Ο Τζακ ποτέ δεν ξέχασε τη Ζακλίν από τη Νορμανδία

Προ διετίας, ο Κάρα Τρόι Ρόμπινς, ένας 97χρονος Αμερικανός, συνάντησε τη γαλλίδα αγαπημένη που είχε να δει 75 χρόνια, κράτησε το πρόσωπό της στα χέρια του, την αγκάλιασε και ψιθύρισε: «Πάντα σε αγαπούσα. Ποτέ δεν έφυγες από την καρδιά μου». Στις 20 Ιουλίου, ένας άλλος Αμερικανός, ο 99χρονος Τζακ Χάμλιν, επέστρεψε στη Γαλλία, έσφιξε τα χέρια μιας 40χρονης γυναίκας στα δικά του και της είπε: «Η γιαγιά σου, η Ζακλίν, ήταν μια σπουδαία γυναίκα. Ποτέ μου δεν την ξέχασα».

Βετεράνοι του πολέμου και της αγάπης, ιστορίες που άνθησαν μόνο κατά το ήμισυ και δεν τελείωσαν ποτέ. Πρωταγωνιστής στην πιο πρόσφατη είναι ο Τζακ Χάμλιν, ένας πρώην διασώστης του αμερικανικού πολεμικού ναυτικού από το Σπρίνγκφιλντ του Μισούρι, που συνάντησε έπειτα από 77 χρόνια την οικογένεια της γαλλίδας αγαπημένης του στο Μπρετβίλ λ’ Οργκεγέζ της Νορμανδίας. Ο Χάμλιν, που θα κλείσει τον Οκτώβριο έναν αιώνα ζωής, είχε πάρει όλα αυτά τα χρόνια πολλά από τα ταξίδια του στη Γαλλία, από τη συμμετοχή του στους εορτασμούς για τις επετείους της D-Day, της απόβασης των συμμαχικών δυνάμεων στη Νορμανδία. Είχε ξαναδεί τη θάλασσα ανοιχτά της παραλίας Ομαχα, είχε γνωρίσει τη βασίλισσα Ελισάβετ, είχε λάβει το παράσημο της Λεγεώνας της Τιμής, είχε βγάλει φωτογραφίες με ενθουσιώδεις νέους που δεν γνώριζε. Στο τέλος της ημέρας, όμως, πάντα κάτι έλειπε, κλειδωμένο μια ολόκληρη ζωή στο συρτάρι του γραφείου του: η μαυρόασπρη φωτογραφία μιας νεαρής γυναίκας, ονόματι Ζακλίν.

Ο αμερικανός βετεράνος δεν μπορούσε να θυμηθεί το επώνυμό της. Πριν από τρία χρόνια, ωστόσο, αφού αφηγήθηκε για πολλοστή φορά τις εμπειρίες του ως διασώστη των στρατιωτών που τραυματίστηκαν στην Απόβαση, πήρε στην άκρη μια γαλλίδα ερευνήτρια, την Αλίς Φερναντές, της έδειξε τη φωτογραφία και της είπε: «Θα ήθελα να τη βρω».

Δύο τοποθεσίες

Μόνο ένα όνομα είχε και δύο τοποθεσίες: το Σερμπούρ της Νότιας Νορμανδίας, όπου την είχε γνωρίσει, και το Κουρμπβουά, στην περιοχή του Παρισιού, όπου η Ζακλίν είχε γεννηθεί. Τίποτε άλλο. Η Αλίς όμως δεν το έβαλε κάτω, επικοινώνησε με τον δήμαρχο του Κουρμπβουά, μελέτησε τα δημοτικά μητρώα και βρήκε ένα επώνυμο που της έδωσε ένα πρώτο στοιχείο: Ζακλίν Μαριέτ. Επειτα από τρία χρόνια αναζήτησης, κατάφερε να εντοπίσει την κόρη της, την 72χρονη Κατρίν λε Τιράν, συνταξιούχο γιατρό που ζει στο Παρίσι. Τον Φεβρουάριο, της τηλεφώνησε και της μίλησε για τον Χάμλιν.

Η γυναίκα εξεπλάγη, δεν ήξερε τι να σκεφτεί. «Μα τι τρελή ιστορία είναι αυτή;» σκέφτηκε. Η μητέρα της, που είχε πεθάνει το 2005, δεν της είχε μιλήσει ποτέ για κάποια ρομαντική σχέση με έναν αμερικανό στρατιώτη και η ίδια δεν μπορούσε να καταλάβει πώς είχε βρεθεί στο Σερμπούρ. Ολα τα άλλα όμως ταίριαζαν: η περιγραφή της, ο χαρακτήρας της, ο τρόπος ομιλίας της, το όνειρό της να γίνει μοντέλο. Κι έπειτα υπήρχε εκείνη η φωτογραφία. Εβδομήντα επτά χρόνια αργότερα, αφηγείται η ιταλική «Λα Ρεπούμπλικα», ο δεσμός αποκαταστάθηκε. «Ηταν πολύ συγκινητική η συνάντησή μας», είπε η ίδια η Λε Τιράν στο γαλλικό περιοδικό «Le Point». «Το να βλέπω αυτόν τον 99χρονο άνδρα να κοιτάζει τις φωτογραφίες της μητέρας μου… Καλωσόρισε εμένα και τις δύο μου κόρες ως ηρωίδες, οι πραγματικοί ήρωες όμως ήταν αυτός και οι σύντροφοί του, που μας απελευθέρωσαν από τους Ναζί».

Συνολικά 156.000 αμερικανοί, καναδοί και βρετανοί στρατιώτες συμμετείχαν στην απόβαση της Νορμανδίας, τις πρώτες πρωινές ώρες της 6ης Ιουνίου του 1944. Περισσότεροι από 10.000 σκοτώθηκαν. Την ημέρα εκείνη, ο ίδιος ο Χάμλιν έσωσε κάπου 60 τραυματίες. Συνολικά, τα 60 μέλη του Υπ’ Αριθμόν Ενα Στολίσκου Διάσωσης του αμερικανικού πολεμικού ναυτικού κατάφεραν να διασώσουν κάπου 1.500 στρατιώτες. «Ούτε σε καμιά τρύπα αλεπούς κοιμήθηκα, ούτε αλεξιπτωτιστής ήμουν, ούτε πήδηξα από ψηλά στον ουρανό. Το μόνο που έκανα ήταν να είμαι ένας ναύτης, ένας ναυαγοσώστης. Μόνο αυτό έκανα και δεν θεωρώ τον εαυτό μου ήρωα», λέει ο Τζακ Χάμλιν με χαρακτηριστική σεμνότητα.

Εξι μήνες αργότερα, τον Δεκέμβριο του 1944, μπήκε στην εικόνα η Ζακλίν. Ενας φίλος του Χάμλιν κανόνισε τη συνάντηση με την ίδια και μία ακόμα κοπέλα. Βλέπονταν για έξι μήνες. Περισσότερα, ως τζέντλεμαν, ο Χάμλιν δεν λέει. Από τη στιγμή που επέστρεψε στις ΗΠΑ, δεν είδαν ξανά ποτέ ο ένας τον άλλον, ένας επίλογος κοινός για πολλούς βετεράνους, οι ιστορίες των οποίων χάθηκαν στο πέρασμα του χρόνου. Αυτή τη φορά, χάρη στην προσπάθεια μιας ερευνήτριας, το τέλος ήταν διαφορετικό.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΝΕΑ