Η Πρόεδρος

Η Κατερίνα Σακελλαροπούλου δέχεται επιθέσεις. Από τα άκρα, δεξιά και αριστερά. Αυτό σε πρώτη ανάγνωση δείχνει ότι κάνει καλά τη δουλειά της. Δεν γέρνει προς τη μία ή την άλλη πλευρά, ισορροπεί ως επιτάσσει ο ρόλος της. Και διευρύνει τη ματιά του θεσμού που εκπροσωπεί. Απλώς τώρα συνειδητοποιεί πόσο επώδυνο είναι να στέκεσαι απέναντι σε αμφίπλευρες πιέσεις χωρίς να καταφεύγεις σε γονυκλισίες παντός τύπου, να εμπορεύεσαι συναίσθημα και να πουλάς αναχρονισμούς ως πρόοδο. Η κυρία Σακελλαροπούλου προσήλθε στο ύπατο πολιτειακό αξίωμα ως ένας κανονικός άνθρωπος. Δεν χρειάζεται να στο πουν, το βλέπεις στη σεμνότητά της. Αμόλυντη από την τοξικότητα της πολιτικής, με ιδιοσυστασία που αποστρέφεται την ίντριγκα και εκδηλώνει δυσανεξία στους βυζαντινισμούς. Και βρέθηκε απέναντι στα «ορφανά» του προκατόχου της, αλλά και σε μία προσπάθεια απαξίωσης με δήθεν προοδευτικό πρόσημο. Θα της επιτεθούν, για παράδειγμα, επειδή μιλάει για ενσωμάτωση προσφύγων και μεταναστών. Αλλά θα χιμήξουν πάνω της επειδή φωτογραφίζεται μπροστά στον φράχτη, στον Εβρο. Θα την ελέγξουν για υπερβολική επίδειξη πολιτικής ορθότητας, αλλά και για την γκάφα των υπηρεσιακών παραγόντων του ΥΠΕΞ με την παρασημοφόρηση του ακτιβιστή, για την οποία δεν φέρει την παραμικρή ευθύνη.

Οτιδήποτε και αν κάνει, η Πρόεδρος, προκαλεί ενόχληση σε κάποιους. Αν, όμως, δεις ποιους ενοχλεί, τότε αντιλαμβάνεσαι και μία άλλη διάσταση του ρόλου της: εκθέτει τα άκρα. Συχνά ελέγχεται για την έλλειψη, λέει, πολιτικού ενστίκτου. Μικροκομματικού ενστίκτου, για να είμαι ακριβής. Συγγνώμη, αλλά δεν βρέθηκε στο Προεδρικό Μέγαρο ως μέλος πολιτικής καμαρίλας.

Η επιλογή του Πρωθυπουργού εκπορεύτηκε από την ανάγκη να τεθεί επικεφαλής του κράτους ένα πρόσωπο που συμβολίζει την αληθινή πρόοδο με πεποιθήσεις που αντανακλούν το αξιακό πλαίσιο του σύγχρονου πολίτη. Και οι μικρότητες εις βάρος της Προέδρου, ουσιαστικά αυτόν τον πολίτη προσβάλλουν. Του δείχνουν ότι κάποια πράγματα σε αυτόν τον τόπο δεν αλλάζουν εύκολα. Και για να το πω αλλιώς, πιο ωμά, νισάφι πια με τους τοξικούς και τους κολλημένους. Ενας σύγχρονος, προοδευτικός, κανονικός άνθρωπος βρέθηκε στην κεφαλή της χώρας και υπηρετεί άψογο τον ρόλο του. Και πέφτουν πάνω του, να κόψουν κομμάτια από τις σάρκες του μόνο και μόνο επειδή δεν τους μοιάζει.

Big Brother Αδωνις

Πρώτα να ευχηθούμε περαστικά στον Αδωνη Γεωργιάδη που διαγνώστηκε θετικός στον ιό. Και δεύτερον να του πούμε ότι έχει τη δυνατότητα να εξελιχθεί στην καλύτερη δυνατή καμπάνια υπέρ του εμβολιασμού. Σοβαρολογώ. Ο Αδωνις οφείλει να θέσει τον εαυτό του στη διάθεση ενός επικοινωνιακού Big Brother μέσω του οποίου η κοινή γνώμη θα παρακολουθεί την υγειονομική κατάσταση ενός εμβολιασμένου πενηντάρη. Εν ανάγκη ας βγαίνει κάθε πρωί στα κανάλια για πρωινή γυμναστική, να μιλάει τρώγοντας με όρεξη ένα μπολ δημητριακά, να βάζει τον ήχο στο mute και να τον παρακολουθούμε καθώς δουλεύει. Καλύτερα ας στήσει κανάλι στο YouTube για πολύωρη παρακολούθηση. Ναι, ξέρω, δείχνει ακραίο, αλλά, εντάξει, έχει κάνει κάτι τέτοια στο παρελθόν.

Η λατρεία του Τwitter

Ενα τατουάζ με τον Τσε στο αριστερό μπράτσο θα ήταν καλό. Και αθλητική εμφάνιση χωρίς χορηγό. Μία λευκή μπλούζα θα ήταν κατάλληλη. Αλλά και η πολύχρωμη, στον τόνο της πολυσυλλεκτικότητας, θα έστελνε το σωστό μήνυμα. Παρουσία στα social media καταγγελτική για τον αυταρχισμό της αστυνομίας, υποστηρικτική στους art workers, πάντα δίπλα στο αίτημα του απεργού πείνας. Και προσωπική σχέση με αγόρι που έχει διακριθεί για τους κοινωνικούς αγώνες, αλληλέγγυος στους ακτιβιστές του αντιεξουσιαστικού χώρου. Καλύτερα και με άλλο άθλημα. Ας πούμε κάτι σε στίβο ή σε δρόμους ταχύτητας με ώρες προπόνησης γύρω από τα Προπύλαια και στην Καλλιδρομίου. Δεν είναι δύσκολα όλα αυτά. Και αν τα υιοθετήσει η Μαρία Σάκκαρη, θα τη λατρέψει το Τwitter.