Αυτά τα πρότυπα χρειάζεται η Ελλάδα – Τα παιδιά της κρίσης είναι η ελπίδα

To 2010 ήταν μια χρονιά – ορόσημο για την Ελλάδα. Από την κοινωνία της αφθονίας, του «λεφτά υπάρχουν», των «διακοποδανείων» και της ζωής με δανεικά κι αγύριστα πήγαμε σε μια άλλη εποχή.

ΟΙ περιορισμοί, τα μνημόνια, η σκληρή λιτότητα έφεραν κοινωνικές αντιδράσεις, εξεγέρσεις, επιθέσεις επί δικαίων και αδίκων.

Η οικονομική κρίση έφερε έξαρση του λαϊκισμού, πολιτική ένδεια, κοινωνική φτήνια, αλληλοσπαραγμό, κρίση αξιών.

Εφερε τη χώρα στο χείλος της χρεοκοπίας, τον πολιτικό τυχοδιωκτισμό στην πρώτη γραμμή, το ψέμα και την εξαπάτηση στην καθημερινότητα, περισσότερο από ποτέ.

Η γενιά που ανατράφηκε από το 2010 και μετά, ειδικά τα παιδιά, έπαθαν αυτονόητο σοκ.

Από την Ελλάδα της αφθονίας σε μια χώρα ρημαγμένη. Οικογένειες διαλύθηκαν κι αυτές που άντεξαν αντιμετώπισαν πολλά προβλήματα.

Φανταστείτε τα παιδιά που το 2010 ήταν 10χρονα ή 15χρονα, που ζούσαν σε ένα «ροζ συννεφάκι», να είναι αναγκασμένα να αλλάξουν ζωή.

Να βλέπουν τους γονείς τους να χάνουν δουλειές, να μειώνονται τα εισοδήματά τους, να χρεοκοπούν, να περνούν δύσκολα.

Αυτή η γενιά, λοιπόν, που έζησε μια οικονομική καταστροφή, κλήθηκε ξαφνικά να αντιμετωπίσει και μια πρωτοφανή υγειονομική κρίση τον τελευταίο 1,5 χρόνο.

Αυτά τα παιδιά, ωρίμασαν βίαια. Αλλα έκαναν την οργή τους μόνιμο θυμό, εντελώς αντιπαραγωγικό, κι άλλα πήραν κουράγιο για να κυνηγήσουν το όνειρό τους, για να ξεπεράσουν τις δυσκολίες μέσα από σκληρή δουλειά που θα τους έβγαζε από τα αδιέξοδα.

Αλλά παιδιά μετατράπηκαν –ίσως άθελά τους- σε οργισμένη γενιά ενηλίκων που απλά τους φταίνε τα πάντα και όλοι οι άλλοι, μένοντας πίσω ή συντηρώντας την μετριότητά τους. Ενδεχομένως επειδή δεν πήραν και τις ευκαιρίες που άξιζαν.

Αλλά παιδιά, όμως, έκαναν την κρίση ευκαιρία, την οικογενειακή πάλη για τα προς το ζην εφαλτήριο για να γίνουν οι ίδιοι καλύτεροι.

Τα γράφω όλα αυτά βλέποντας τις ηλικίες των πρωταγωνιστών της επικαιρότητας.

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο είναι 26 ετών, το 2010 ήταν μόλις 15 ετών.

Ο Θανάσης Αντετοκούνμπο, είναι 29 ετών, τότε ήταν 18 ετών.

Ο Χρήστος Τεντόγλου είναι σήμερα 23 ετών, το 2010 ήταν μόλις 12 ενώ ο Ολυμπιονίκης από τα Γιάννενα, Στέφανος Ντούσκος, σήμερα 24 ετών, στην αρχή της κρίσης ήταν μόλις 13 ετών.

Ο αγαθός γίγαντας που συγκλόνισε την Ελλάδα, ο Θοδωρής Ιακωβίδης, σήμερα είναι 29 ετών και τότε ήταν 18 ετών, μόλις είχε ενηλικιωθεί.

Ο δε σπουδαίος Λευτέρης Πετρούνιας, ήταν 19 χρονών το 2010. Αλλά και μην ξεχνάμε κι άλλους σπουδαίους, γνωστούς και αγνώστους.

