Είμαι βέβαιος ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει τίποτε απολύτως εναντίον του Κολλεγίου Αθηνών και των αποφοίτων του. Οταν χλευάζει τον Πρωθυπουργό και την υπουργό Παιδείας ως «κολλεγιόπαιδες», επ’ ουδενί στρέφεται  κατά του συγκεκριμένου σχολείου. Μιλάει γενικώς, εννοεί τα παιδιά των ιδιωτικών σχολείων συνολικά, ως είδος – οι «μπούληδες», όπως είχε πει κάποτε για τον μετέπειτα συνεταίρο στην εξουσία. Για να το χρησιμοποιεί μάλιστα ως χλεύη κατά των αντιπάλων του, σημαίνει ότι ο Αλέξης θεωρεί μομφή τη συγκεκριμένη ιδιότητα. Για τον Αλέξη είναι μεμπτό να είσαι «παιδί ιδιωτικού σχολείου», είναι κάτι που επισύρει τη χλεύη, την κοροϊδία και τα συναφή.

Να το δεχθώ, αλλά τότε πώς εξηγείται ότι ο ίδιος στέλνει τα παιδιά του σε ιδιωτικά σχολεία; Πώς εξηγείται ότι αυτό για το οποίο μέμφεται στους αντιπάλους του φροντίζει να το εξασφαλίσει στα παιδιά του; Θέλει δηλαδή κάποια μέρα να τα κοροϊδεύουν και αυτά (και μάλιστα κάποιοι σαν τον ίδιο ή χειρότεροι…), επειδή φοιτούν σε ιδιωτικά σχολεία; Επομένως, τρία τινά μπορεί να συμβαίνουν. Το πρώτο, ότι δεν ξέρει τι λέει και τι του γίνεται. Το δεύτερο, ότι είναι κακός πατέρας. Το τρίτο, ότι είναι ψεύταρος. Δεν θέλω να σας επηρεάσω, αφήνω τον καθένα σας να κάνει την επιλογή του κατά την κρίση του…

Επιλέγοντας, πάντως, την ιδιωτική εκπαίδευση για τα παιδιά του, ο αρχηγός της αντιπολίτευσης επιλέγει στην πράξη τις αρχές εκείνες, που ο ίδιος στηλιτεύει στην κυβερνητική πολιτική. Καταγγέλλει, λ.χ., τον ελιτισμό στους εκπαιδευτικούς θεσμούς, αλλά στην πράξη – και μάλιστα την πράξη που την πληρώνει από την τσέπη του, εν αντιθέσει με την ψήφο του στη Βουλή που δεν του κοστίζει τίποτε – επιλέγει τον ελιτισμό για τα παιδιά του. Ας ψηφίζει ό,τι θέλει στη Βουλή, οι πράξεις του μιλούν καθαρότερα…

Και κάτι τελευταίο. Αν ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ «ψηφίζει» υπέρ των ιδιωτικών σχολείων, προφανώς λόγω των ανώτερης ποιότητας υπηρεσιών που παρέχουν, τότε γιατί ήταν με τέτοια σφοδρότητα αντίθετος στον θεσμό των προτύπων και πειραματικών σχολείων; Τα πρότυπα δημόσια, όπως τα καλά ιδιωτικά, έχουν και αυτά σκοπό να παρέχουν ανώτερης ποιότητας υπηρεσίες. Με μία βασική διαφορά, όμως: ότι τα δημόσια θέτουν κριτήρια αξιοκρατικά, ενώ στα ιδιωτικά δεν φτάνουν μόνον αυτά, κατά κανόνα χρειάζονται και τα λεφτά των γονιών σου, αν δεν προσφέρεται κάποιος τρίτος να πληρώσει τα δίδακτρα.

Το πρότυπο δημόσιο, δηλαδή, υπάρχει προς όφελος των οικονομικά ασθενέστερων. Εφόσον λειτουργεί καλά, η ύπαρξή του μοιράζει δικαιότερα την ισότητα των ευκαιριών. Είναι θεσμός που ενισχύει την αξιοκρατική οργάνωση της κοινωνίας. Πώς γίνεται λοιπόν ένας αυτοπροσδιοριζόμενος ως αριστερός και προοδευτικός πολιτικός να καταψηφίζει τα πρότυπα δημόσια σχολεία και ταυτοχρόνως να δίνει, με τις πράξεις του, την εμπιστοσύνη του στην ιδιωτική εκπαίδευση; Πώς τόση αφέλεια μπορεί να συνυπάρχει με την πονηριά του;

ΚΑΛΙΜΠΑΝ

Μέσω των ειδήσεων, παρακολούθησα με αμηχανία τον πόνο του Πέτρου Φιλιππίδη την ώρα της πτώσης του, δηλαδή της προφυλάκισής του. Οι φωνές, τα κλάματα, οι ικεσίες, η υστερία. Τόσο βαρύ, ώστε η αρχική αμηχανία μεταμορφώνεται σε αηδία – ελαφρά μεν, πλην αηδία. Και μου κάνει εντύπωση πώς ένας άνθρωπος, ικανός να ασκήσει την ισχύ του με τόση βία, σύμφωνα με το κατηγορητήριο, μπορεί να σκούζει σαν το ζώο που διαισθάνεται τη σφαγή του. (Μεταφορικά όλα αυτά, παρακαλώ, ας μην παρεξηγηθώ…) Σε αυτή την αντίθεση της βίας και του πόνου, μέσα στο ίδιο πρόσωπο και σε τέτοιον βαθμό, εγώ βλέπω το κτήνος – με την έννοια ότι βλέπω τον τέλειο ρόλο για τον Π. Φιλιππίδη, του οποίου το ταλέντο δεν αμφισβητείται.

Επειδή η σύνθεση του πληθυσμού των Φυλακών Τριπόλεως αρχίζει να γίνεται καλλιτεχνικώς ενδιαφέρουσα, προτείνω να ανεβάσει ο Δ. Λιγνάδης την «Καταιγίδα» του Σαίξπηρ. Ο Φιλιππίδης θα είναι ο ιδανικός Κάλιμπαν! Οσο για το ρόλο της τρυφερής και λεπτεπίλεπτης Μιράντας, που έχει και τους υπέροχους στίχους «How beauteaus mankind is! O brave new world that has such people in’t!», αυτός ο ρόλος ανήκει δικαιωματικά και επαξίως στη Βάνα την Μπάρμπα! Με την ελπίδα ότι θα δεχθεί να συμμετάσχει και το υπουργείο Δικαιοσύνης θα επιτρέψει τη συμμετοχή της…

Headlines