση της πανδημίας και ως τριτοετής στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου του Κεντάκι, – περιγράφει στη Wall Street Journal– σηκωνόταν στις 5 τα χαράματα για να πάει στο νοσοκομείο.

Μετά, είχε μαθήματα εξ αποστάσεως.

Και έπειτα, όποτε είχε χρόνο, έκανε προπόνηση στο υπόγειο του πατρικού της, όπου είχαν φτιάξει με τον άντρα της -συναθλητή της στην ξιφασκία και επίσης φοιτητή ιατρικής- έναν αυτοσχέδιο διάδρομο, προετοιμαζόμενοι για τους Ολυμπιακούς του Τόκιο.

Κανονικά, θα έπρεπε να προπονούνται πέντε φορές την εβδομάδα.

Πέρυσι όμως το φθινόπωρο και τον χειμώνα, οι δύο αθλητές με τις πολλές διακρίσεις μετά βίας είχαν τη δυνατότητα να εξασκηθούν πάνω από οκτώ φορές το μήνα.

«Δεν μας είχε ξανασυμβεί, στην πολυετή καριέρα μας», λέει η 27χρονη Λι Κίφερ, που έχει πολλά μετάλλια στη συλλογή της, αλλά μέχρι πρότινος της έλειπε ένα Ολυμπιακό.

Κόντρα στις αντιξοότητες, τα κατάφερε στο Ολυμπιακό τουρνουά ξιφασκίας του Τόκιο, κάνοντας -στη συνολικά τρίτη συμμετοχή της στην κορυφαία διοργάνωση- τη μεγάλη έκπληξη.

Κέρδισε το χρυσό στο ξίφος ασκήσεως γυναικών, περνώντας στα χρονικά ως η πρώτη Αμερικανίδα που αποσπά αυτή τη διάκριση στην συγκεκριμένη κατηγορία.

Είναι επίσης η πρώτη Αμερικανο-αστιάτισσα «χρυσή» Ολυμπιονίκης (η μητέρα της είναι από τις Φιλιππίνες) και η πρώτη φοιτήτρια ιατρικής στις ΗΠΑ που κερδίσει την κορυφαία αυτή διάκριση.

Το δύσκολο διάστημα που μεσολάβησε, παρατηρεί τώρα η Λι, τη βοήθησε να αποκτήσει περισσότερη αυτοπεποίθηση.

Επόμενος άμεσος στόχος της; Να ολοκληρώσει τις σπουδές της.

Headlines