Χάνοντας το μυαλό σου, στον καύσωνα του Ιούλη…

Ναι, αποχαιρετούμε τον Ιούλη. Αλλά με έναν τρόπο το μυαλό ταξιδεύει σε εκείνο το «πείραμα» του Οκτώβρη. Μιλάνο 2018: Ακριβώς 4/10. Στα «πρώτα» του Πέδρο Μαρτίνς. Ανάμεσα στα δύο ντέρμπι πρωταθλήματος με ΠΑΟΚ και ΑΕΚ, η αναμέτρηση του Σαν Σίρο στον Ιταλικό Βορρά, με τη Μίλαν για τους ομίλους του Europa League.

Εκεί ο Πορτογάλος -που μάθαινε ακόμη το ρόστερ του- εμφάνισε για πρώτη φορά σε φόντο Ερυθρόλευκο, τον Ζοσέ Σα, τον Γκιγιέρμε, αλλά και τον Γιάγια Τουρέ η επιστροφή του οποίου είχε δικαιολογημένα δημιουργήσει μεγάλη προσδοκία.

Για την ακρίβεια αυτή η ιδιαίτερη τρόικα είχε κάνει ντεμπούτο μια εβδομάδα πριν σε ένα ματς κυπέλλου στο Φάληρο με τον Λεβαδειακό. Αλλά εκεί ήταν απλώς μια πρόβα.

Η παρτίδα στο Μιλάνο ήταν το 11ο επίσημο ματς της χρονιάς.

Ο Σα έρχονταν από σεζόν 20 συμμετοχών από την Πόρτο. Ο Γκιγιέρμε ήταν μια από τις πιο ενδιαφέρουσες μεταγραφικές επιλογές του νέου ρόστερ. Και όσο για τον Τουρέ; Προφανώς δεν πέρασαν δα και τόσα πολλά χρόνια για να θυμηθεί την περιρρέουσα ατμόσφαιρα.

Γιατί άργησαν και οι τρεις (έστω οι δύο μιας και ο Τουρέ μας άφησε νωρίς), τόσο πολύ να ενταχθούν εκείνη την χρονιά στην ομάδα; Διότι ο Πέδρο Μαρτίνς στο τέλος της ημέρας είναι κανονικός προπονητής.

Ξεκίνησε την προετοιμασία εκείνη τη χρονιά με ένα συγκεκριμένο ρόστερ. Μοίρασε ρόλους. Το εμπιστεύθηκε, ειδικά μετά τις δύο προκρίσεις στην Ευρώπη επί της Λουκέρνης και της Μπέρνλι. Όσοι ήρθαν αργότερα προφανώς έπρεπε να περιμένουν στη σειρά τους.

Ακόμη και αν ανάμεσα τους ήταν ο καλύτερος τερματοφύλακας που είδαμε στα μέρη μας την τελευταία 3ετία και ένας εγκεφαλικός χαφ που ανέβασε πολύ την ποιοτική στάθμη του rotation.

Ο προπονητής μπορεί να έκανε λάθος τότε. Ίσως ο Σα λίγες μέρες πριν το Μιλάνο, να μην είχε δεχθεί ποτέ εκείνο το αυτογκόλ από τον Βούκοβιτς. Μπορεί η μπάλα να μην έφευγε μέσα από τα χέρια του, όπως συνέβη με τον Γιαννιώτη. Να μην είχε χαθεί εκείνο το ματς με τον ΠΑΟΚ στο Καραϊσκάκη που όπως αποδείχθηκε στην τελική βαθμολογία έκρινε και τον τίτλο (ο Ολυμπιακός έχασε τον τίτλο του ΄19 για 5 βαθμούς)

Μπορεί επίσης ο Γκιγιέρμε μπαίνοντας πιο γρήγορα να είχε δώσει άλλα χαρακτηριστικά συνολικά στο παιχνίδι. Υπάρχει όμως μια αυτονόητη μεθοδολογία. Ειδικά σε ομάδες που ξεκινούν με προκριματικά.

Ο Μαρτίνς έκανε το ίδιο με τον Γιουσέφ Ελ Αραμπί το καλοκαίρι του ΄19, όταν ο Μαροκινός μπήκε στην ομάδα στο τελευταίο ματς με την Κράσνονταρ και την πρόκριση εξασφαλισμένη. Το κάνει ακόμη και φέτος με τα προβλήματα-βουνό: Δεν έπαιξε ο Βατσλίκ στο Μπακού. Ο Τζολάκης παρέμεινε μπροστά από την εστία. Και ας ήταν επιπλέον το φορτίο με τον κακό αγωνιστικό χώρο, και τους αέρηδες…

Τα σκέφτεσαι όλα αυτά. Και έπειτα σκέφτεσαι την ΑΕΚ. Τον τρόπο με τον οποίο επέλεξε να διαχειριστεί τη χθεσινή δραματική βραδιά. Την ίδια που επέτρεψε στο 844 της ευρωπαϊκής κατάταξης να φύγει πανηγυρίζοντας από το ΟΑΚΑ.

