Και η συζυγοκτονία καλά κρατεί…

Γράφει η Νίκη Αραμπατζή

Μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα έχουμε γίνει μάρτυρες δολοφονιών γυναικών με πιο πρόσφατες τις δολοφονίες στα Γλυκά Νερά, στη Φολεγανδρο, και στη Δάφνη από τους συντρόφους-συζύγους τους. Παράλληλα έχουν αποκαλυφθεί πολλές καταγγελίες ενδοοικογενειακής βίας.

Τι σημαίνει όμως αυτό; Ότι πριν δεν ελάμβαναν χώρα περιστατικά βίας μεταξύ συζύγων; Όχι βέβαια. Η βία δυστυχώς υπήρχε από πάντα πίσω από τις κλειστές πόρτες ενός σπιτιού. Απλά πιο παλιά οι γυναίκες ήταν ανήμπορες να αντιδράσουν, γιατί δεν είχαν καμία στήριξη από την οικογένεια τους και η προτροπή από το άμεσο συγγενικό περιβάλλον τους ήταν να κάτσουν σπίτια τους για να μη διαλύσουν την οικογένεια τους(!). Την ήδη διαλυμένη. Νόμιζαν ότι έπρατταν το σωστό.(!) Το έπρατταν όμως; Όταν συμβίωναν και μεγάλωναν παιδιά μέσα στην λεκτική, ψυχολογική και σωματική βία; Τι πρότυπο μητέρας και πατέρα είχαν αυτά τα παιδιά που αναγκαστικά τους μιμούνται, γιατί τους είναι οικείο, όσο κι αν τους κατέκριναν για τη συμπεριφορά τους, στην ενήλικη ζωή τους; Η γυναίκα δε δούλευε ήταν σπίτι, οπότε δεν είχε την οικονομική δυνατότητα να ανταπεξέλθει στα έξοδα διάσπασης της έγγαμης συμβίωσης και δημιουργίας νέας ζωής, αφού δεν είχε βοήθεια από πουθενά. Σήμερα όμως;

Σήμερα που η γυναίκα είναι χειραφετημένη, ανεξάρτητη, έχει σπουδάσει, έχει εμπειρίες από τη ζωή, πως γίνεται σήμερα να συμβαίνουν αυτά που ακούμε και τα θύματα να μην είχαν αντιδράσει; Ή μη μου πείτε ότι πριν φτάσει στην δολοφονία κάποιος δεν είχε δείξει δείγματα βίας οποιασδήποτε μορφής; Φυσικά και είχε δείξει. Απλά εθελοτυφλούμε, δεν αξιολογούμε σωστά μια τέτοια συμπεριφορά και σε ακραίες περιπτώσεις, που όπως φαίνεται δυστυχώς δεν είναι λίγες, έχουμε τις παραπάνω εγκληματικές συμπεριφορές. Και πάμε στην ουσία, σήμερα μια γυναίκα βιώνει βία εντός των τειχών τους σπιτιού της. Τι μπορεί να κάνει; Να κάνει

καταγγελία στην αστυνομία η οποία αυτεπάγγελτα επιλαμβάνεται και σχηματίζει δικογραφία. Μάλιστα. Και μετά; Ή πρέπει να φύγει απο το σπίτι ή θα πρέπει να υποστεί τις συνέπειες της πράξης της γυρίζοντας πίσω. Εκεί ποιος θα την προστατεύσει;

Συνεπώς για να είμαστε ειλικρινείς το σύστημα που πάσχει, όχι από διαδικασίες αλλά από αποτελεσματικότητα, είναι αυτό που λειτουργεί ως τροχοπέδη για να γνωστοποιούνται καταγγελίες βίας. Μπορεί να κάνει μήνυση στην εισαγγελία. Σωστά. Και θα περιμένει 1,5 χρόνο να δικαστεί η υπόθεση της. Και παράλληλα θα έρχονται οι κλήσεις στην πολυκατοικία για κατάθεση και θα τα βλέπουν οι σύνοικοι.

Πώς λοιπόν να αποφασίσει να αντιδράσει; Με τον κοινωνικό στιγματισμό και παράλληλα την οικονομική αιμορραγία, που τελικά δεν θα είναι και 100% ασφαλής, γιατί αν υπάρξει αντίδραση απο την άλλη πλευρά, θα πρέπει το θύμα να καλέσει το 100 ή να στείλει γραπτό μήνυμα στο 100. Που ίσως το μήνυμα τελικά να είναι πιο αποτελεσματικό.

Εξαρχής ξεκαθαρίζω ότι πιστεύω στην ελληνική αστυνομία και στο προσωπικό της, για να σπεύσει όμως άμεσα θα πρέπει να μην έχει άλλο περιστατικό και κυρίως καύσιμα στο υπηρεσιακό όχημα (ειδικά στην επαρχία που είναι μεγαλύτερες οι αποστάσεις). -Αυτή την ώρα που γράφω τις συγκεκριμένες σκέψεις έλαβα γνώση νέας δολοφονίας συζύγου με οκτώ σφαίρες στη Λάρισα.- Η ασφάλεια, που θα νιώσει το θύμα στους θεσμούς και τις αντίστοιχες δομές του κράτους και η αποτελεσματικότητα αυτών είναι οι μόνοι παράγοντες που μπορούν να οδηγήσουν στην έγκαιρη γνωστοποίηση περιστατικών βίας για να μη φτάνουμε να ακούμε ολοένα και περισσότερες δολοφονίες.

Και κάτι ακόμα οι γονείς ας κάνουν μια προσπάθεια να μεγαλώνουν τα παιδιά τους με αυτοπεποίθηση στον εαυτό τους και σεβασμό στους γύρω τους και κυρίως να πιστεύουν ότι η ανθρώπινη ζωή είναι η υπέρτατη αξία. Εκτός της οικονομικής κρίσης που βιώνουμε όλοι την τελευταία δεκαετία νομίζω ότι βιώνουμε πρωτίστως και κρίση αξιών γι’ αυτό και τα εγκλήματα τελευταία είναι πολύ πιο άγρια και συχνά.

*Δικηγόρος – Δημοτική σύμβουλος Δήμου Αθηναίων – Πρόεδρος του Ρ/Σ «Αθήνα 984»