Ελεωνόρα Μελέτη – Πώς βιώνει την μητρότητα και πώς ωρίμασε χάρη στην κόρη της

Η Ελεονώρα Μελέτη δημιούργησε μία πολύ όμορφη οικογένεια με τον σύζυγό της, Θοδωρή Μαροσούλη. Το ερωτευμένο ζευγάρι πριν από περίπου τρία χρόνια υποδέχθηκε στη ζωή τους, τον καρπό του έρωτά τους, την κόρη τους Αλεξάνδρα.

Η μικρή Αλεξάνδρα γεννήθηκε τον Απρίλιο του 2018 και άλλαξε για πάντα την ζωή των δύο της γονιών.

Δεν είναι λίγες οι φορές που η Ελεονώρα Μελέτη έχει μιλήσει για τη μητρότητα, αλλά και τον τρόπο που εκείνη τη βίωσε στα πρώτα στάδια μέχρι και σήμερα.

«Δεν μπορούσα να επενδύσω και να αφιερώσω χρόνο σε κάποιον. Ήταν πολύ εγωκεντρικά δομημένη η ζωή μου. Τα πιόνια ήταν τοποθετημένα εκεί που εγώ ήθελα. Στα ταξίδια, στη γυμναστική, στα σπορ, στους φίλους και στη μοναχικότητά μου. Όλα αυτά ήρθε και τα διέλυσε σαν τσουνάμι, η Αλεξάνδρα» είχε αναφέρει η παρουσιάστρια σε συνέντευξή της στη Real Life.

Σε άλλη φάση, μίλησε ανοιχτά για την αξία της συνειδητοποιημένης μητρότητας:

«Είναι πολύ ωραίο να γίνεσαι μητέρα συνειδητοποιημένα. Εγώ νιώθω πολύ χορτάτη, έχω ρουφήξει τη ζωή, έχω βγει, έχω ταξιδέψει, έχω μείνει μόνη μου, έχω απολαύσει τον εαυτό μου, οπότε η Αλεξάνδρα ήρθε όταν έπρεπε», είχε δηλώσει στο περιοδικό Celebrity.

Η μικρή Αλεξάνδρα μεγαλώνει και οι γονείς της την καμαρώνουν.

Η Ελεονώρα Μελέτη, μάλιστα, είναι πολύ ενεργή στο Instagram και σε καθημερινή βάση μοιράζεται με τους διαδικτυακούς φίλους της φωτογραφίες και βίντεο από τη ζωή της.

Μετά την αποχώρησή της από την πρωινή εκπομπή του Alpha, η Ελεονώρα περνάει όσο περισσότερο χρόνο μπορεί με την οικογένειά της.

Η μαμά της Αλαξέναδρας λατρεύει να κάνει χιούμορ με το παιδί της και τα καμώματά του. Η μικρή είναι εξόχως δραστήρια από ό, τι έχουμε καταλάβει μέσα από τα social της Ελεωνόρας Μελέτη.

Κάποια στιγμή, η μικρή Αλεξάνδρα αποφάσισε να επιλέξει μόνη της τα ρούχα από την ντουλάπα της-παρά το ότι ήταν χειμώνας, διάλεξε πέδιλα.

Η Ελεωνόρα Μελέτη δεν έχασε χρόνο να βιντεοσκοπήσει τον διάλογό τους περί…υπόδησης:

Η αγάπη της για την Αλεξάνδρα δεν μπορεί να κρυφτεί. Το πρόσωπό της έχει γλυκάνει, το βλέμμα της έχει φωτίσει και η ίδια φαίνεται πως ανταποκρίνεται άριστα στην πρόκληση του νέου της ρόλου.

Μια ματιά στο προφίλ της Ελεωνόρας Μελέτη στο Instagram το αποδεικνύει χωρίς περιστροφές:

View this post on Instagram

A post shared by Εleonora Meleti (@nonoram)

«Μην κοιμάσαι με το παιδί, θα το σκοτώσεις»

Η Ελεονώρα Μελέτη διαθέτει και ένα blog, το eleonora.gr, στο οποίο αναρτά άρθρα με ποικίλη θεματολογία, κυρίως γύρω από το ευ ζην, την ψυχολογία, την ομορφιά, την υγεία καθώς και θέματα που αφορούν τις μητέρες και σχετίζονται με την ανατροφή των παιδιών.

Μάλιστα, λαμβάνει πολλά μηνύματα στα social media σχετικά με τα θέματα αυτά.

