Οι Ολυμπιονίκες της καρδιάς μας, τα πινέλα, τα χρώματα και τα όνειρα

Δεν ξέρω αν ο Καζαντζάκης εκφράζει πολλούς Ελληνες. Αν αυτά που έχει γράψει μπορούν να κινήσουν τον κόσμο, να τον κάνουν να τα φέρει τούμπα όλα.

Όμως, βλέποντας τους αθλητές της Ελλάδας στους Ολυμπιακούς Αγώνες θυμήθηκα αυτό το σπουδαίο που έχει γράψει ο μεγάλος μας συγγραφέας:

«Εχεις τα πινέλα, έχεις τα χρώματα, ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα».

Και το θυμήθηκα και για τις δύο πλευρές του νομίσματος.

Και για τους χρυσούς Ολυμπιονίκες μας, μέχρι στιγμής, τον Ντούσκο και τον Τεντόγλου, και για τον σπουδαίο Πετρούνια, και για την εθνική πόλο, αλλά και για τον Θοδωρή Ιακωβίδη, τον αρσιβαρίστα που συγκλόνισε το πανελλήνιο με το ξέσπασμά του.

Γιατί τα πινέλα και τα χρώματα στον σύγχρονο αθλητισμό οφείλουν να τα παρέχουν στους αθλητές οι αρμόδιοι, η Πολιτεία, το πολιτικό σύστημα.

Να τους δίνουν τα εφόδια για να εξελίσσουν το ταλέντο τους, για να γίνονται καλύτεροι, για να κερδίζουν μετάλλια, για να κάνουν όλους εμάς περήφανους.

Ο Ιακωβίδης, και κάθε αθλητής που στερείται τα βασικά για να κάνει τη δουλειά του, έχει κάθε δίκαιο να φωνάζει, έχει τη συμπαράσταση όλων μας.

Και όλοι πρέπει να πιέζουμε ώστε οι αθλητές αυτού του επιπέδου να απολαμβάνουν προνομίων που θα τους δώσουν το κίνητρο να ανέβουν ψηλά.

Κι όταν εννοώ προνόμια, αυτά δεν μπορούν να είναι παρά ικανοποιητικές αθλητικές εγκαταστάσεις, προπονητές και ιατρικό τιμ, στήριξη στον αγώνα που κάνουν, βοήθεια όταν την χρειάζονται, ειδικά παλικάρια που πολλές φορές δεν έχουν ούτε και τα προς το ζην.

Μαζί, λοιπόν, με τον Ιακωβίδη, απέναντι σε όλους όσοι σπεύδουν να καρπωθούν τις επιτυχίες και να βγάλουν φωτογραφίες, αλλά πριν είναι… εξαφανισμένοι.

Όμως, τα πινέλα και τα χρώματα δεν είναι μόνο υλικά. Δεν είναι μόνο χρήματα και ανέσεις. Είναι και όνειρα.

Ο Καζαντζάκης μιλούσε για τα όνειρα του καθενός, για το κίνητρο που έχει να τα κυνηγήσει, για την φιλοδοξία να γίνει καλύτερος και για εκείνη τη σπίθα στα μάτια κάθε αθλητή που θέλει να μεγαλουργήσει, για τον εαυτό του, για την πατρίδα του.

Βλέποντας κανείς τους αθλητές μας που διαπρέπουν στο Τόκιο δεν μπορεί παρά να πει ότι πρόκειται για παιδιά με όνειρα, με κίνητρο, με μια καθαρή στόχευση για τη ζωή τους.

Παιδιά της επαρχίας, που έχουν πολύ ταλέντο και που δίνουν καθημερινές μάχες να το εξελίξουν.

Που αγωνίζονται καθημερινά να φτάσουν σε επίπεδα άλλων αθλητών του κόσμου οι οποίοι εκτός από ταλέντο έχουν και στήριξη μοναδική.

Γι’ αυτό πρέπει να λέμε μπράβο στην Ελλάδα που βγάζει τέτοια παιδιά. Νομίζετε ότι είναι λίγο μια μικρή χώρα, η Ελλαδίτσα μας, να βγάζει Ολυμπιονίκες;

Να διαπρέπει σε αθλήματα, να παίρνει μετάλλια, να τιμά το ένδοξο παρελθόν της;

Αλλά και πόση χαρά πρέπει να αισθανόμαστε όταν βλέπουμε προσγειωμένα παιδιά. Που δεν παίρνουν τα μυαλά τους αέρα, που τιμούν τους γονείς τους, τους προπονητές τους, τη χώρα τους.

Που είναι σε γενικές γραμμές… μια χαρά παιδιά, κουλ, όμορφα στην ψυχή και στο μυαλό.

Εχουν, λοιπόν, τα πινέλα, έχουν τα χρώματα, ελπίζουμε να τους τα ενισχύει και η Πολιτεία.

Φτιάχνουν λοιπόν τον παράδεισό τους… και μπαίνουμε όλοι εμείς μέσα.

Τους αξίζουν πολλά μπράβο γιατί έχουν το «πακέτο». Είναι αγωνιστές, είναι ονειροπόλοι, κυνηγούν το όνειρό τους, είναι ταλαντούχοι.

Ανεξάρτητα από τη θέση που θα πάρουν… είναι Ολυμπιονίκες στην καρδιά μας. Τέτοια ελληνόπουλα χρειάζεται η πατρίδα μας.