Παρατηρώ τις συζητήσεις σχετικά με την πανδημία.

Στέκομαι ιδιαίτερα στον τρόπο που έχει ανοίξει μια έντονη συζήτηση σχετικά με τον εμβολιασμό και την υποχρεωτικότητά του.

Και μου έχει κάνει εντύπωση το εξής φαινομενικό παράδοξο:

Εάν κανείς κοιτάξει τα δύο φαινομενικά «άκρα» αυτής της συζήτησης, δηλαδή από τη μια αυτούς που περίπου θέλουν να οι εμβολιασμοί όχι απλώς να γίνουν υποχρεωτικοί αλλά ειδικά περίπολα να αναλαμβάνουν τη σύλληψη και τον εμβολιασμό των αρνητών και από την άλλη όσους πιστεύουν ότι το εμβόλιο είναι ταυτόχρονα ο Αντίχριστος και η «Νέα Τάξη Πραγμάτων», θα διαπιστώσει ένα κοινό στοιχείο:

Την κυριαρχία του φόβου.

Δηλαδή, έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους που είναι παραδομένοι στον φόβο και αυτός είναι που καθοδηγεί τη σκέψη τους.

Φόβος για την αρρώστια που μετατρέπεται σε φόβο για όποιον «διασπείρει» και φόβο για την επιστήμη, το κράτος ή τους ειδικούς.

Γνωρίζω ότι δεν είναι συγκρίσιμοι φόβοι και ότι το να φοβάσαι την αρρώστια έχει πάντα μια βάση, ενώ το να σε φοβίζει η επιστήμη είναι προβληματική αντίδραση.

Όμως, εμένα με προβληματίζει το στοιχείο του φόβου, γιατί πιστεύω ότι δεν είναι ποτέ καλός σύμβουλος.

Είναι άλλο πράγμα η επίγνωση κινδύνου, που κινητοποιεί τη σκέψη και την πράξη, και άλλο ο φόβος που υπονομεύει την ικανότητα να σκεφτείς ορθολογικά.

Εγώ πιστεύω ότι στη φάση που είμαστε χρειαζόμαστε περισσότερο ορθό λόγο και λιγότερο φόβο.

Περισσότερη εμπιστοσύνη στη δυνατότητα της σκέψης μας να δείξει την καλύτερη κατεύθυνση, παρά στα φοβικά αντανακλαστικά που μας κάνουν να ψάχνουμε απλώς καταφύγιο.

Προφανώς η σκέψη ότι υπάρχει ένα απόλυτα ασφαλές καταφύγιο είναι πιο καθησυχαστική από αυτό που συνήθως μας λέει η επιστήμη που είναι η μείωση του κινδύνου, το να γίνει ο κίνδυνος λιγότερο πιθανός (αλλά όχι ανύπαρκτος).

Όμως, αυτό μπορούμε και αυτό πρέπει να κάνουμε: να μειώσουμε τον κίνδυνο.

Και το λέω αυτό γιατί παρατηρώ το πώς στη δημοσιότητα εμφανίζονται οι ειδήσεις για την πραγματική αποτελεσματικότητα των εμβολίων για την πανδημία.

Εάν σκεφτούμε με το κριτήριο του φόβου, τα πράγματα δεν είναι καλά: γιατί όσοι ήλπιζαν ότι υπήρχε η «απόλυτη προστασία» απλώς θα παραμείνουν τρομοκρατημένοι και όσοι φοβόντουσαν τα εμβόλια, τώρα θα μπορούν να προσθέτουν και τη μη αποτελεσματικότητα ως δικαιολογία για την άρνησή τους.

Όμως, εάν σκεφτούμε με όρους πραγματικά ορθού λόγου και όχι φόβου, δηλαδή με όρους επίγνωσης του κινδύνου που μετατρέπεται σε δράση για την αποτροπή του κινδύνου και όχι σε παραλυτικό τρόμο, τότε θα διαπιστώσουμε ότι ακόμη κι έτσι τα εμβόλια προσφέρουν αυτό ακριβώς που ψάχνουμε: μειώνουν τον κίνδυνο. Κάνουν την πανδημία να είναι λιγότερο καταστροφική. Περιορίζουν τα βαριά περιστατικά και τους θανάτους. Μας βοηθούν να νιώθουμε πιο ασφαλείς (ακόμη και εάν δεν είμαστε «άτρωτοι»).

Και αυτό είναι ένα πραγματικό και πολύ μεγάλο όφελος.

Που εξηγεί γιατί πρέπει να συνεχιστεί μαζικά ο εμβολιασμός και να πειστούν όσοι δυσπιστούν.

Δεν θέλει τρόμο, θέλει τρόπο.

Headlines