Ένα από τα ζητήματα που φαίνεται πως απασχολεί ιδιαίτερα τις νέες μητέρες, δεν είναι άλλο από τον ύπνο και αν είναι καλό να κοιμούνται μαζί με το παιδί τους. Μάλιστα, συχνά η παρουσιάστρια έχει ακούσει και έντονες δηλώσεις του τύπου «Μην κοιμάσαι με το παιδί σου, θα το σκοτώσεις… Μα είναι δυνατόν να κοιμάσαι με το παιδί σου;»

Έτσι, η Ελεονώρα με ένα άρθρο έδωσε τη δική της απάντηση και μπορείς να διαβάσεις ένα σχετικό απόσπασμα παρακάτω:

«Πολλές φορές, είχα κοιμηθεί με τη μικρή στη καρέκλα θηλασμού άλλες πάλι φορές είχα κοιμηθεί δίπλα στη κούνια της, ακουμπώντας το κεφάλι μου στα κάγκελα της κούνιας, ενώ τα ξεσπάσματα μου με κλάματα μέσα στην ημέρα λόγω κούρασης ήταν συχνά.

Μέχρι που μία μέρα, δεν άντεξα. Ήμουν ήδη στους 8 μήνες θηλασμού και ήθελα ακόμα άλλους 5 για να φτάσω το στόχο μου. Δεν θα άντεχα, και σε καμία περίπτωση δεν ήθελα να σταματήσω το θηλασμό νωρίτερα απ όσο είχα θέσει στο μυαλό μου ως ιδεατό, μόνο και μόνο επειδή δεν κοιμόμουνα.

Ασυναίσθητα και χωρίς πρόθεση πήρα την Αλεξάνδρα από την κούνια της και αντί να πάω να τη θηλάσω στην καρέκλα πήγα και ξάπλωσα στο κρεβάτι μας.

Και κάπως έτσι ξεκίνησε το ταξίδι της συγκοίμησης.

Ευτυχώς το κρεβάτι μας είναι υπέρδιπλο, και ένιωθα άνετα αλλά και ασφαλής ότι υπάρχει χώρος για όλους. Από την άλλη, το ότι κοιμάμαι με το «ένα μάτι ανοιχτό» όπως λένε, μου έδινε τη σιγουριά ότι δεν θα θέσω ποτέ το παιδί μου σε κίνδυνο.»

Και προσέθεσε:

«Αποφασίσαμε να ακούσουμε την ανάγκη του παιδιού μας να είναι μαζί μας προκειμένου να νιώθει ήρεμο και ασφαλές. Αποφασίσαμε να την εμπιστευτούμε και να της δώσουμε το χώρο και το χρόνο να νιώσει η ίδια έτοιμη να φύγει από κοντά μας και να νιώσει αυτόνομη και ανεξάρτητη. Αποφασίσαμε να δούμε από κοινού και τι είναι εκείνο που μας βοηθάει να λειτουργούμε καλύτερα ως οικογένεια.

Πως η σχέση μας έχει λιγότερο ένταση και πως νιώθουμε πιο ευτυχισμένοι .

Η Αλεξάνδρα ακόμα ξυπνάει μέσα στη νύχτα. Πάει να κλάψει, αλλά περιορίζεται σε μία μικρή γκρίνια μεταξύ «ύπνου και ξύπνιου».

Ψελλίζει ένα γλυκό ζεστό «μαμάααα» και τη νιώθω που με ψάχνει. Ψάχνει να με βρει δίπλα της, αγγίζει το πρόσωπο μου και κολλάει το δικό της μουτράκι πάνω στο δικό μου. Ξαπλώνει πάνω μου, και μόλις της πω «εδώ είμαι γλυκιά μου» γέρνει στο μέρος της καρδιάς, και αποκοιμιέται.

Σαν ένα μικρό κουτάβι που νανουρίζεται από τους χτύπους της καρδιάς.

Το κείμενο αυτό δεν είναι προπαγάνδα υπέρ του «από κοινού ύπνου», δεν συμβουλεύει και δεν προτρέπει τις μαμάδες να κοιμούνται με το παιδί τους και σε καμία περίπτωση δεν έχει στόχο και πρόθεση να επηρεάσει απόψεις, να διαμορφώσει γνώμες και να κατευθύνει.»

Το φετινό καλοκαίρι βρίσκει την Ελεωνόρα Μελέτη πιο ήρεμη από ποτέ. Η μικρή Αλεξάνδρα δεν είναι πια μωρό, ενώ η ίδια ετοιμάζεται για MEGA-λες στιγμές από Σεπτέμβρη, με την παρουσίαση μιας πρωινής εκπομπής.

