Ο Τεντόγλου και ο θρίαμβος κατά των κλισέ

Από χθες όλοι μιλούν για τον Μίλτο Τεντόγλου.

Τον αθλητή, που με άλμα στα 8,41 μέτρα κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο άλμα εις μήκος, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο.

Πρόκειται για έναν πραγματικό θρίαμβο. Το άλμα εις μήκος είναι ένα από τα πιο προβεβλημένα και δημοφιλή ολυμπιακά αθλήματα και είναι η πρώτη φορά που έλληνας αθλητής κατακτά ολυμπιακό μετάλλιο, πόσο μάλλον χρυσό, σε αυτό το άθλημα.

Παρ’ όλα αυτά, κάτι άλλο είναι αυτό που έχει βάλει σχεδόν σε δεύτερη μοίρα την κορυφαία αυτή, παγκόσμια, διάκριση του Μίλτου Τεντόγλου.

Είναι ο ίδιος ο Τεντόγλου και ο τρόπος που εκφράζεται και τοποθετείται μπροστά στις κάμερες, στις ερωτήσεις και τους επαίνους των δημοσιογράφων.

Κατά βάση, αυτό που παρακολουθούμε στις ερωταπαντήσεις μεταξύ δημοσιογράφων και Τεντόγλου είναι η μάχη ανάμεσα στο κλισέ και στο αυθόρμητο, το άμεσο και το μη στημένο.

Κλισέ στην τυπογραφία ονομάζεται η μεταλλική ανάγλυφη πλάκα, με την οποία αναπαράγεται ό,τι είναι αποτυπωμένο πάνω της (κείμενο ή εικόνα).

Έτσι, ως κλισέ αποκαλούμε μεταφορικά κάθε πολυχρησιμοποιημένη έκφραση ή συμπεριφορά, που έχει γίνει πλέον στερεότυπο.

Ο Τεντόγλου είναι 23 ετών, πατρίδα του είναι τα Γρεβενά και έχει αποφασίσει όποτε μιλάει μπροστά σε κάμερα να λέει αυτό ακριβώς που σκέφτεται.

Από την άλλη πλευρά, αν το κλισέ ήταν κράτος, τότε το 95% των υπηκόων του θα ήταν δημοσιογράφοι.

Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει και ξανακούσει να γίνεται προς κάποιον αθλητή, τη στιγμή της νίκης, η ερώτηση «Πώς νιώθεις/Πώς αισθάνεσαι;»

Τις περισσότερες φορές, η κλισέ ερώτηση φέρνει, μοιραία, και μια αντίστοιχα κλισέ και χιλιοειπωμένη απάντηση. Στην περίπτωση του Τεντόγλου, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Εκφράζει αυτό ακριβώς που έχει στο μυαλό του.

Λίγα λεπτά μετά το άλμα που του έδωσε το χρυσό μετάλλιο του έγινε η πολυαναμενόμενη ερώτηση:

–       Πώς νιώθεις; Χρυσός Ολυμπιονίκης στα 23 σου έτσι;

–       Ναι…Δεν νιώθω τίποτα αυτήν τη στιγμή

–       Απαθής; (Ρωτά ξαφνιασμένος ο δημοσιογράφος)

–       Πειράζει; Κακό είναι αυτό;

Λίγο πριν όταν ο δημοσιογράφος αναφέρθηκε στην απονομή των μεταλλίων που θα γινόταν αργότερα, ο Τεντόγλου τον ρώτησε, μασώντας το λουράκι του σακιδίου του:

–       Απόγευμα είναι;

–       Ναι

–       Τι ώρα;

Βλέπεις τον νεαρό αθλητή να ρωτά για την ώρα της απονομής των μεταλλίων και μοιάζει σαν να ρωτά για το πότε έχει κανονιστεί ένα ραντεβού για καφέ, που αν τον βολεύει μπορεί και να πάει.

Όμως η συμπεριφορά του Τεντόγλου επ’ ουδενί δεν πρέπει να εκληφθεί ως έλλειψη σεβασμού ή αλαζονεία.

Πώς θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως αλαζόνας ένας αθλητής που όταν τον ρωτούν για το «αέρινο ιδιαίτερο στυλ» του, εκείνος απαντά:

«Είναι αντιγραφή αυτή η τεχνική από έναν πολύ μεγάλο άλτη, Κουβανό, παλιό, τον Ιβάν Πεντρόσο, Ολυμπιονίκη του Σίντνεϊ, η τεχνική μου είναι κάπως…την έχω κλέψει απ’ αυτόν, προσπαθούσα να τον μιμηθώ ας πούμε»

Πώς μπορείς να κατηγορήσεις για έλλειψη σεβασμού έναν αθλητή, που τη στιγμή του απόλυτου θριάμβου του δηλώνει:

«Δεν το περίμενα να κερδίσω. Ειδικά έτσι. Βασικά ήμουν τυχερός σήμερα. (…) Οι πρώτες 5 προσπάθειες μου ήταν χάλια. (…) Ο Κουβανός ήταν καλύτερα από μένα σήμερα. Νιώθω λίγο κάπως που νίκησα. Λίγο τυχερός νιώθω»

Ο Τεντόγλου δεν αδιαφορεί ούτε για τις διακρίσεις, ούτε για τους αντιπάλους του ούτε για τον εκάστοτε συνομιλητή του, δημοσιογράφο.

Αδιαφορεί για το φαίνεσθαι και τα κλισέ, τα οποία αφού ορίζουν τόσα πράγματα στην καθημερινότητά μας, πώς θα ήταν δυνατόν να μην ορίζουν και το πώς οφείλει να μιλά ένας πρωταθλητής και ολυμπιοίκης μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες.

Η φράση «αφοπλιστική ειλικρίνεια» είναι ένα τεράστιο δημοσιογραφικό κλισέ, ταιριάζει απόλυτα όμως στον Μίλτο Τεντόγλου, που κατήγαγε έναν μεγάλο θρίαμβο όχι μόνο στο σκάμμα του άλματος εις μήκος αλλά και έναντι της πανίσχυρης νοοτροπίας των κλισέ που έχει κυριεύσει τις ζωές μας.