Σιγά τον πολυέλαιο!

Η Ερις, θυγατέρα της Νυκτός, δεν προσεκλήθη στους γάμους της Θέτιδος με τον Πηλέα. Τόσο τσαντίστηκε, ώστε έστειλε ένα χρυσό μήλο, με μία φράση σκαλισμένη επάνω του: «στην ωραιότερη». Το μήλο διεκδίκησαν τρεις θεές βάζοντας για κριτή το πιο μπάνικο βοσκόπουλο. Οχι τον Τόλη μα τον Πάρη. Ετσι ξεκίνησε η ιστορία που κατέληξε στον Τρωικό Πόλεμο…

Την τελευταία εβδομάδα αφθονούν οι Εριδες που εξανίστανται εναντίον της Προέδρου. «Γιατί κάλεσε στη δεξίωση στο Μέγαρο την τάδε; Τι έχει προσφέρει ο δείνα στη Δημοκρατία;». Απορώ πώς δεν έχει ακόμα προταθεί να συγκροτήσουμε μία ειδική επιτροπή, η οποία με αδιάβλητα κριτήρια να αποφασίζει ποιοι θα διαβαίνουν την πύλη της Ηρώδου Αττικού το δείλι της 24^ης Ιουλίου.

«Much Ado About Nothing» – πολύ κακό για το τίποτα – θα έλεγε ο Σαίξπηρ. Ισως όμως για να το καταλάβεις πρέπει να σου λάχει να βρεθείς μια φορά εκεί.

«Πέρας προσέλευσης ώρα 19:30» τονίζουν τα σκαλισμένα γράμματα στο βαρύ επίσημο χαρτί. Στις έξι μπαίνεις στο μπάνιο, λουτροκοπανιέσαι, ξυρίζεσαι κόντρα, «κι αν χιονίζει και αν βρέχει το αγριογούρουνο αντέχει!» φαλτσάρεις κοιτάζοντας τη φάτσα σου στον καθρέφτη. Στις εξίμισι διαπιστώνεις με φρίκη πως το γαλάζιο σου κοστούμι έχει στο πέτο μια λαδιά σαν τον χάρτη της Πελοποννήσου. Για να μη θεωρηθείς τοπικιστής, χώνεσαι ολόκληρος στην ντουλάπα και ανασύρεις ένα γκρι κουλγούλ, που το είχες ράψει το 2003. Τύχη αγαθή χωράς ακόμα μέσα του, έστω και τσίμα-τσίμα. «Μην ξεχαστώ μόνο και κουμπωθώ» σκέφτεσαι «και εκτοξευτεί το κουμπί και τραυματίσει κανέναν!».

Στις επτά και είκοσι αποβιβάζεσαι στο Μέγαρο. Κόσμος περιμένει στην ουρά, με πρόσκληση, ταυτότητα και πιστοποιητικό εμβολιασμού ανά χείρας. Η αγορασμένη από το φαρμακείο μάσκα σου ωχριά μπροστά στις πλουμιστές, στις κεντητές, στις ασορτί με τις εσάρπες των κυριών, που θροΐζουν καθώς κατεβαίνουν τη μαρμάρινη σκάλα φωτογραφιζόμενες. Η πασαρέλα πρέπει να ολοκληρωθεί σχετικά σύντομα, ώστε να ανακρουσθεί – σε ευφάνταστη ομολογουμένως ενορχήστρωση – ο Εθνικός Υμνος και να εκφωνήσει η Πρόεδρος τον πανηγυρικό της ημέρας.

Τι ακολουθεί; Ενα δίωρο σούρτα-φέρτα στον πανέμορφο κήπο, ο οποίος θα έπρεπε να ανοίγει τακτικά για τα παιδιά. Οι πρέσβυτες αράζουν στις φερφορζέ πολυθρόνες, εμείς φτιάχνουμε και διαλύουμε πηγαδάκια. Συναντάς παλιούς φίλους, χαιρετιέσαι με εχθρούς, η ημέρα απαιτεί να καπνίσετε την πίπα της ειρήνης. Σερβιτόροι τρατάρουν κρασί και μεζέδες. Στο βάθος, σε ένα παβιγιόν, κάθονται οι πολιτειακοί και πολιτικοί αρχηγοί. Απ’ την απόσταση θυμίζουν συμπεθέρια σε θεατρικό του Γρηγορίου Ξενόπουλου.

Το πλέον εν δυνάμει ενδιαφέρον; Οι προσκλήσεις είναι ατομικές. Κανείς δεν συνοδεύεται από το ταίρι του. Ιδανική συνθήκη για να ξεκινήσουν «παράνομα» ειδύλλια. Οι καλεσμένοι -φευ – βαδίζουν, στην πλειονότητά τους, στα -ήντα. Κι ενώ όσο ζυγώνει το γήρας, τόσο οι άνθρωποι θα έπρεπε να γίνονται πιο ερωτύλοι για να το ξορκίσουν, στους νεοπουριτανικούς καιρούς μας συμβαίνει μάλλον το αντίθετο…

Αυτά λοιπόν. Ούτε φλερτ ούτε κοψίδια ούτε χοροί σαν κι εκείνους που έριχναν οι ήρωες του 1821 στο παλάτι του Οθωνα, χτυπώντας με τα τσαρούχια τα βαυαρέζικα κρύσταλλα, αναφωνώντας στο τσακίρ-κέφι «σιγά τον πολυέλαιο!».

«Τότε γιατί πήγες;» θα ρωτήσετε. Για να τιμήσω τη Δημοκρατία. Κι όχι επειδή επαίρομαι πως είμαι κάποιος και η Δημοκρατία με τιμά καλώντας με. Μην την ψωνίσουμε παρόντες κι απόντες. Για προσκλήσεις πρόκειται όχι για παράσημα.

Ούτε καν τα παράσημα είναι παράσημα. Τα αλήθινα παράσημα τα απονέμει -όπως έχει πει ο Μίκης Θεοδωράκης – ο χρόνος και ο λαός. Εάν δεν υπήρχαν τα έργα και οι αγώνες του, κανένας Μεγαλόσταυρος του Τάγματος της Τιμής δεν θα σήμαινε απολύτως τίποτα.

Το αυτό ισχύει και για τον διασώστη Ιάσονα Αποστολόπουλο. Ορθώς δεν συναίνεσε η πολιτική ηγεσία, την οποίαν βρίζει, στην παρασημοφόρησή του. Κι ακόμα ορθότερα δήλωσε ο ίδιος ότι «παράσημό του είναι η αλληλεγγύη και η νίκη της ζωής επί του θανάτου».

Ολα καλά λοιπόν. Και του χρόνου με υγεία.