Την εμπειρία τους σε άσκηση προσομοίωσης διάσωσης προσφύγων στο Αιγαίο περιγράφουν εθελοντές του Royal National Lifeboat Institution.

Η προσομοίωση έχει σκοπό να εκπαιδεύσει τους εθελοντές στις δυσκολίες της διάσωσης ανθρώπων στη θάλασσα.

«Καθώς κωπηλατούσα στα κύματα ενώ έπεφτε το σκοτάδι, και ενώ το στομάχι είχε γίνει κόμπο, έβλεπα τη μικρή λέμβο μας να αρχίζει να γεμίζει με νερό κι εκεί άρχισα να νιώθω ότι βυθιζόμαστε» περιγράφει στον Guardian η εθελόντρια Rachel Hall.

«Δεν θα περάσει πολύς καιρός πριν πάμε στη θάλασσα και ανησυχούσα ότι τουλάχιστον ένα άτομο μέσα το σκάφος μου έκανε κωπηλασία σε λάθος κατεύθυνση. Αλλά, και πάλι, μπορεί να ήμουν εγώ: Κρατούσα κουπιά διπλάσιο από το μέγεθός μου και ήταν αδύνατο να το καταλάβω πάνω στο χάος.

»Πριν ακόμα το καταλάβουμε, η Οδύσσεια τελείωσε και τα φώτα άναψαν. Βγήκα μούσκεμα, με τους μυς μου να πονούν και μέσα στα νεύρα -αλλά ανακουφισμένη που βγήκα από το νερό».

Όπως περιγράφει η ίδια, κατάλαβε μετά πως το μόνο που έκανε ήταν να διασχίσει μια πισίνα 25 μέτρων τέσσερις φορές, αλλά ήταν αρκετό για να διαβεβαιωθεί ότι η επανάληψή του 325 φορές στην ανοιχτή θάλασσα θα ήταν μια βαθιά τραυματική εμπειρία.

«Επιπλέον, είναι ένα ταξίδι που πιθανότατα θα ήταν πολύ μεγαλύτερο καθώς ένας μετανάστης καθοδηγείται, σε πολλές περιπτώσεις, μόνο από μια πυξίδα στο smartphone» αναφέρει.

Η εμπειρία είχε ως στόχο να δώσει την αίσθηση για το πώς είναι οι μετανάστες που διασχίζουν τη Μάγχη σε μικρές βάρκες γεμάτες με έως και 50 επιβάτες, όλοι φοβισμένοι και ελπίζοντας απεγνωσμένα ότι τα μακρά, δύσκολα ταξίδια τους σε όλη την Ευρώπη, που ακολούθησαν μήνες ή χρόνια πόνων και δυσκολιών, πλησιάζουν στο τέλος τους.

«Αλλά η εμπειρία μου δεν ήταν ούτε κατά διάνοια τόσο επικίνδυνη όσο αυτό που θα αντιμετώπιζαν. Το νερό ήταν 20C αντί για 12C που είναι στη Μάγχη (το οποίο, ακόμη και τότε, είναι ζεστό σε σύγκριση με άλλες εποχές του χρόνου). Ήμασταν επίσης σε μια πισίνα, όχι σε μια από τις ναυτιλιακές λωρίδες του κόσμου, και είχαμε σωσίβια – και όχι μπουκάλια λεμονάδας» αναφέρει η εθελόντρια.

Ωστόσο, η κύρια διαφορά, όπως χαρακτηριστικά λέει η Rachel Hall, ήταν ότι γνώριζαν πως θα έβγαιναν ζωντανοί, πως θα τους περίμεναν καθαρές πετσέτες και ότι μετά θα επέστρεφαν σπίτια τους.

Οργανωμένο από την Royal National Lifeboat Institution η συνεδρία θαλάσσιας επιβίωσης αποτελεί μέρος του έργου της βοηθώντας το κοινό να κατανοήσει και να συμπονέσει τον ανθρώπινο αγώνα των μεταναστών.

Ο διευθύνων σύμβουλος του RNLI, Mark Dowie, ανησυχεί ότι οι φωτογραφίες των μεταναστών που φτάνουν μέσω θαλάσσης τα ηλιόλουστα απογεύματα πυροδοτούν επικρίσεις για το έργο διάσωσής τους, πείθοντας τους ανθρώπους ότι η προσπάθεια τους να φτάσουν στις βρετανικές ακτές και να ζητήσουν άσυλο μοιάζει με μια περιστασιακή καλοκαιρινή εκδρομή μέσω ειρηνικής.

«Αυτή η αποτυχία αναγνώρισης του ανθρώπινου προσώπου της κρίσης είναι που η RNLI πιστεύει ότι ενισχέι τις κατηγορίες του Νάιτζελ Φάρατζ ότι η εθελοντική φιλανθρωπική οργάνωση λειτουργεί μια »υπηρεσία ταξί για παράνομη μετανάστευση»-αντί να εκπληρώνει το καθήκον της να σώσει ζωές στη θάλασσα» αναφέρει η Rachel.

Το RNLI θέλει οι άνθρωποι να καταλάβουν ότι οι μετανάστες είναι αληθινοί άνθρωποι όπως και αυτοί, οι οποίοι περνούν μια εμπειρία πιο σκληρή από ό, τι οι περισσότεροι από εμάς μπορούν να κατανοήσουν.

«Ξέρω ότι η σύντομη παραμονή μου στα άγρια νερά θα με κάνει να σκέφτομαι για πολύ καιρό όλα αυτά τα καράβια εκεί έξω μέσα στη θυελλώδη νύχτα, γεμάτη από άνδρες, γυναίκες και παιδιά που προσπαθούν να επιβιώσουν από πανύψηλα κύματα, καταπράσινα πλοία και το τσουχτερό κρύο, ελπίζοντας ότι θα σύντομα θα συναντήσουν ξηρά και ανθρώπινη συμπόνια» αναφέρει η εθελόντρια.

Headlines