Τον λογαριασμό στους ανεμβολίαστους!

Είναι ομολογουμένως πολύ δύσκολη η θέση ενός δημάρχου, όταν οι περιστάσεις τον αναγκάζουν να εξηγήσει δημοσίως γιατί δεν τον ενδιαφέρει αν ο κορωνοϊός καλπάζει στον δήμο του. Ο δήμαρχος Πάρου, λ.χ., του οποίου το νησί είναι στο κόκκινο. Ο δήμαρχος δεν θέλει καθόλου περιοριστικά μέτρα (ανάλογα εκείνων που επιβλήθηκαν στη Μύκονο), επειδή κρίνει ότι δεν θα αποδώσουν. Ούτε η σχετική συζήτηση τον ευχαριστεί, επειδή «δημιουργείται αρνητικό κλίμα για όσους θέλουν να επισκεφθούν το νησί». (Λογικό δεν είναι, όταν συντρέχει ο κίνδυνος αρνητικών συνεπειών για τη δημόσια υγεία; Είτε το κράτος είτε οι ειδικοί και τα εντεταλμένα όργανα έχουν την υποχρέωση τουλάχιστον να προειδοποιήσουν και το αρνητικό κλίμα αυτό τον ρόλο έρχεται να παίξει). Συνάγεται επομένως ότι αυτό που θέλει από το κράτος και τους ειδήμονες ο κύριος δήμαρχος είναι να αφήσουν την Πάρο στην ησυχία της και, για τον κορωνοϊό, γαία πυρί μιχθήτω. Δεν τον κακίζω, επειδή δεν καταλαβαίνω τη θέση του, αλλά επειδή δεν βρίσκει έναν λιγότερο ανόητο τρόπο για να το υπερασπισθεί.

Ο δήμαρχος Ρεθύμνου, τώρα, επίσης θεωρεί «υπερβολή» τον θόρυβο γύρω από την επιδημιολογική κατάσταση της Κρήτης. Λέει όμως και κάτι ενδιαφέρον και δίκαιο: Ζητάει «να τιμωρήσουμε εκείνους που δεν σέβονται τους υπόλοιπους», γιατί θεωρεί αδικία να την πληρώνει η Κρήτη για κάποιους ασυνείδητους. Τι να κάνουμε όμως; Να την πληρώσει και η ηπειρωτική Ελλάδα, για χάρη των ασυνείδητων της Κρήτης, που λέει ο δήμαρχος; Οπότε αναγκαστικά θα την πληρώσει η Κρήτη και το κάθε νησί, εφόσον οι ανεμβολίαστοι μπορούν να περιφέρονται χωρίς συνέπειες και να θέτουν σε κίνδυνο την υγεία και τα συμφέροντα όλων των άλλων. Αν η επιλογή της άρνησης του εμβολίου δεν συνοδεύεται από κάποιο κόστος για τον αρνητή, αν η πίεση στον αντιεμβολιαστή δεν είναι σταθερή και κλιμακούμενη για να επηρεάσει τη στάση του, απλώς σπαταλάμε χρόνο και πόρους.

Και, εν πάση περιπτώσει, ποιο πειστικότερο επιχείρημα μπορεί να υπάρξει υπέρ των ποινών και των κυρώσεων, όταν διαφωνεί με τη λογική αυτή ο απίθανος κ. Τσούχλος, ο νεοδημοκράτης πρόεδρος της ΟΛΜΕ; Και μόνον ότι αυτός είναι αντίθετος, σημαίνει ότι η λογική των ποινών είναι η ορθή!

Το ζήτημα του υποχρεωτικού ή μη εμβολιασμού των εκπαιδευτικών είχε απασχολήσει την κυβέρνηση την περασμένη εβδομάδα. Το υπουργείο ήταν μάλλον υπέρ του μέτρου, καθώς δίνει την προτεραιότητα στην αποκατάσταση της δια ζώσης εκπαίδευσης και θέλει να αποφύγει πάση θυσία ένα νέο κλείσιμο των σχολείων. Ωστόσο, η κυβερνητική πλειοψηφία δεν ήθελε να ανοίξει μέτωπο σύγκρουσης με τους εκπαιδευτικούς και προτιμήθηκε η μέθοδος της έμμεσης πίεσης στους αρνητές. Οποιος εκπαιδευτικός, δηλαδή, για λόγους ιδεολογικούς, θεολογικούς ή άλλους, δεν θέλει να εμβολιασθεί θα υποχρεώνεται να κάνει τακτικά τεστ, τα οποία φυσικά θα πληρώνει από την τσέπη του.

Ο πρόεδρος της ΟΛΜΕ έχει άλλη γνώμη όμως! Ζητάει τα τεστ να είναι δωρεάν για τους ανεμβολίαστους συναδέλφους του. Να τα πληρώνει το κράτος, λέει χαρακτηριστικά, όπως οι συνάδελφοί του πληρώνουν φόρους για το δημόσιο σύστημα υγείας. Θέλει, με άλλα λόγια, το κράτος να πληρώνει τις ποινές που το ίδιο επιβάλει, θέλει να δει το κράτος να αυτοαναιρείται με τον γελοιωδέστερο τρόπο. Τι νόημα μπορεί να έχει η αποτρεπτική ισχύς του νόμου, όταν ο κράτος επιβάλει ποινές που τις πληρώνει το ίδιο; (Ευτυχώς που ο κ. πρόεδρος της ΟΛΜΕ δεν έχει χρόνο να ασχολείται με μαθητές, λόγω των συνδικαλιστικών καθηκόντων του, διότι με τέτοια μυαλά θα ήταν επικίνδυνος μέσα στη σχολική τάξη…)

Ιδιότυπη περίπτωση εκκεντρικού ο κ. Τσούχλος, διότι δηλώνει επίσης «περήφανος νεοδημοκράτης από δεκαοκτώ χρονών» και διαμαρτύρεται – στον πληθυντικό που αντανακλά το βάρος του αξιώματός του – ότι «δεν ψηφίσαμε αυτή τη ΝΔ των ποινών, των καταλογισμών και του μαστιγίου» (την ούτως ειπείν BDSM ΝΔ…).Αυτό όμως που αναδεικνύει ως ξεχωριστό χαρακτήρα τον πρόεδρο της ΟΛΜΕ, αυτό που πείθει για την αυθεντικότητά του και σε κάνει, ως παραρτηρητή, να διασκεδάζεις παρά να εκνευρίζεσαι με την ύπαρξή του, είναι η αφέλεια που ανατρέπει την υποτιθέμενη σοβαρότητά του. Μιλώντας λ.χ. για την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, ο πρόεδρος της ΟΛΜΕ παρομοίασε όσους εκπαιδευτικούς θέλουν την αξιολόγηση με «κατηγορούμενους που θέλουν να δικαστούν». Συνειδητή ή μη η επιλογή της εικόνας, προδίδει τα ταπεινά κίνητρα της στάσης του και, έτσι, από επικίνδυνος γίνεται αστείος.