Είχε ο Βλάνταν Μιλόγεβιτς κάνει μια δοκιμή πριν τη Βελέζ (που το όνομα της φαίνεται γνωστό στο κοινό απλά επειδή υπάρχει άλλη μια στο Σάρσφιλντ της Αργεντινής). Ακριβώς πριν από δύο εβδομάδες. Μια εντεκάδα βγαλμένη από ποδοσφαιριστές που ακολούθησαν ολόκληρο το πρόγραμμα της προετοιμασίας: 3-0 τον Απόλλωνα Λεμεσού.

Η ίδια εντεκάδα έπαιξε το πρώτο ματς με τη Βελέζ. Εκεί που ήρθε μια ήττα μάλλον συγκυριακή -ακυρώθηκε μεταξύ άλλων ένα κανονικό γκολ του Ανσαριφάρντ-. Τότε ήταν που ξεκίνησε ένας τεράστιος θόρυβος. Για τους περσινούς που είναι losers. Εκείνους που θα τους άλλαζε όλους ο Δημήτρης Μελισσανίδης –όπως το 2018 ο Βαγγέλης Μαρινάκης-. Αλλά που δεν τους άλλαξε. Τουλάχιστον μέχρι τώρα.

Σε αυτή την ακατανόητη συζήτηση που άνοιξε παγιδεύτηκε και ο ίδιος ο Μιλόγεβιτς. Και είναι ασυγχώρητος. Γιατί οι προπονητές κοιτάζουν τη δουλειά τους, όχι τι γράφει ο καθένας στα sites. Ξαφνικά λοιπόν επέλεξε να διαχειριστεί τη ρεβάνς με άλλη ομάδα. Με τις… μεταγραφές.

Με τον Λε Ταλέκ (που φαίνεται ως όνομα γνωστό γιατί κάποτε ο αδερφός του βρέθηκε από την Λίβερπουλ ως τον Ατρόμητο). Με τον Βράνιες που ανακοινώθηκε 19 Ιούλη. Τον Αραούχο που ανακοινώθηκε 3 μέρες νωρίτερα. Και τον Στάνκοβιτς που λόγω ενός προβλήματος υγείας έχασε και αυτός ολόκληρη την προετοιμασία.

Ναι, έπιασε δύο πέναλτι ο τερματοφύλακας. Αλλά αν είχε δοθεί ένα άλλο πέναλτι που έκανε, μια άλλη μεταγραφή (ο Τζαβέλας που ανακοινώθηκε 30 Ιουνίου) δεν θα υπήρχαν αυτά τα πέναλτι.

Οι προκριματικοί έχουν δικούς τους κανόνες. Το μεγαλύτερο εφόδιο για κάθε ομάδα που μπλέκει σε αυτές είναι η ομοιογένεια. Είναι η επιλογή να τους διαχειριστείς με εκείνους που δουλεύεις από την αρχή της χρονιάς. Ότι ο Αραούχο και ο Βράνιες έχουν κάνει το «πήγαινε-έλα» στην ΑΕΚ 3-4 φορές δεν τους εντάσσει σε αυτό πλαίσιο.

Η ΑΕΚ δεν αποκλείστηκε γιατί ο Αραούχο έχασε ευκαιρίες. Αποκλείστηκε γιατί ο καλός και έμπειρος προπονητής της, συντονίστηκε με την κακή ελληνική πραγματικότητα. Και αυτό είτε θα του γίνει μάθημα σε μια χρονιά που ούτως ή άλλως αναμένεται πλέον δύσκολη για τον ίδιο. Είτε δεν θα αργήσει και πολύ η ώρα που κάποιος θα γράψει το όνομα του Χιμένεθ…

ΥΓ. Αναβλήθηκε το Λουντογκόρετς-ΤΣΣΚΑ Σόφιας της 8ης Αυγούστου. Για να εξυπηρετηθούν οι ομάδες, από την Ομοσπονδία. Για να έχουν καλύτερες πιθανότητες στην Ευρώπη. Να πούμε και για τα δικά μας ή δεν υπάρχει λόγος;