Γυναικοκτονίες – Κανείς δεν σκοτώνει επειδή αγαπάει

Οι άνθρωποι κάνουν πολλά επειδή αγαπούν.

Χαίρονται, απελπίζονται, γλεντούν, θλίβονται, γράφουν ποιήματα και τραγούδια, κάνουν τρέλες, παρατάνε τις δουλειές και τα σπίτια τους, ενίοτε ακόμη και αυτοκτονούν.

Δεν σκοτώνουν.
Και ας υπάρχει το σχετικό τραγούδι.
Για να σκοτώσεις μια γυναίκα με την οποία μοιράζεσαι τη ζωή σου δεν μπορείς να την αγαπάς.

Για να σκοτώσεις έναν οικείο άνθρωπο πρέπει να τον μισείς. Ακόμη και εάν δεν θες να το παραδεχτείς.
Να θεωρείς ότι έχεις εξουσία πάνω της.

Να πιστεύεις ότι είναι ιδιοκτησία σου και δεν έχει δικαίωμα να ξεφύγει.

Να την μισείς επειδή διεκδικεί την ανεξαρτησία της.
Να θεωρείς ότι είναι υποχρεωμένη να είναι μαζί σου.

Και όλα αυτά να βαφτίζεις «ζήλεια» ή «πάθος», ενώ πρόκειται για βαναυσότητα.
Γι’ αυτό και πρέπει κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσει και όλη αυτή η βλακεία με την «κακιά στιγμή».

Όταν μιλάμε για τις γυναικοκτονίες δεν υπάρχουν «κακές στιγμές».
Κάθε φόνος είναι ένα έγκλημα καλά προετοιμασμένο.

Προμελετημένο σχεδόν.
Όχι μόνο από τον δράστη, αλλά και από την κοινωνία.

Που αναπαράγει σεξιστικά στερεότυπα και προκαταλήψεις.
Που εξακολουθεί να εκπαιδεύει συναισθηματικά διαφορετικά τα αγόρια και τα κορίτσια, φτιάχνοντας άντρες ανίκανους να καταλάβουν ότι η αρχή του έρωτα και της αγάπης είναι ο σεβασμός του άλλου και η παραδοχή της ελευθερίας του. Της ελευθερίας να μην είναι μαζί σου.

Που εξακολουθεί να αντιμετωπίζει τον γάμο ως δέσμευση της γυναίκας να αποδέχεται τις επιταγές του άντρα.
Που εξακολουθεί να θεωρεί γυναικεία «αρετή» την ανοχή απέναντι στην αντρική βία, για το «καλό της οικογένειας και των παιδιών».

Όχι δεν έχουμε να κάνουμε με «μεμονωμένες περιπτώσεις».
Αλλά με ένα πραγματικό φαινόμενο και ένα ακόμη πιο πραγματικό πρόβλημα.

Που θα πρέπει να το αντιμετωπίσουμε και με θεσμικά βήματα, όπως αυτά που καταπολεμούν την ατιμωρησία της σεξουαλικής βίας, αλλά και με την αλλαγή στάσεων και νοοτροπιών, αυτή την επείγουσα «επανεκπαίδευση» των ελλήνων αντρών εάν δεν θέλουμε να συνεχίσουμε να μετράμε γυναικοκτονίες.

Και το πρώτο βήμα είναι να μιλήσουμε πραγματικά για το πρόβλημα:

Δηλαδή, να παραδεχτούμε ότι δεν έχουμε να κάνουμε ούτε με «πάθη», ούτε με «ζήλιες», ούτε με «έρωτες», αλλά με βαθιά ριζωμένες πατριαρχικές και σεξιστικές αντιλήψεις που την κρίσιμη στιγμή οπλίζουν τα χέρια γυναικοκτόνων.