Οι δημοφιλείς να κρίνουν τους ικανούς;

Αν κάτι, από τις μεταρρυθμίσεις που εισάγει το νομοσχέδιο του υπουργείου Παιδείας, ενοχλεί περισσότερο την πρόεδρο Φώφη Γεννηματά είναι ότι καταργεί τη συμμετοχή των αιρετών στα συμβούλια επιλογής. Αυτό το κατάλαβα καλά από την, ως συνήθως, θυμωμένη ομιλία της στη Βουλή. Κατάλαβα, επίσης, γιατί την ενοχλεί τόσο βαθιά. Το συγκεκριμένο μέτρο θέτει τους συνδικαλιστές εκτός των οργάνων που επιλέγουν τους προϊσταμένους – την υπαλληλική ιεραρχία του υπουργείου δηλαδή. Ετσι το κριτήριο της αξίας έρχεται να υποκαταστήσει το κριτήριο της πολιτικής έγκρισης. Το σύστημα γίνεται περισσότερο αξιοκρατικό και ο κομματισμός υποχωρεί.

Η πρόεδρος ενοχλείται, επειδή το πλήγμα έρχεται στον πυρήνα των χιλιοτραγουδισμένων κατακτήσεων της ελληνικής δεκαετίας του 1980, της οποίας η ίδια είναι η άγρυπνη θεματοφύλαξ, η αποκλειστική κατά τον νόμο εκπρόσωπος και η ζωντανή μαρτυρία της. Με τον αποκλεισμό των αιρετών από τη λήψη τέτοιων αποφάσεων, θίγεται η θεσμοθέτηση του κομματισμού στην οργάνωση της δημόσιας Παιδείας, την οποία εισήγαγε το ΠΑΣΟΚ και ευπειθώς ακολούθησαν όλοι οι μιμητές του, κάθε αποχρώσεως. Θίγεται ο κομματισμός, τον οποίο κατ’ ευφημισμόν ονομάζαμε «εκδημοκρατισμό», επειδή η κατανομή της επιρροής γινόταν επί τη βάσει της εκλογικής δύναμης των κομμάτων στις συνδικαλιστικές αρχαιρεσίες.

Ας παραβλέψουμε όμως ότι οι αιρετοί εν προκειμένω είναι οι πολιτικά αρεστοί. Από πού και ως πού οι αρεστοί, οι δημοφιλείς, οι αγαπητοί – ας τους πει ο καθένας όπως θέλει – δικαιούνται να κρίνουν τους ικανούς; Τι σχέση έχει η δημοτικότητα με την ικανότητα; Νομίζω ότι αν θυμηθούμε την εικόνα της πολιτικής ζωής, κατά την τελευταία εικοσαετία περίπου, έχουμε αμέσως την απάντηση: ουδεμία – ειδάλλως, η Βουλή θα συγκέντρωνε την αφρόκρεμα των ικανών ανθρώπων της χώρας. Γιατί, λοιπόν, να επιτρέπεται στους δημοφιλείς (αιρετούς) να κρίνουν τους ικανούς; Τι είδους σύστημα προκύπτει από τέτοιες αρχές;

Το σύστημα που ίσχυε μέχρι προσφάτως, εξαιτίας της ανυπαρξίας ελάχιστης βάσης για την εισαγωγή στα πανεπιστήμια, είναι η απάντηση στο προηγούμενο ερώτημα. Το πληθωριστικό σύστημα των δήθεν πανεπιστημίων, των δήθεν καθηγητών και των δήθεν φοιτητών. Διότι, αν η δημοτικότητα είναι αξία ανώτερη της ικανότητας (εφόσον αιρετοί κρίνουν τους ικανούς), τότε η ικανότητα δεν μπορεί να στέκεται εμπόδιο στις επιθυμίες των πολλών. Δηλαδή, γιούργια, γιούργια στον ταβλά με τα κουλούρια και όλοι μέσα! (Με προσοχή όμως, παιδιά, για να μην ποδοπατηθούμε…) Να υπάρχει για τον καθένα, ανεξαρτήτως ικανότητας, μια θέση σε κάτι το οποίο το ελληνικό κράτος μεγαλόψυχα θα αναγνωρίζει ως πανεπιστήμιο, μαζί με τα συμπαρομαρτούντα «επαγγελματικά δικαιώματα» (δηλαδή, την πρόσληψη στο Δημόσιο) στους αποφοίτους του. Μία πανάκριβη κοροϊδία, με άλλα λόγια – τέτοιο σύστημα οικοδομείται πάνω στην αρχή της δημοτικότητας.

Γιατί κοροϊδία είναι, αν λάβουμε υπ’ όψιν τους πόρους που δαπανώνται για ανόητους και αντιπαραγωγικούς σκοπούς, για τη συντήρηση μια αυταπάτης. Κοροϊδία είναι αν σκεφθούμε πως θα μπορούσαν να είχαν αξιοποιηθεί παραγωγικά και χρήσιμα για την κοινωνία αυτοί οι πόροι. Οτι η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ υπερασπίζεται όμως αυτό το σύστημα πρέπει να καθησυχάζει εκείνη τη μερίδα των συμπολιτών μας, που ειλικρινά ανησυχούν για το μέλλον του ΠΑΣΟΚ σε εποχές ΚΙΝΑΛ. Οσο υπάρχει Φώφη αρχηγός, το ρολόι του κινήματος μένει κολλημένο στη δεκαετία του 1980 και το αυθεντικό ΠΑΣΟΚ δεν έχει να φοβάται τίποτε. Εκτός από τον φυσικό θάνατο…

ΠΕΡΑΣΤΙΚΑ

Αν χθες κατά τις 6 ή τις 7 μ.μ. περάσατε από το Σύνταγμα και είδατε κάποιους δυστυχισμένους να διαμαρτύρονται και τους λυπηθήκατε, για τη σκληρή μοίρα που μπορεί να τους οδήγησε εκεί υπό συνθήκες καύσωνα, να γνωρίζετε ότι ήσαν εκείνοι που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα δύο αντιεμβολιαστικών «συλλογικοτήτων», αν μου επιτρέπεται να δανειστώ τον όρο. Κάποιας «Λαϊκής Ελληνικής Πατριωτικής Ενωσης» (ΛΕΠΕΝ) και μιας Ομάδας Υποστηρικτών Ναυάρχου ε.α. Αντωνίου Παπαντωνίου «ή ταν ή επί τας». (Δεν ξέρω αν χρειάζεται ένα θαυμαστικό στο τέλος…) Είναι άγνωστο αν παρέστη αυτοπροσώπως ο κ. Ναύαρχος. Το ελπίζω, γιατί αυτό θα έδωσε μεγάλη χαρά στους θαυμαστές του και ασφαλώς θα τους ενέπνευσε αγωνιστικό σθένος…