Η Κατερίνα Στεφανίδου, η Νικόλ Κυριακοπούλου, αλλά και η Ελένη Κλαούντια Πόλακ. Με πατέρα Πολωνό και μητέρα από τη Σρι Λάνκα, μόλις 22 ετών, γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Καλλιθέα, στα χρόνια της κρίσης.

Αυτά τα παιδιά λοιπόν, είναι η γενιά που βίωσε για τα καλά με βίαιο τρόπο τη μεγάλη αλλαγή της Ελλάδας. Την οικονομική, πολιτική και οικονομική χρεοκοπία.

Τον εξευτελισμό της χώρας στο εξωτερικό, το εμφυλιοπολεμικό κλίμα που διαλύει τους αρμούς της πατρίδας μας, που κόβει τα φτερά των νέων.

Μέσα σ’ αυτή τη μαυρίλα, λοιπόν, υπήρξαν και παιδιά που δεν ήταν παραδόπιστα. Τα 12χρονα, 15χρονα και 18χρονα παιδιά της κρίσης αποφάσισαν να κυνηγήσουν το όνειρό τους, παρά τις αντίξοες συνθήκες.

Χωρίς στήριξη από την Πολιτεία, κατά κύριο λόγο, με καλές οικογένειες από πίσω τους, με καλούς ανθρώπους στο διάβα τους, διαπρέπουν. Επαγγελματικά και κοινωνικά.

Τους βλέπουμε και τους χαιρόμαστε.

Ο Γιάννης και ο Θανάσης, θα μπορούσαν να διασκεδάσουν σε όποιο μέρος της γης γουστάρουν. Ηρθαν στα ταπεινά Σεπόλια, στο γηπεδάκι που αγωνίζονταν παλιά, στις γειτονιές που κάποτε πεινούσαν, που έψαχναν τρόπους επιβίωσης.

Το εκπληκτικό αυτό παιδί, ο Θοδωρής Ιακωβίδης συγκίνησε το Πανελλήνιο διεκδικώντας τα αυτονόητα, να μην του κόβουν τα φτερά του.

Ο Ντούσκος, με το καθαρό βλέμμα, το παιδί από την επαρχία με την όμορφη οικογένεια, έγινε το σύμβολο του αγωνιστή.

Ο δε Τεντόγλου, έχει γίνει πρότυπο για τα παιδιά. Με το χιούμορ του, την εκπληκτική του διάθεση, αλλά και την μάχη για να γίνει ο πρώτος. Και είναι πρώτος.

Και τι να πει κανείς για τον Πετρούνια, τι να πει κανείς γι’ αυτό το παιδί που μας κάνει υπερήφανους τόσα χρόνια; Τι να πει κανείς για όλα τα παιδιά που σηκώνουν στις πλάτες τους την Ελλάδα.

Η πατρίδα μας χρειάζεται πρότυπα, έχει ανάγκη από ανθρώπους που ξέφυγαν από τη μετριότητα κι έγιναν σπουδαίοι γιατί το όριό τους δεν ήταν ούτε ο ουρανός.

Γιατί τα παιδιά της κρίσης έχουν μέταλλο. Σφυρηλατήθηκαν στις δύσκολες ώρες που έζησε (και ζει) η Ελλάδα, πέρασαν δια πυρός και σιδήρου από όλες αυτές τις απανωτές χρεοκοπίες που ζήσαμε.

Αυτά τα παιδιά είναι η ελπίδα του τόπου μας, είναι τα πρότυπα που μπορούν να παρακινήσουν και τα υπόλοιπα για να κυνηγήσουν τα όνειρά τους. Ακόμη κι αν κάποιοι τους βάζουν εμπόδια.

Ακόμη κι αν πολλές φορές κυριαρχεί η ευτέλεια, το «σκουπίδι», η εφήμερη δόξα. Ακόμη κι αν η «δικτατορία» των social media χτίζει έναν δυστοπικό κόσμο.

Γιατί αυτά τα παιδιά γνωρίζουν ότι η επιβίωση θέλει σκληρή δουλειά. Γιατί ξέρουν ότι η μετριότητα είναι για τους μέτριους, για τους αποτυχημένους…