Οι στιγμές χαλάρωσης και θερινής ραστώνης είναι κάτι παραπάνω από αναγκαίες και για τις δυο τους.

Τα πράγματα, όμως, δεν ήταν πάντα ρόδινα στον δρόμο αυτόν της μητρότητας.

Η εξομολόγηση που είχε κάνει η Ελεωνόρα Μελέτη έναν χρόνο μετά την γέννα

Η Ελεωνόρα Μελέτη είχε δημοσιεύσει στο eleonora.gr στις 7/12/2019 ένα πολύ ευαίσθητο και προσωπικό κείμενο για «τις καλύτερες και τις χειρότερες στιμές» με την κόρη της.

Διαβάστε το-η Ελεωνόρα είναι αφοπλιστικά ειλικρινής και ευάλωτη.

«Από τη μέρα που γεννήθηκε όλη μου η ζωή είναι καλύτερη. Και η αλήθεια είναι πως μέχρι που έγινα μητέρα, είχα μία πολύ καλή ζωή, στημένη γύρω από τα θέλω μου και όχι τα πρέπει, και όταν έχεις κάτι τόσο καλό, δύσκολα τολμάς να αναζητήσεις το καλύτερο.

Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι υπήρχε καλύτερο μέχρι τις 13 Απριλίου του 2018, που ήταν η πρώτη καλύτερη στιγμή μαζί της. Όταν την είδα για πρώτη φορά, της κράτησα να μικροσκοπικά της δαχτυλάκια και της ψιθύρισα πόσο όμορφη ήταν.

Εκείνη η πρώτη μαγική στιγμή που συνειδητοποιείς τι έχει γίνει, που νιώθεις μία απέραντη πληρότητα, μία βαθιά ευτυχία που τίποτα και κανείς δεν μπορεί να μετριάσει. Που ζεις τα πάντα στον υπερθετικό βαθμό, την αγάπη για τη ζωή, την αγάπη για τον σύντροφο σου, την αγάπη για τους ανθρώπους σου , μέσα από την αυτόματη αγάπη που βιώνεις για το παιδί σου.

Σε μένα ναι, αυτή η αγάπη ήταν αυτόματη και ενεργοποιήθηκε με φουλ τις μηχανές, αμέσως μόλις αντίκρισα την Αλεξάνδρα. Από εκεί και έπειτα, ξεκίνησα να καταγράφω σε ένα αρχείο, κάθε μοναδική της στιγμή που θα ήθελα να θυμάμαι για πάντα. Δεν ήθελα να ξεχάσω τίποτα από όλα εκείνα τα «ξεχωριστά» που έκανε. Από το πως μύριζε μέχρι το πως χαμογελούσε κάθε φορά που με έβλεπε, από το πως αποκοιμιέται πάνω μου, μέχρι το πως σταματάει το κλάμα κάθε φορά που με ένιωθε κοντά της, από το πως αναζητούσε στο πάτωμα κάθε λογής ψιχουλάκι για να το μαζέψει με το μικρό μικρό δαχτυλάκι της και να το φάει, μέχρι τον τρόπο που άρχισε να δείχνει πράγματα και πρόσωπα εκφράζοντας δειλά τι θέλει.

Από το πως χαίρεται κάθε φορά που βλέπει τη γάτα της τον Κέρμιτ, μέχρι τον τρόπο που τρόμαζε κάθε φορά που έβλεπε τη μεγάλη λευκή λούτρινη αρκούδα στο δωμάτιο της. Από τον τρόπο που πετούσα κάτω με τελετουργική διάθεση κάθε λογής αντικείμενο, μέχρι την εμμονή της να παίρνει αγκαλιά ένα συγκεκριμένο «χελωνάκι» από τα δεκάδες που είχε μέσα στη μπανιέρα της, κάθε φορά που κάνει μπάνιο. Τόσες πολλές στιγμές, αμέτρητες, πολύτιμες, καθημερινές…

Πολλές όμως και οι δυσκολίες, από την αϋπνία, την κούραση, τους 12 μήνες θηλασμού και ό,τι συνεπάγεται αυτό, τα νεύρα που προκαλεί η έλλειψη ύπνου, ο παραγκωνισμός των προσωπικών μου αναγκών και επιθυμιών, η ανισορροπία ανάμεσα στα πόσα μπορώ να κάνω και πόσα τελικά καταφέρνω μόνη.

