Ενα απ’ τα πιο δυναμικά πεδία είναι η γλώσσα. Μεταμορφώνεται. Αλλάζει. Υποχωρεί. Τροποποιείται. Σβήνει(;) αλλά ένα μέρος της διασώζεται μέσω άλλων, νέων γλωσσών. Συγκροτείται από τη συλλογική παροντική ανάγκη. Διασώζει όμως και τον κάθε φορά κόσμο της.

Ετσι τα Λατινικά, δεν είναι νεκρή γλώσσα, όπως γενικά δεν υπάρχουν νεκρές γλώσσες. Και μόνον θετικά μπορεί κάποιος να δει τον εμπλουτισμό της σημερινής εκπαίδευσης με αυτά. Ο πυρήνας της κλασικής παιδείας αλλά και όλη η ιστορική συνέχεια των χώρων που κατοικούμε φέρουν, κουβαλούν ή αναφέρονται και σε αυτά. Πολύ περισσότερο σήμερα, που η απλοποίηση ή η ρευστοποίηση της γλώσσας, μας φέρνει επί τάπητος ενόψει της μεγάλης πρόκλησης. Να μιλάμε, ή απλώς να συνεννοούμαστε;

Τα Λατινικά δίδουν μια γερή βάση κατανόησης του κόσμου, όπως και τα Αρχαία Ελληνικά. Με την προϋπόθεση πως η διδασκαλία τους δεν θα οριοθετηθεί στην αποστήθιση (να η απονέκρωση!) ή σε μια νέα άχαρη υποχρεωτικότητα. Αλλά ότι θα συνδεθεί με το ταξίδι στους μεγάλους πολιτισμούς της Μεσογείου. Στα επιτεύγματα των Ρωμαίων. Στη γειτνίαση των γλωσσών. Στην ίδια την κατανόηση και τον σεβασμό του Αλλου. Οι γλώσσες δεν σηκώνουν όρια, περίκλειστα τείχη. Αλληλοεπηρεάζονται και ενσωματώνουν. Τα Λατινικά σήμερα υπάρχουν εδώ γύρω. Ας τα θέσουμε πάλι στο γνωστικό παιχνίδι. Μόνον κερδισμένοι θα βγούμε.

Headlines