Μία όμως ήταν η πιο δύσκολη στιγμή μαζί της. Εκείνη η μέρα του Φλεβάρη που ένα επίμονο συνάχι, που κάποιος θα μπορούσε να αποδώσει και σε αλλεργία, ξαφνικά συνοδεύτηκε από υψηλό πυρετό και μία πρώτη επίσκεψη στο νοσοκομείο μετά από την εντολή του γιατρού.

Η Αλεξάνδρα δεν είχε αρρωστήσει ποτέ 11 μήνες. Ποτέ. Μας κακοφάνηκε που η πρώτη μας φορά συνοδεύτηκε και από επίσκεψη στο νοσοκομείο. Όταν την είδε η παιδίατρος, θυμάμαι να μας κάνει άπειρες ερωτήσεις και να μένει στη λεπτομέρεια, προσπαθώντας να συνδυάσει τα συμπτώματα και να παραπέμψει στις απαραίτητες εξετάσεις. Εκείνη τη στιγμή περνάνε από το μυαλό σου τα πάντα, φοβάσαι και τρέμεις για το χειρότερο και νιώθεις αδύνατος και ευάλωτος. Κάποια στιγμή μία νοσηλεύτρια κλήθηκε να πάρει έναν φάκελο και να μας συνοδεύσει σε μία αλλη αίθουσα προκειμένου η Αλεξάνδρα να υποβληθεί σε εξετάσεις.

Η παιδίατρος πριν φύγουμε από το γραφείο της μας ρώτησε: Έχετε κάνει όλα τα εμβόλια που προβλέπονται;

Της είχα απαντήσει ναι.

«Και μηνιγγίτιδας;» Με ρώτησε.

Αν και είχαμε κάνει και το εμβόλιο της μηνιγγίτιδας, όταν ένιωσα από το ερώτημα της παιδιάτρου ότι το παιδί μου θα μπορούσε έστω και μία τοις χιλίοις να φλερτάρει με ένα τέτοιο ενδεχόμενο, κάτι που δεν θα συνέβαινε από τη στιγμή που είχε εμβολιαστεί, με έκανε να χάσω τη γη κάτω από τα πόδια μου. Αν έχεις διαβάσει για τα συμπτώματα της νόσου, που ουσιαστικά είναι απλά συμπτώματα μίας κοινής γρίπης, αν έχεις ενημερωθεί για τις επιπτώσεις της νόσου που μπορεί να προκαλέσουν από μόνιμες αναπηρίες μέχρι ΚΑΙ θάνατο, αν γνώριζες πόσα θύματα σε βρεφική ηλικία μετράμε κάθε χρόνο ( πριν λίγες μέρες έχασε τη ζωή της και μία κοπέλα 18 ετών από μηνιγγίτιδα στη Κύπρο) τότε σίγουρα δεν θα αντιδρούσες διαφορετικά απ΄ότι αντέδρασα εγώ.

Αυτά τα λεπτά , αυτά τα λίγα λεπτά που είχα παραδοθεί στη φόβο και τον τρόμο των ίδιων μου των σκέψεων, νομίζω ότι ήταν η μέχρι τώρα χειρότερη στιγμή μου από τη γέννηση της μικρής μου. Και αν κάποιες φορές τυχαίνει σε forum να διαβάζω αντιγνωμίες για το θέμα του εμβολιασμού, θέλω να μπω και να φωνάξω πως όταν έχεις τη δυνατότητα να προλάβεις το κακό, δεν μπορείς να αμελείς να κάνεις αυτό που οφείλεις.

Αφήνοντας πίσω το κάτι τόσο σοβαρό, όπως πάντα συμβαίνει με τα θέματα υγείας, και θέλοντας να ελαφρύνω λίγο το κλίμα, αν με έβαζες να βρω ακόμα μία «δύσκολη» στιγμή, αυτή θα ήταν η στιγμή της ζυγαριάς.

14 μήνες μετά τη γέννα και ακόμα παλεύω με τα κιλά. Τι κάνω λάθος; Γιατί οι άλλες έχουν επιστρέψει και εγώ όχι; Γιατί το σώμα μου έχει τόσο μα τόσο δραστικά αλλάξει.

«Σούζι τρως, και ψεύδεσαι και τρως, θα μπορούσε να πει κανείς …

Αλλά ούτε τρώω ούτε ψεύδομαι… Παλεύω με μπρόκολα και διατροφές, με κολύμπι, διάδρομο αλλά και διαδρομές, πάνω κάτω κυνηγώντας την Αλεξάνδρα αλλά και το όνειρο του να με δω και πάλι στα παλιά λημέρια των αγαπημένων μου κιλών!»